Pierwiastki siódmego okresu

Pierwiastki siódmego okresu – pierwiastki chemiczne znajdujące się w siódmym okresie (rzędzie) układu okresowego pierwiastków. Siódmy okres zawiera 32 pierwiastki. Wszystkie odkrycia zostały niezależnie potwierdzone^[1][2].

Znaczenie i występowanie

Układ okresowy z zaznaczonym czasem połowicznego rozpadu (T_1/2) najbardziej stabilnych znanych izotopów każdego pierwiastka.

     Stabilne

     T_1/2 powyżej czterech milionów lat

     T_1/2 pomiędzy 800 a 34 000 lat

     T_1/2 pomiędzy 1 dobą a 103 latami

     T_1/2 pomiędzy 1 minutą a 1 dobą

     T_1/2 poniżej 1 minuty

Żaden pierwiastek siódmego okresu nie posiada stabilnych izotopów. Jedynie tor, uran i śladowe ilości plutonu występują na Ziemi od czasu jej powstania; pozostałe pierwiastki z tego okresu o liczbach atomowych mniejszych niż 94 są tworzone w naturalnych szeregach promieniotwórczych. Wszystkie pierwiastki o wyższych liczbach atomowych zostały wytworzone sztucznie poprzez reakcje jądrowe.

Transuranowce

Pierwiastki o liczbach atomowych wyższych niż 92 określa się nazwą "transuranowce", czyli "położone za uranem". Wszystkie te pierwiastki zostały wytworzone przez człowieka w wywołanych sztucznie reakcjach jądrowych (dopiero później stwierdzono występowanie śladowych ilości neptunu i plutonu w rudach uranu). Podejrzewa się, że mogą one powstawać w przyrodzie w procesach nukleosyntezy podczas wybuchu supernowych (w szczególności w procesie r), dzięki bardzo wysokiej temperaturze i silnym strumieniom neutronów.

Tylko niektóre ciężkie aktynowce, jak kiur czy berkel mają długożyciowe izotopy, pozwalające zbadać właściwości chemiczne tych pierwiastków. Tzw. transaktynowce, czyli pierwiastki położone w układzie okresowym za aktynowcami, nie mają długożyciowych izotopów, a ich synteza nastręcza trudności; z tego powodu ich własności są poznane słabo lub wcale. Najcięższym pierwiastkiem, którego związek chemiczny został wytworzony przez człowieka, jest has.

Zobacz też

• Izotopy pierwiastków siódmego okresu

Przypisy