Porfirio Rubirosa
 Rubirosa ze swoją ostatnią żoną Odile Rodin | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Sukcesy | |
1954: 12 Hours of Sebring (zwycięzca w klasie S 5.0) | |
Porfirio Rubirosa (ur. 22 stycznia 1909 w San Francisco de Macorís, zm. 5 lipca 1965 w Lasku Bulońskim w Paryżu) – dominikański dyplomata, kierowca wyścigowy i gracz Polo. Zwolennik dyktatora Rafaela Trujillo, który nazywał Rubirosę „moim drogim Rubim”. Znany na świecie jako kobieciarz, miał wiele żon, w tym dwie najbogatsze wówczas kobiety na świecie.
Życiorys
W 1931 roku Rubirosa spotkał Rafaela Trujillo w klubie country. Następnego dnia stał się członkiem Gwardii Prezydenckiej. Ich dobre stosunki spowodowały, że Dominikańczyk został w 1936 roku mianowany dyplomatą Republiki Dominikany. W tej roli został wysłany do ambasady w Berlinie (pierwszy raz podczas Igrzysk Olimpijskich w 1936 roku), a później w Paryżu. W późniejszych latach był ambasadorem także w Vichy, Buenos Aires, Rzymie, Hawanie i Brukseli. Dyktator usiłował wykorzystać siłę towarzyską Rubirosy do nawiązania dobrych stosunków dyplomatycznych z krajami demokratycznymi, zwłaszcza na Zachodzie z prezydentem Johnem Fizgeraldem Kennedym[1]. W trakcie niemieckiej okupacji na terenach Francji wspólnie z Django Reinhardtem, Eddiem Barclayem i swą ówczesną żoną Danielle Darrieux poświęcił się rozrywkom, czerpiąc pieniądze od amerykańskich posiadaczek miliardowych fortun, zawierał znajomości z gwiazdami Hollywood i rozwijał swoje romanse, poznając kobiety w Cafe Society[1]. Zetknął się również z Jeanem Cocteau[1].
Po wojnie podróżował wspólnie z Ramfisem – synem Rafaela Trujillo – razem z którym trwonił znaczną część państwowych funduszy. Mimo bycia znaną postacią w kręgach elit społecznych nie wyróżniał się zdolnościami ambasadorskimi: do jego nielicznych zasług należy zdobycie dla Trujillo kilku francuskich odznaczeń i odnowa przyjaznych stosunków z hiszpańskim dyktatorem Francisco Franco. W 1961 powrócił z Ramfisem na Dominikanę po tym, jak zamordowany został Rafael Leonidas Trujillo, którego zastrzelono w samochodzie[2].
W wyścigach samochodowych Rubirosa startował głównie w wyścigach zaliczanych do klasyfikacji Mistrzostw Świata Samochodów Sportowych. W 1954 roku odniósł zwycięstwo w klasie S 5.0 12-godzinnego wyścigu Sebring. W latach 1950 i 1954 Dominikańczyk pojawiał się w stawce 24-godzinnego wyścigu Le Mans. Jednak nigdy nie dojechał do mety.
5 lipca 1965 Rubirosa zmarł w wyniku odniesionych ran po tym, jak rozbił się samochodem. Mianem rubirosy określane są na Dominikanie ogromne młynki do kawy[2].
Przypisy
Bibliografia
- Xavier de Marchis, Trujillo, Cezar tropików w: Ostatnie dni dyktatorów, wyd. Znak Horyzont, Kraków 2014, tłum. Anna Maria Nowak, s. 67, 69
- Porfirio Rubirosa – driverdb.com
- Porfirio Rubirosa – race-database.com
Media użyte na tej stronie
The flag of the Dominican Republic has a centered white cross that extends to the edges. This emblem is similar to the flag design and shows a bible, a cross of gold and 6 Dominican flags. There are branches of olive and palm around the shield and above on the ribbon is the motto "Dios,Patria!, Libertad" ("God, Country, Freedom") and to amiable freedom. The blue is said to stand for liberty, red for the fire and blood of the independence struggle and the white cross symbolized that God has not forgotten his people. "Republica Dominicana". The Dominican flag was designed by Juan Pablo Duarte, father of the national Independence of Dominican Republic. The first dominican flag was sewn by a young lady named Concepción Bona, who lived across the street of El Baluarte, monument where the patriots gathered to fight for the independence, the night of February 27th, 1844. Concepción Bona was helped by her first cousin María de Jesús Pina.
Porfirio Rubirosa and wife Odile Rodin.