Piotr Blank

Piotr Blank (ur. w 1742, zm. 12 kwietnia 1797) – bankier warszawski, kasjer Stanisława Augusta Poniatowskiego do 1784, wolnomularz.^[1]

Życiorys

Pochodził z rodziny francuskich hugenotów, którzy wyemigrowali do Berlina w XVI wieku.

Założył bank depozytowo-kredytowy w Warszawie. W 1781 został dzierżawcą loterii krajowej. W 1776 wraz z Janem Dekertem i Jędrzejem Rafałowiczem wydzierżawił od Rzeczypospolitej monopol tabaczny. W stolicy posiadał pałac i rezydencję letnią na Faworach. W czasie Sejmu Czteroletniego złożył ofiarę w wysokości 50 000 złotych na powiększenie liczby armii. W 1790 został nobilitowany. Po uchwaleniu konstytucji 3 maja 1791, ofiarował Rzeczypospolitej pięciomiesięczny kredyt bezprocentowy. Po insurekcji warszawskiej 1794, wszedł w skład deputacji, która miała się zająć uregulowaniem obrotów finansowych rządu powstańczego. Na zdobytych papierach ambasady rosyjskiej widniały jego podpisy, gdy kwitował przyjęcie rosyjskich pieniędzy przez jurgieltników.

Bibliografia

• Adam M. Skałkowski: Blank Piotr. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 2: Beyzym Jan – Brownsford Marja. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1936, s. 117–118. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03291-0
• Barbara Grochulska, Wielcy bankierzy Warszawy, „Wiek Oświecenia", T. 5, 1988, s. 69-90.

Przypisy