Podprogram standardowy
Podprogram standardowy, to podprogram realizujący określoną operację, w sposób jednoznacznie zdefiniowany przez określony standard.
Rodzaje podprogramów standardowych
Podprogramy standardowe mogą zostać wyróżnione ze względu na miejsce ich dostępności:
- podprogramy wbudowane, definiowane przez standard języka lub jego implementację,
- podprogramy biblioteczne, definiowane w bibliotekach programistycznych,
- podprogramy systemowe, udostępniane przez system operacyjny bądź maszynę wirtualną,
- podprogramy podstawowe, udostępniane przez maszynę – komputer, np. zawarte w BIOS.
Stosowanie podprogramów standardowych
Stosowanie podprogramów standardowych w kodzie źródłowym wymaga od programisty znajomości jedynie specyfikacji – nagłówka, prototypu – podprogramu realizującego daną operację oraz miejsca, w którym jest dostępny. I tak:
- podprogram wbudowany
- jest dostępny zwykle w określonym języku programowania bez deklaracji (z pewnymi nielicznymi wyjątkami)[1][2][3],
- podprogram biblioteczny
- jest dostępny w pewnej bibliotece podprogramów, module, użycie takiego podprogramu, wymaga zwykle deklaracji biblioteki, modułu[4],
- podprogram systemowy
- wymaga zwykle deklaracji podprogramu, zwykle przez umieszczenie w odpowiednim miejscu kodu źródłowego jego prototypu[5][6][2],
- podprogram podstawowy
- wymaga zwykle odwołań do specyficznych elementów maszyny, np. skorzystania z mechanizmu przerwań[7].
Zalety podprogramów standardowych
Podprogramy standardowe cechują się następującymi zaletami:
- efektywność
- zwykle takie podprogramy, przygotowane przez profesjonalne firmy, są starannie opracowane, często w całości lub w istotnej części, w asemblerze bądź języku maszynowym i odpowiednio zoptymalizowane,
- brak błędów
- wszechstronne testowanie skutkuje brakiem lub ograniczeniem błędów takich podprogramów,
- standaryzacja
- pozwala na ujednolicenie oprogramowania, interfejsów użytkownika i ułatwia konserwację kodu,
- ułatwienie i skrócenie kodowania
- uwalnia programistę od definiowania standardowych operacji,
- programowanie hybrydowe
- często takie podprogramy są dostępne w kilku językach programowania i systemach.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Joanna Jonkisz, Jan Makuch, Stanisław Starzak, Programowanie w językach Algol 60 i Fortran 1900, Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, Łódź 1982, Skrypty dla szkół wyższych, Politechnika Łódzka, Ośrodek Elektronicznej Techniki Obliczeniowej
- ↑ a b Jan Bielecki, Rozszerzony PL/I i JCL w systemie OS/RIAD, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1986, Seria: Biblioteka Informatyki, ISBN 83-01-06146-4
- ↑ Ryszard K. Kott, Krzysztof Walczak, Programowanie w języku Fortran 77, Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1991, ISBN 83-204-1362-1, OCLC 749999902.
- ↑ Andrzej Marciniak, Borland Pascal 7.0, Wyd. Nakom, Poznań 1994 r., seria: Biblioteka Użytkownika Mikrokomputerów ISBN 83-85060-53-7, ISSN 0867-6011
- ↑ Jan Bielecki, System operacyjny ISIS-II, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1987, wydanie drugie uzupełnione, seria: Mikrokomputery, ISBN 83-204-0893-8
- ↑ Jan Bielecki, PL/M język programowania mikroprocesorów, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1987, Seria: Elektronizacja, zeszyt 25
- ↑ Leo J. Scanlon, Assembler 8086/8088/80286, Intersoftland, Warszawa 1992, tłumaczenie: Lucyna Stanikowska, ISBN 83-85515-03-8
Bibliografia
- Michael Marcotty, Henry Ledgord, W kręgu języków programowania, tłumaczenie: Krystyna Jerzykiewicz, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1980, Seria: Biblioteka Inżynierii Oprogramowania, ISBN 83-204-1342-7
- John E. Nicholls, Struktura języków programowania, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1980, Seria: Informatyka, ISBN 83-204-0246-8