Piotr Bikont

Piotr Bikont

Piotr Marek Bikont

Piotr Bikont (2011)
Data i miejsce urodzenia	12 maja 1955 Poznań
Data i miejsce śmierci	27 czerwca 2017 Sosnowiec
Zawód, zajęcie	reżyser dziennikarz
Odznaczenia

Z Robertem Makłowiczem (2007)

Kraków, Cmentarz Rakowicki.
Grób Piotra Bikonta.

Piotr Marek Bikont (ur. 12 maja 1955 w Poznaniu, zm. 27 czerwca 2017^[1] w Sosnowcu^[2]) – polski reżyser filmowy i teatralny, dziennikarz, publicysta, krytyk kulinarny, muzyk i tłumacz, działacz opozycji w PRL.

Życiorys

PRL

Od 1977 był współpracownikiem KSS „KOR”. Współpracował z kwartalnikiem „Puls”, dla którego przetłumaczył m.in. Skowyt Allena Ginsberga. Jako student Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi należał we wrześniu 1980 do organizatorów Niezależnego Zrzeszenia Studentów, w październiku 1980 został członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Założycielskiego NZS. W latach 1980–1981 był współpracownikiem łódzkiego pisma „Solidarność z Gdańskiem”. Od 13 grudnia 1981 do 12 października 1982 internowany kolejno w Łowiczu i Kwidzynie. W 1982 ukończył studia na Wydziale Reżyserii PWSFiT. Następnie był członkiem redakcji „Tygodnika Mazowsze” (1982−1989). Pod koniec lat 80. zrealizował filmy dokumentalne poświęcone polskiej opozycji: Inny sierpień (1988) z Leszkiem Dziumowiczem i Włodzimierzem Płocharskim, Ballada o strajku (1988) oraz Opowieści Okrągłego Stołu (1989) z Leszkiem Dziumowiczem.

Od 1989

Od 1989 do 2001 był dziennikarzem „Gazety Wyborczej”. W 1989 wydał razem z Anną Bikont książkę Małe vademecum Peerelu.

W latach 90. nakręcił też kilka filmów dokumentalnych Żnin – Paryż – Wenecja, czyli sceny z życia prowincji (1992−1993), Włodzimierz Borowski (1994), Praffdata (1995), Z Czeczotem przez niebo i piekło (1999), Stół bez kantów (1999). Od 1992 pracował jako reżyser teatralny; jego inscenizacje były wystawiane m.in. w Teatrze Studyjnym '83 im. Juliana Tuwima w Łodzi, Teatrze Nowym w Łodzi, Teatrze Lalek Arlekin, Teatrze Śląskim w Katowicach, Teatrze Powszechnym w Warszawie, Teatrze KTO w Krakowie^[3]. Był prezesem Stowarzyszenia Teatralnego Badów^[4]. Tłumaczył na język polski poezję Allena Ginsberga^[5], dramaty, a także komiks Arta Spiegelmana Maus. Występował jako muzyk w zespołach „Pociąg towarowy” i „Free Cooperation”^[6][7].

Z Robertem Makłowiczem stworzył duet publicystów kulinarnych, publikujący we „Wprost” (w latach 2002–2005), a następnie w „Newsweeku Polska” (od 2005); a także był pomysłodawcą i od 2009 współtworzył wrocławski festiwal kulinarny „Europa na widelcu”^[8]. Razem z Makłowiczem wydał książki: Listy pieczętowane sosem, czyli gdzie karmią najlepiej w Polsce. Przewodnik (2001), Dialogi języka z podniebieniem (2003), Stół z niepowyłamywanymi nogami (2007), a samodzielnie: Polska na widelcu (2005), Polska. Nawigator kulinarny (2007), Kuchnia żydowska według Balbiny Przepiórko (2011).

Gościnnie występował jako niezawodowy aktor filmowy (Rok spokojnego słońca (1984), Lejdis (2008), Idealny facet dla mojej dziewczyny (2009), Śniadanie do łóżka (2010)). W latach 2010–2015 prowadził wraz z Maciejem Piotrem Prusem pismo mówione „Gadający Pies”.

Wypadek i śmierć

Zginął 27 czerwca 2017 w wypadku samochodowym^[1]. Został pochowany 6 lipca na cmentarzu Rakowickim w Krakowie^[7].

Życie prywatne

Był żonaty z publicystką Anną Bikont, z którą miał dwoje dzieci, Maniuchę Bikont – antropolożkę i artystkę oraz Aleksandrę Bikont^[9].

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 2008^[10]

Przypisy

Bibliografia

• Włodzimierz Domagalski, Radosław Peterman Studenci '81. NZS w oczach Partii i SB. Wybór tekstów źródłowych, wyd. Archiwum Opozycji Niepodległościowej, Łódź 2006, według indeksu
• Niezależność najwięcej kosztuje. Relacje uczestników opozycji demokratycznej w Łodzi 1976–1980, wyd. IPN, Łódź 2008 (tam biogram, s. 61)
• Piotr Bikont w bazie filmpolski.pl

Linki zewnętrzne

• „Między nożem a widelcem”. newsweek.redakcja.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-02-03)]. – blog Piotra Bikonta i Roberta Makłowicza (archiwum)
• Piotr Bikont na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”