Piotr Potworowski

Tadeusz Piotr Potworowski
Data i miejsce urodzenia

14 lipca 1898
Warszawa

Data i miejsce śmierci

24 kwietnia 1962
Warszawa

Narodowość

Polak

Dziedzina sztuki

malarstwo, scenografia

Strona internetowa
Grób Piotra Potworowskiego w alei zasłużonych cmentarza Powązkowskiego

Tadeusz Piotr Potworowski herbu Dębno[1] (ur. 14 lipca 1898 w Warszawie, zm. 24 kwietnia 1962 tamże)[2] – polski malarz, scenograf, pedagog.

Życiorys

Urodził się 14 czerwca 1898 w Warszawie w rodzinie inżyniera i dyrektora fabryki motorów Diesla, Gustawa Seweryna Potworowskiego herbu Dębno (1863-1935) i Jadwigi z domu Wyganowskiej (ur. 1873)[1], która zginęła tragicznie w Zakopanem w 1913. Po śmierci matki ojciec wysłał go wraz z dwoma młodszymi braćmi rodziny na Kresy. Po ukończeniu gimnazjum wstąpił do pułku ułanów i uczestniczył w bitwie pod Krechowcami. Po zakończeniu wojny rozpoczął studia architektury na Politechnice Warszawskiej, ale niebawem został ponownie zmobilizowany. W kampanii bolszewickiej został ranny pod Zamościem. Zdemobilizowany zapisał się do szkoły Konrada Krzyżanowskiego, a po roku przeniósł się do krakowskiej ASP. Studiując malarstwo w pracowni Józefa Pankiewicza, związał się z „Komitetem Paryskim”. W 1924 razem z innymi członkami „Komitetu” wyjechał do Paryża.

Jego kontakty z kapistami wkrótce uległy osłabieniu. Potworowski wynajął osobną pracownię na Montparnasse, zapisał się do pracowni Fernanda Légera. Bliskie kontakty utrzymywał z Tadeuszem Makowskim i Tytusem Czyżewskim. Na organizowany przez kapistów słynny „Super Jazz Bal du Montparnasse” przygotował dekorację odtwarzającą dno morza[3]. W 1928 poznał w Paryżu Magdalenę Mańkowską, studentkę antropologii. Wkrótce wzięli ślub, a w 1930 wrócili do Polski, gdzie urodził się ich syn Jan. Zamieszkali w majątku żony w Rudkach pod Szamotułami. Pałac w Rudkach często gościł artystów, przyjaciół gospodarzy: Janusz Strzałecki, Hanna Rudzka-Cybisowa, Jan Cybis, Tytus Czyżewski, Wacław Taranczewski przebywali tutaj często miesiącami.

W 1931 odbyła się pierwsza wystawa kapistów w Warszawie, w Klubie Artystów w hotelu „Polonia”, oraz wystawa pod nazwą Nowa Generacja w Instytucie Propagandy Sztuki, gdzie Potworowski otrzymał nagrodę za obraz Trzy kobiety we wnętrzu. W 1932 w Poznaniu w Salonie Makowskiego zorganizowano indywidualną wystawę artysty.

Po podziale majątku Rudki, w roku 1935 Potworowscy przenieśli się do majątku Grębanin należącego do rodziny żony.

W 1937 artysta otrzymał srebrny medal na Międzynarodowej Wystawie Sztuki i Techniki w Paryżu, oraz nagrodę ministra spraw zagranicznych. Pierwszą dużą indywidualną wystawę miał Potworowski w 1938 w Instytucie Propagandy Sztuki w Warszawie, a później we Lwowie.

Po udziale w kampanii wrześniowej ukrywał się w wiosce nad Bugiem, a następnie przedostał się przez Kowno do Szwecji. Zamieszkał w Taxinge Näsby pod Sztokholmem. Pracował tam fizycznie, ale również malował i rzeźbił, a nawet wystawiał swoje prace. W sierpniu 1941 udało mu się sprowadzić żonę i dwójkę dzieci. Po dwóch latach Potworowscy przedostali się na Wyspy Brytyjskie. W Londynie był przez pewien czas prezesem Stowarzyszenia Polskich Artystów, publikował również w miesięczniku „Nowa Polska”. W 1946 odbyła się pierwsza duża wystawa w Redfern Gallery w Londynie. Od 1948 regularnie wystawiał w Gimpel Fils Gallery. W 1949 został profesorem Bath Academy of Art w Corsham. Został również członkiem postępowej London Group i prestiżowej Royal West of England Academy. W latach pięćdziesiątych artysta dużo podróżował. Odwiedził Hiszpanię, Włochy, Francję – ślady tych podróży widoczne są w jego twórczości.

W 1958 przyjechał do Polski. Pierwszą wystawę miał w poznańskim Muzeum Narodowym. Następne wystawy odbyły się w Krakowie, Sopocie, Warszawie, Wrocławiu i Szczecinie. Bardzo dobre przyjęcie jego twórczości przyczyniło się do podjęcia decyzji o pozostaniu w kraju. Artysta objął pracownie malarstwa w PWSSP w Poznaniu i Gdańsku. Na XXX Biennale Sztuki Współczesnej w Wenecji dostał nagrodę.

W styczniu 1962 odbyła się w Muzeum Narodowym w Poznaniu wystawa indywidualna prac Potworowskiego powstałych po powrocie do kraju. W marcu miał wystawę w Galerie La Cloche w Paryżu. Zmarł 24 kwietnia 1962 w Warszawie, spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w alei zasłużonych (grób 115/116/117).[4]

Malarstwo

Z wszystkich członków Komitetu Paryskiego najwcześniej porzucił postimpresjonizm dla własnych poszukiwań. W swoich obrazach wprowadzał elementy geometrii, malarstwa materii, a nawet informelu. Obrazy Potworowskiego, wyróżniające się kompozycją, były zawsze budowane w oparciu o harmonię barw. Często eksperymentował, by uzyskać najsubtelniejsze rozwiązania kolorystyczne. Stosował również technikę collage i wzbogacał obrazy o elementy fakturowe.

  • Przed lustrem, 1932, 97 × 63 cm, Muzeum Narodowe w Poznaniu
  • Duet, 1949, Muzeum Górnośląskie w Bytomiu
  • Podwórze wiejskie – farma 1947, 62 × 92 cm, Muzeum Sztuki w Łodzi
  • Wnętrze lasu, Kornwalia, 1952,
  • Siena, 1955, 60 × 45 cm, Muzeum Narodowe we Wrocławiu
  • Zdarzenie, Kornwalia, 1956, 110 × 80 cm, Muzeum Narodowe w Poznaniu
  • Schody, 1956, 102 × 11,5 cm, Muzeum Narodowe w Poznaniu
  • Owalny pejzaż z Kornwalii 1957, 132 × 60 cm, Muzeum Narodowe w Krakowie
  • Zachód słońca w Toskanii, 1957, 66 × 111 cm, Muzeum Narodowe w Poznaniu
  • Krajobraz z Łagowa, 1958,76,5 × 154 cm, Muzeum Narodowe w Poznaniu
  • Zachód słońca w Kazimierzu 1958/1959 76 × 89 cm, collage, Muzeum Narodowe w Warszawie
  • Wisła w Kazimierzu, 1959,163 × 76 cm, olej, collage, dykta, Muzeum Narodowe w Warszawie
  • Fragment Jeziora Łagowskiego, 1959/1960, 66,5 × 113,5 cm, olej, płótno, dykta, Muzeum Narodowe w Warszawie
  • Brzeg Wisły, 1960, 50 × 94 cm, Muzeum Narodowe w Warszawie
  • Port w Rewie, 1960, 135 × 200 cm, Muzeum Narodowe w Poznaniu
  • Akt na piaskowym tle, 1961/1961, 179 × 200 cm, Muzeum Narodowe w Poznaniu

Rzeźba

W swoich poszukiwaniach artystycznych Potworowski zajmował się również rzeźbą. Kilka rzeźb znajduje się w Muzeum Narodowym w Poznaniu. Są to kompozycje przestrzenne wykonane z bielonego drewna oraz wikliny[5].

  • Maska na tle kosza, około 1960 roku, drewno, wiklina, 80 × 60 cm
  • Kompozycja Wisła, koło 1960, drewno bielone, 120 cm.
  • Sternik, 1961 rok, drewno bielone, wysokość 80 cm
  • Kompozycja przestrzenna, drewno bielone, 85 cm

Scenografia

Przed wojną projektował dekorację do Mistrza Pathelina w Teatrze Artystów „Cricot”. W historii scenografii zapisał się jednak dzięki współpracy z polskimi teatrami w ostatnich latach życia. Były to scenografie do sztuk:

Upamiętnienie

Życie prywatne

Ojciec prof. Jana Potworowskiego (ur. 1930)[6][7].

Zobacz też

  • Rektorzy i wykładowcy Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku

Przypisy

  1. a b dr Marek Jerzy Minakowski: Tadeusz Piotr Potworowski z Sienna h. Dębno. [w:] Wielka Genealogia Minakowskiego [on-line]. 2016-10-22. [dostęp 2016-10-22]. (pol.).
  2. Wielka Encyklopedia PWN. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN. Tom 22, 2004, s. 153. ISBN 83-01-14116-6.
  3. Wielcy malarze ich życie, inspiracje i dzieło. 2001, s. 3. ISSN 1505-9464. – Dekoracja zyskała uznanie samego Pierre Bonnarda.
  4. Cmentarz Stare Powązki: PIOTR POTWOROWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-12-19].
  5. Tadeusz Piotr Potworowski. [dostęp 2009-05-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-03)].
  6. Liceum Plastyczne im. Piotra Potworowskiego w Poznaniu. [dostęp 2016-10-22]. (pol.).
  7. dr Marek Jerzy Minakowski: Jan Potworowski z Sienna h. Dębno. [w:] Wielka Genealogia Minakowskiego [on-line]. 2016-10-22. [dostęp 2016-10-22]. (pol.).

Bibliografia

  • Wielcy malarze ich życie, inspiracje i dzieło, nr 130, ISSN 1505-9464.
  • Wielkopolski słownik biograficzny, Warszawa – Poznań 1981, PWN ISBN 83-01-02722-3.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Piotr Potworowski grób.jpg
Autor: Lukasz2, Licencja: CC0
Grób Piotra Potworowskiego na Cmentarzu Powązkowskim