Polihymnia
| ||||
 Polihymnia, muza poezji sakralnej i hymnicznej, marmurowa kopia rzymska z II wieku n.e. według oryginału greckiego, Muzeum Pio-Clementino (Muzea Watykańskie) | ||||
| Inne imiona | Polyhymnia, Polymnia | |||
|---|---|---|---|---|
| Występowanie | mitologia grecka | |||
| Siedziba | Parnas | |||
| Rodzina | ||||
| Ojciec | Zeus | |||
| Matka | Mnemosyne | |||
| Rodzeństwo | Erato, Euterpe, Kalliope, Klio, Melpomene, Talia, Terpsychora, Urania | |||
Polihymnia (także Polyhymnia, Polymnia, „Obfitująca w hymny”; gr. Πολύμνια Polýmnia, łac. Polyhymnia ‘bogata w pieśni’, ‘wiele hymnów’) – w mitologii greckiej muza poezji sakralnej i hymnicznej oraz pantomimy[a][1].
Uchodziła za córkę boga Zeusa i tytanidy Mnemosyne oraz za siostrę: Erato, Euterpe, Kalliope, Klio, Melpomene, Talii, Terpsychory i Uranii[1][2][3]. Niekiedy uważano ją za matkę Orfeusza[4].
Była jedną spośród dziewięciu muz olimpijskich (przebywały na Olimpie), które należały do orszaku Apollina (Apollon Musagetes), ich przewodnika[2][5][6]. Wraz ze swoimi siostrami uświetniała śpiewem biesiady bosko-ludzkie (m.in. zaślubiny Tetydy i Peleusa oraz Harmonii i Kadmosa), a także uczty olimpijskie samych bogów[1][2].
W sztuce przedstawiana jest zwykle jako kobieta otulona himationem, w długiej uroczystej szacie (w głębokiej zasłonie, jakiej używało się przy obrzędach religijnych), w zamyślonej pozie, niekiedy z palcem na ustach (na ogół nie posiada atrybutu)[1][5][7][8].
Imieniem muzy została nazwana jedna z planetoid – (33) Polyhymnia.
Zobacz też
Uwagi
- ↑ Zadanie (rola) jakie Polihymnii wyznaczono ostatecznie w późnym okresie starożytności.
Przypisy
- ↑ a b c d Wyżyna olimpijska. W: Zygmunt Kubiak: Mitologia Greków i Rzymian. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 145–147. ISBN 83-7391-077-8.
- ↑ a b c Pierre Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2008, s. 241–242. ISBN 83-04-04673-3.
- ↑ Vojtech Zamarovský: Bohovia a hrdinovia antických bájí. Bratislava: Perfekt a.s., 1998, s. 368. ISBN 80-8046-098-1. (słow.); polskie wydanie: Bogowie i herosi mitologii greckiej i rzymskiej (Encyklopedia mitologii antycznej, Słownik mitologii greckiej i rzymskiej).
- ↑ Pierre Grimal, Słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Jerzy Łanowski (red.), Maria Bronarska (tłum.), Wrocław [etc.]: Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Wydawnictwo, 2008, s. 266, ISBN 978-83-04-04673-3, OCLC 297685612.
- ↑ a b Mity o bogach. W: Michał Pietrzykowski: Mitologia starożytnej Grecji. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1979, s. 163–164. ISBN 83-221-0111-2.
- ↑ Oskar Seyffert: Dictionary of Classical Antiquities, 1894, s. 404: Musagetes (ang.). ancientlibrary.com. [dostęp 2011-03-24].
- ↑ Vojtech Zamarovský, op.cit., s. 294. ISBN 80-8046-098-1.
- ↑ Bogowie olimpijscy. W: Jan Parandowski: Mitologia. Wierzenia i podania Greków i Rzymian. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1989, s. 53–54. ISBN 83-210-0677-9.
Bibliografia
- Aaron J. Atsma: Polyhymnia (ang.). theoi.com. [dostęp 2010-01-18].
- Polymnia (ang.). mythindex.com. [dostęp 2010-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-04-13)].
- Hezjod: Narodziny bogów (Theogonia); Prace i dni; Tarcza. Warszawa: Prószyński i S-ka, 1999. ISBN 83-7255-040-9.
- Władysław Kopaliński: Słownik mitów i tradycji kultury. Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003, s. 1001. ISBN 83-7399-022-4.
- Mała encyklopedia kultury antycznej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1990, s. 603. ISBN 83-01-03529-3.
- Carlos Parada: Polymnia (Muses) (ang.). maicar.com. [dostęp 2010-11-18].
- Oskar Seyffert: Dictionary of Classical Antiquities, 1894, s. 405: Muses (ang.). ancientlibrary.com. [dostęp 2011-03-24].
- William Smith: A Dictionary of Greek and Roman biography and mythology: Polymnia (ang.). perseus.tufts.edu. [dostęp 2012-05-06].
- Harry Thurston Peck: Harpers Dictionary of Classical Antiquities, 1898: Polyhymnia (ang.). perseus.tufts.edu. [dostęp 2012-05-06].
Media użyte na tej stronie
Polyhymnia, Muse of sacred song. Marble, Roman artwork from the 2nd century CE.