Portal:Film/Artykuł miesiąca/archiwum

Rififi po sześćdziesiątce – polska komedia filmowa w reżyserii Pawła Trzaski, wyprodukowana w 1989 r.

Bohaterami filmu są dziarscy panowie po sześćdziesiątce, niegdyś szkolni koledzy. Kilku z nich osiadło na prowincji, w miejscowości o wdzięcznej nazwie Nowe Jorki. Trochę nieoczekiwanie dla siebie z biegiem lat zasmakowali w statecznej, wręcz mieszczańskiej egzystencji. Jednak tylko do czasu.

(c) David Hawgood, CC BY-SA 2.0

Wjazd na teren Pinewood Studios, z budynkami z okresu międzywojennego

Pinewood Studios - kompleks budynków służących produkcji filmowej i telewizyjnej, zlokalizowany w miejscowości Iver Heath w hrabstwie Buckinghamshire, ok. 30 km na zachód od centrum Londynu. Obok Shepperton Studios stanowi najbardziej znany kompleks studyjny w Wielkiej Brytanii. Od 2001 oba ośrodki tworzą jedną firmę, Pinewood Shepperton plc, notowaną na London Stock Exchange.

Pinewood Studios powstały w 1936 roku. Obecnie trzon kompleksu stanowi 18 hal zdjęciowych, dwa cyfrowe studia telewizyjne oraz pięć jednostek wyposażonych w sprzęt do postprodukcji. Na terenie kompleksu znajduje się także specjalny budynek służący do realizacji zdjęć podwodnych. Na potrzeby filmowców zaadaptowany został również znajdujący się w tym miejscu jeszcze przed powstaniem kompleksu wiktoriański dworek Heatherden Hall z parkiem, jeziorem i położonym niedaleko lasem. Kompleksu dopełnia powierzchnia biurowa, magazynowa, warsztaty scenograficzne i inne obiekty techniczne oraz zaplecze socjalne, w tym garderoby o różnym standardzie, od stosunkowo skromnych aż po luksusowe apartamenty gwiazdorskie.

Butelki zwrotne – czeska tragikomedia z 2007 roku w reżyserii Jana Svěráka. Autorem scenariusza jest ojciec reżysera, zarazem odtwórca głównej roli, Zdeněk Svěrák.

Josef Tkaloun jest nauczycielem w praskim liceum. Złośliwe uwagi uczniów wielokrotnie wyprowadzają go z równowagi, rezygnuje więc z pracy. Pomimo swojego zaawansowanego wieku i nalegań żony, Tkaloun szuka dla siebie zajęcia. Zostaje kurierem rowerowym, ale jego praca szybko kończy się wypadkiem. Nie zniechęca się do szukania nowego zajęcia, zatrudnia się w supermarkecie jako osoba przyjmująca butelki do skupu. Pracując, rozmawia z ludźmi - pomaga biednym, flirtuje, swata. Eliška ma pretensje do męża za pracę w sklepie, jest o niego zazdrosna, pojawiają się między nimi niesnaski. Tkaloun na czterdziestą rocznicę ślubu postanawia sprawić żonie niespodziankę, organizując lot balonem. Wycieczka o mały włos nie kończy się tragicznie.

Studio Filmów Rysunkowych w Bielsku-Białej − jedno z pięciu polskich studiów animacji epoki PRL-u i później.

Zostało założone w roku 1947 przez braci Zdzisława i Macieja Lachura oraz Władysława Nehrebeckiego, Leszka Lorka, Alfreda Ledwiga, Mieczysława Poznańskiego, Aleksandra Rohozińskiego, Wiktora Sakowicza, Rufina Struzika i Wacława Wajsera. Studio rozpoczęło działalność 1 września 1947 roku jako Eksperymentalne Studio Filmów Rysunkowych działające przy redakcji " Trybuny Robotniczej" W 1948 roku przeniesiono wytwórnię do Wisły a potem do Bielska.

(c) Denghu z angielskiej Wikipedii, CC BY 3.0

Główne wejście do wytwórni (2008 rok)

Mosfilm – jedna z największych europejskich, a największa w Rosji wytwórnia filmowa.

Założona została w Moskwie w 1920 na bazie dwóch znacjonalizowanych, przedrewolucyjnych wytwórni filmowych - "La Societe A. Khanjonkoff & Co." i "La Société Ermolieff-Cinéma". Nazwę "Mosfilm" otrzymała w 1935 roku. Jej słynnym emblematem jest rzeźba "Robotnik i kołchoźnica" Wiery Muchinej i Borysa Jofana, która po raz pierwszy pojawiła się w czołówce filmu "Wiesna" w 1947 roku.

W okresie ZSRR zrealizowano w niej ponad 2 500 filmów, z których wiele weszło do klasyki kina światowego.

Po rozpadzie ZSRR wytwórnia stała się quasi-prywatnym przedsiębiorstwem (Fiedieralnoje Gosudarstwiennoje Unitarnoje Priedprijatije).

Studio Filmowe Kadr (dawniej Zespół Filmowy KADR) – polskie studio produkcji filmów, powstałe 1 maja 1955. Do 2009 roku wyprodukowano w nim ok. 150 filmów.

Do 30 kwietnia 1968 Studio działało jako Zespół Filmowy KADR. W wyniku konfliktu z PRL-owskimi władzami (nagonka Marca 1968) zostało rozwiązane. Po czterech latach, 1 stycznia 1972 r., wznowiło działalność jako Studio Filmowe KADR.

W latach 1955–1968 i 1972–2007 kierownikiem artystycznym zespołu filmowego, a potem studia KADR, był reżyser Jerzy Kawalerowicz. W latach 2008–2011 tę funkcję pełnił Jerzy Kapuściński, a po nim objął ją Łukasz Barczyk.

Zakazana planeta (ang. Forbidden Planet) – film fantastycznonaukowy z 1956 roku w reżyserii Freda Wilcoxa, na podstawie scenariusza Cyrila Hume'a. Zagrali w nim min. Leslie Nielsen, Walter Pidgeon i Anne Francis. Była to pierwsza tzw. wysokobudżetowa superprodukcja z gatunku science-fiction wyprodukowana w wytwórni MGM, dzisiaj zaliczana do klasyki gatunku. Zarówno główni bohaterowie, jak i sama fabuła były inspirowane sztuką Williama Szekspira Burza.

Wejście do Cinecittà

Cinecittà (wł.: Miasto filmowe) – największe studio filmowe we Włoszech znajdujące się na przedmieściach Rzymu.

Studio powstało w 1937 r. Do 1943 r., gdy studio częściowo zostało zniszczone wskutek działań wojennych, na jego terenie powstało ok. 300 pełnometrażowych filmów fabularnych. W 1945 r. armia USA urządziła na terenie studia tymczasowe schroniska dla kilku tysięcy Żydów, ocalałych z Holocaustu. Po zakończeniu działań II wojny światowej studio odbudowano w jeszcze większym wymiarze. Do roku 2006 studio wykorzystano do produkcji ponad 3.000 filmów i programów telewizyjnych.

Studio Filmowe Barrandov – jedna z największych europejskich, a największa w Czechach wytwórnia filmowa.

Studio Filmowe Barrandov powstało w 1921 przez braci Miloša i Václava Havla (jeden z braci – Václav jest ojcem Václava Havla – dramaturga i pierwszego prezydenta Czech. W latach 30. Barrandov współpracował z wytwórniami filmowymi UFA, Paramount Pictures czy MGM.

Ze studiem współpracowali znani Czechosłowaccy reżyserzy filmowi m.in. Miloš Forman, Jiří Menzel czy Václav Vorlíček. Studio Filmowe Barrandov jest producentem wielu znanych filmów amerykańskich które są nagrodzone m.in. Oscarem czy Złotymi Globami. Także dla polski Barrandov przygotowywało efekty specjalne m.in. dla filmu Juliusza Machulskiego Kingsajz czy przygotowywała plan zdjęciowy do serialu Jana Łomnickiego Dom z 1980 r.

Sundance Film Festival

Sundance Film Festival (Festiwal Filmowy w Sundance) – jest największym corocznym festiwalem filmów niezależnych w USA, odbywa się w Park City, Salt Lake City, Ogden oraz w ośrodku narciarskim Sundance w stanie Utah od 1978 roku.

Festiwal odbył się po raz pierwszy we wrześniu 1978 roku, pod nazwą Utah/US Film Festival, i miał na celu przyciągnięcie jak największej liczby artystów do Utah. W tamtym okresie, na festiwalu prezentowano retrospektywy filmów oraz panele dyskusyjne twórców kina, oraz niewielką liczbę filmów zrealizowanych poza systemem hollywoodzkim (tzw. kino niezależne). Jednym z czynników, którym festiwal zawdzięcza swój rozwój jest zaangażowanie się weń Roberta Redforda, którego nazwisko przyciągnęło festiwalowi uwagę szerszej publiczności.

Tradycyjne wrześniowe spotkania zmieniły się w tym okresie w spotkania styczniowe, zgodnie z sugestią Sydneya Pollacka, radzącego wykorzystać fakt, że festiwal odbywa się w ośrodku narciarskim. Od 1985 roku, organizację wydarzenia przejął Sundance Institute, organizacja non-profit, a w 1991 nadano mu dzisiejszą nazwę, Sundance Film Festival. Wielu niezależnych filmowców tam właśnie zostało zauważonych po raz pierwszy - przywołać tu należy nazwiska takie jak bracia Coen, Kevin Smith, Robert Rodriguez, Quentin Tarantino i Jim Jarmusch.

Nagroda Akademii Filmowej – znana jako Oscar (ang. Oscar lub Academy Awards) – coroczna nagroda przyznawana przez Amerykańską Akademię Sztuki i Wiedzy Filmowej^[1] (Academy of Motion Picture Arts and Sciences) w dziedzinie filmu. Została ufundowana w 1927 roku.

Nagradzane są wstępnie nominowane filmy, których premiera nastąpiła w roku kalendarzowym poprzedzającym przyznanie nagrody. Uroczystość wręczenia Oscarów odbywa się zwykle wczesną wiosną. Oscary, z wyłączeniem jednej kategorii, przyznawane są przeważnie filmom anglojęzycznym. Ceremonia rozdania Oscarów od 2002 roku odbywa się w Teatrze Dolby w Hollywood. Obecnie nagroda ta jest uznawana za najbardziej prestiżową nagrodę filmową, pomimo że dotyczy głównie kinematografii amerykańskiej.

Festiwal Filmowy w Toronto, TIFF (ang. Toronto International Film Festival) – cykliczna impreza trwająca dziesięć dni, odbywająca się corocznie we wrześniu w kanadyjskim mieście Toronto^[2].

Po raz pierwszy odbył się w 1976 roku. Jest on uważany za pierwszy i najważniejszy festiwal filmowy Ameryki Północnej. Impreza nie przybiera formy konkursu, lecz przeglądu. Program pierwszej edycji był bardzo imponujący - pokazano wtedy 127 filmów z 30 różnych krajów. Obecnie podczas festiwalu prezentowanych jest około 350 filmów z ponad 60 krajów świata. O zwycięstwie filmu decyduje przede wszystkim publiczność. Nagrody przyznają też akredytowani dziennikarze, stowarzyszenie krytyków międzynarodowych oraz władze miasta Toronto.

Festiwal Filmowy w Cannes − prestiżowy międzynarodowy festiwal filmowy, który odbywa się od 1946 w położonym na francuskim Lazurowym Wybrzeżu mieście Cannes. Festiwal odbywa się co roku (z pewnymi wyjątkami) i gromadzi wiele znanych osób związanych z przemysłem filmowym.

Najważniejszą nagrodą przyznawaną podczas canneńskiego festiwalu jest Złota Palma (Palme d'Or) dla najlepszego filmu. Najczęściej nagrodę tę zdobywali twórcy amerykańscy, włoscy, francuscy oraz brytyjscy. Jedynymi polskimi filmami, które otrzymały Złotą Palmę, są Człowiek z żelaza Andrzeja Wajdy oraz Pianista Romana Polańskiego (film polsko-francuski).

Festiwal Transatlantyk (Transatlantyk Festival Poznań; wcześniej Międzynarodowy Festiwal Filmu i Muzyki Transatlantyk) – międzynarodowy festiwal filmu i muzyki odbywający się od 2011 roku w Poznaniu oraz Rozbitku (w gminie Kwilcz, 60 km od Poznania), którego twórcą i dyrektorem jest polski laureat Oscara - Jan A.P. Kaczmarek.

Festiwal pomyślany jest jako artystyczna platforma, która poprzez muzykę i film chce budować silniejsze związki między społeczeństwem, sztuką i środowiskiem, a także inspirować dyskusje na aktualne tematy społeczne

Festiwal Filmowy w Gdyni (2011 - 2013 Gdynia Film Festival, do 2011 Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni) – festiwal filmowy, który odbywa się co roku w Gdyni (do 1986 odbywał się w Gdańsku), podczas którego prezentowane są najlepsze polskie filmy fabularne, powstałe w ciągu roku od poprzedniego festiwalu. Główną Nagrodą tego festiwalu są Złote Lwy.

Od kilku lat obok Konkursu Głównego organizowany jest Konkurs Kina Niezależnego, a także Konkurs Młodego Kina. Przeczytaj cały artykuł...

2046 – dramat science fiction produkcji chińsko-francusko-niemieckiej w reżyserii Wong Kar-Waia z 2004 roku.

Akcja rozgrywa się w Hongkongu późnych lat sześćdziesiątych. W jej skład wchodzą także wspomnienia z wcześniejszych dziejów bohatera i wybiegi w przyszłość – rok 2046. Film stanowi kronikę czterech kolejnych związków pewnego mężczyzny, lecz każdy z nich przenikają wspomnienia wcześniejszych relacji bohatera z zamężną kobietą, które nigdy nie przerodziły się w romans. Te największe uczuciowe przeżycie mężczyzny, to motyw z poprzedniego filmu Wonga Spragnieni miłości (2000), który kończył się próbą uwolnienia się od wspomnień – bohater zostawia je w murach świątyni Angkor Wat.

Kleopatra (ang. Cleopatra) – kolorowy film biograficzny, dramatyczny, historyczny, produkcji amerykańsko-brytyjsko-szwajcarskiej w reżyserii Josepha L. Mankiewicza z 1963 roku.

Udramatyzowana, najdroższa i najbardziej dochodowa wersja opowieści o królowej Egiptu Kleopatrze. Główne rolę grali Elizabeth Taylor i Richard Burton, którzy na planie filmu mieli płomienny romans, który skończył się dwoma małżeństwami.

Scenariusz filmu powstał na podstawie książki Carla Mario Franzero oraz historycznych opowieści. Budżet wyniósł 44 miliony USD. Zdjęcia rozpoczęto 30 września 1960 roku, a ukończono 24 lipca 1962 roku. Natomiast sceny batalistyczne kręcono od lutego do marca 1963 roku. Przez cały okres kręcenia trwała kampania reklamowa filmu.

Ciekawostki

• Podczas nagrywania filmu Martin Landau nauczył się włoskiego.
• O rolę Marka Antoniusza początkowo zabiegał Marlon Brando.
• Film od początku miał być megaprodukcją, gdyż studio 20th Century Fox musiało zarobić na dalszą działalność.
• Elizabeth Taylor w trakcie trwania filmu zmienia kostiumy aż 65 razy.
• Stroje Elizabeth Taylor zaprojektowane przez Irene Sharff kosztowały 130 tysięcy dolarów.

Ono - polski film fabularny z 2004 roku w reżyserii Małgorzaty Szumowskiej.

Drugi film fabularny Małgorzaty Szumowskiej powstał w koprodukcji polsko-niemieckiej. Został nakręcony na podstawie scenariusza, nagrodzonego na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Niezależnych w Sundance. Spotkał się głównie z życzliwymi reakcjami krytyków oraz przychylnością jurorów kilku festiwali; był m.in. nominowany do prestiżowej Europejskiej Nagrody Filmowej w kategorii odkrycie roku.

W postać Ewy wcieliła się debiutująca na ekranie Małgorzata Bela, modelka, wówczas jeszcze bez wykształcenia aktorskiego. Partnerują jej nagrodzony na FPFF w Gdyni Marek Walczewski i Teresa Budzisz-Krzyżanowska w roli jej filmowych rodziców.

Pomysł i praca nad scenariuszem

Pomysł scenariusza Małgorzata Szumowska zaczerpnęła z radia. Jej ojciec, po wysłuchaniu audycji, powtórzył córce, że naukowcy odkryli nową właściwość płodu - dziecko w łonie matki słyszy. Szumowska uznała, że o tym chciałaby opowiedzieć w swoim drugim po Szczęśliwym człowieku filmie fabularnym. Swoimi planami podzieliła się z matką, znaną dziennikarką i pisarką Dorotą Terakowską. Usłyszała od niej, że jest to temat nie tylko na scenariusz, ale i na książkę. Równolegle z pracami nad filmem, Terakowska pisała powieść, zatytułowaną tak jak dzieło córki, która została uznana za jedną z najlepszych w jej dorobku.

Chłopiec i jego pies - film science-fiction w klimatach postapokaliptycznych produkcji amerykańskiej z 1975 roku w reżyserii L. Q. Jonesa. Podstawą scenariusza była nowela "A boy and His Dog" Harlana Ellisona wydana w roku 1969. Poprawiona i poszerzona wersja noweli ukazała się w zbiorze historii "The Beast that Shouted Love at the Heart of the World" w roku 1976.

Krytyka

Filmowi zarzucano propagowanie treści mizoginistycznych. Uważano, iż obraz opiera się na szowinistycznych poglądach, w których kobieta jest przedmiotem seksualnym. Większość kontrowersji dotyczyło końcowego dialogu i sceny, podczas której Vic i Blood konsumują Quillę. Zarzucano zbytnią brutalność scen.

Harlan Ellison odciął się od filmu po premierze, sam krytykując reżysera za źle oddaną wizję jego noweli. Podobne zarzuty stawiane były przy wydawaniu opowiadania drukiem.

Wizja świata

Rok 2024. Świat wyniszczony czwartą wojną nuklearną. Na pustynnej powierzchni planety grasują grupy ocalałych ludzi. Cywilizacja weszła pod ziemię. Pożądanym towarem jest żywność, broń i kobieta, będąca jedynym źródłem przyjemności cielesnej. To rzadki towar. Gdy mężczyźni byli na froncie, przeciwnik bombardował miasta, zabijając cywilnych mieszkańców. Bohaterem jest młody chłopak, szukający jedzenia i spełnienia swoich seksualnych potrzeb. Za towarzysza ma psa. Vic, ów chłopak spędza dnie na przeszukiwaniu gruzów starego świata, miejsca, gdzie kiedyś znajdowało się Phoenix, stan Arizona. Zdołał przetrwać swój osiemnastoletni żywot w głównej mierze dzięki psu, którego nazwał Blood. Blood jest skutkiem eksperymentów genetycznych, które wykształciły inteligentne, zdolne do mowy stworzenia. Mogą one jednak porozumieć się tylko z właścicielem, z którym są związane telepatycznie. Ich zadaniem jest, dzięki doskonałemu zmysłowi węchu, odnajdywanie łupów i kobiet, traktowanych jako istoty, dające chwilę przyjemności.

Ich noce (ang. It Happened One Night) – czarno-biały film romantyczny, komediowy, produkcji amerykańskiej z 1934 w reżyserii Franka Capry.

Jeden z najsłynniejszych filmów w złotej erze Hollywood z niezapomnianymi rolami Clarka Gable’a i Claudette Colbert. Pierwszy z trzech filmów, który zgarnął tzw. Wielki szlem, czyli pięć Oscarów w najważniejszych kategoriach. Scenariusz został oparty na powieści Samuela Hopkinsa Adamsa – Night Bus.

Zdjęcia do filmu rozpoczęto 21 listopada 1933 roku, a ukończono 23 grudnia 1933. Film wyprodukowała początkująca wówczas wytwórnia Columbia Pictures Corporation, która po sukcesie filmu stała się gigantem.

Claudette Colbert nie była zachwycona sposobnością wcielenia się w rolę Ellie Andrews, ale ponieważ Frank Capra obiecał podwoić jej gażę oraz praca miała trwać tylko 4 tygodnie, zgodziła się. Bardzo nie lubiła tego filmu i nawet na ceremonii Oscarów się nie pojawiła. Kiedy ogłoszono, że to Colbert zdobyła nagrodę Akademii za rolę w nielubianym filmie, pospiesznie pojechała na uroczystość, nie zmieniając nawet stroju na odpowiedni.

Clark Gable w jednej ze scen zdejmuje koszulę i okazuje się że nie ma pod nią podkoszulka. Sprzedaż tego ubrania zmalała drastycznie i utrzymywała się przez 2 lata.

Nieodwracalne - dramat produkcji francuskiej z 2002 roku w reżyserii Gaspara Noé. Film uważany za jeden z bardziej kontrowersyjnych obrazów filmowych roku 2002, wydanych w szerokiej dystrybucji kinowej, ze względu na realistyczne ukazanie gwałtu i morderstwa. W filmie zastosowano odwrotną chronologię wydarzeń, gdzie początek filmu jest końcem historii, a koniec początkiem wydarzeń, rozgrywających się w ciągu jednego dnia.

Kontrowersje

W polskich mediach, szczególnie telewizji zauważono brutalność scen ukazanych w obrazie Gaspara Noé, zarzucano epatowanie pornografią i naturalistyczne przedstawienie scen gwałtu i zabijania gaśnicą.

Kontrowersje wywołała także bariera wiekowa dla widzów, zgodnie z którą na seanse nie miały być dopuszczane, według prawa polskiego, dorosłe już osoby, a widzowie, którzy przekroczyli 21 lat. Przed Nieodwracalne w Polsce taka sytuacja miała miejsce przy premierze filmu Gwałt, debiutującego w polskich kinach siedem dni przed produkcją Gaspara Noé. W telewizyjnych serwisach informacyjnych posuwano się do prowokacji w celu sprawdzenia, jak kina przestrzegają granicy wiekowej. W tym celu podstawiano nieletnie osoby, mające na celu kupić bilet.

Omawiano możliwość wpływu na psychikę, jaki miał wywierać film na widzach.

Produkcja filmowa dzieliła krytyków filmowych. W internetowych recenzjach film zbierał wysokie oceny, jednak w papierowych mediach dominowało przekonanie gwałtownego i artystycznego ataku na widza.

Pulp Fiction (wym. palp fikszn) – znany amerykański film fabularny w reżyserii Quentina Tarantino z 1994 roku.

Scenariusz napisali Tarantino i Roger Avary. Film został pozytywnie przyjęty przez krytyków i publiczność, przez wielu uznawany jest za kamień milowy w historii kina. Tytuł pochodzi od popularnych w latach 30. i 40. XX wieku brukowych powieści wydawanych na charakterystycznym tanim, surowym papierze, nazywanych pulp fiction. Okładka wydania DVD i część plakatów stylizowana jest na zniszczoną okładkę książki tego typu.

Przyjęcie filmu i jego wpływy

Film uznawany jest za jeden z najlepszych obrazów wszech czasów zarówno w rankingach sporządzanych przez „zawodowych” krytyków, np. American Film Institute (z okazji setnej rocznicy kinematografii instytut ten sporządził listę stu najlepszych filmów w historii; Pulp Fiction znalazło się na 95. miejscu), jak i w popularnych rankingach magazynów i portali filmowych (np. IMDb.com – 8. miejsce; Filmweb – 12. miejsce). Zdobył między innymi Złotą Palmę na Festiwalu Filmowym w Cannes i Oscara za kategorii najlepszy scenariusz oryginalny. L. A. Film Critics Association i National Society of Film Critics uznają go za najlepszy obraz filmowy. Wielu krytyków, w tym Siskel i Elbert, porównują sukces Pulp Fiction Tarantina do sukcesu Obywatela Kane’a Orsona Wellesa.

Plac Zbawiciela - polski film fabularny (dramat społeczny) z 2006 roku w reżyserii Joanny Kos-Krauze i Krzysztofa Krauze.

Opowiada historię toksycznej rodziny, żyjącej razem w mieszkaniu na warszawskim Placu Zbawiciela, pogrążonej w pretensjach, osobistych frustracjach, które z czasem przybierają postać bezwzględności, wrogości i okrucieństwa. Twórcy filmu, który jest oparty na wydarzeniach autentycznych, przyglądają się trójce bohaterów: żonie, mężowi i jego matce, ukazując w równym stopniu ich przymioty, co przywary i lęki, będące w sytuacjach krańcowych, jak bieda, odrzucenie, upokorzenie, czy samotność, determinantami kolejnych ich wyborów i zachowań.

Film przez wielu krytyków został uznany za największe po Długu dzieło Krzysztofa Krauze, który tym razem wystąpił jako współreżyser, obok swojej żony Joanny Kos-Krauze. Jest powrotem do, porzuconych na krótko na rzecz Mojego Nikifora, zainteresowań reżysera materią społeczną, mocno osadzoną w czasach współczesnych, która jest tematem większości jego obrazów.

Pornografia - polski film fabularny z 2003 roku w reżyserii Jana Jakuba Kolskiego na podstawie powieści Witolda Gombrowicza pod tym samym tytułem.

Akcja rozgrywa się w 1943 roku, głównie w majątku ziemiańskim na Sandomierszczyźnie, gdzie zjawia się para głównych bohaterów Witold i Fryderyk. W pozornie odseparowanym od wojennej zawieruchy dworku, Fryderyk rozpoczyna dziwną grę, której celem jest połączenie ze sobą córki gospodarza i młodego parobka. Przy okazji zmaga się z własnymi demonami z przeszłości.

Film został dobrze oceniony przez krytyków, którzy wśród jego głównych zalet wymieniali rolę Krzysztofa Majchrzaka, charakterystyczną muzykę Zygmunta Koniecznego i zdjęcia. Jako jeden z nielicznych polskich obrazów ostatnich lat, Pornografia spotkała się także z życzliwymi recenzjami dziennikarzy zagranicznych, którzy mogli ją oglądać w konkursie głównym na festiwalu w Wenecji.

Pornografia była drugą po Daleko od okna próbą zmiany filmowego emploi Jana Jakuba Kolskiego. Reżyser i scenarzysta, dotychczas znany z autorskich filmów, przepełnionych magią, cudownością i ludową mądrością, tym razem sięgnął po powieść Witolda Gombrowicza o - jak powiedział sam autor - podporządkowaniu Niższości-Wyższości, młodego-dorosłemu, mniej inteligentnego-bardziej inteligentnemu.

Tom Cruise właściwie Thomas Cruise Mapother IV (ur. 3 lipca 1962 roku w Syracuse, w stanie Nowy Jork, USA) – aktor, producent, scenarzysta i reżyser filmowy. Jest wyznawcą ruchu religijnego, zwanego scjentologią (od 1990).

Życiorys

Urodzony jako trzecie dziecko, jedyny syn z czworga dzieci (ma trzy siostry: Lee Anne De Vette – ur. 1959, Marian – ur. 1961 i Cass – ur. 1963) inżyniera elektronika Thomasa Mapothera III (ur. 15 października 1934 – zm. w styczniu 1984), wędrującego ze stanu do stanu. Ojciec rozszedł się z matką Mary Lee Mapother, gdy Tom miał 12 lat. Kiedy Tom był już sławnym aktorem, wynajął detektywa, by ten odnalazł jego ojca. Znalazł go w szpitalu chorego na raka.

Tom w ciągu kilku lat zaliczył 15 szkół w USA i Kanadzie. Ostatecznie osiedlił się w Glen Ridge, w stanie New Jersey, wraz ze swoją matką i ojczymem Joe South. Uczęszczał do Packanack School w Wayne, w New Jersey, krótko był uczniem St. Xavier High School w Louisville, w stanie Kentucky i dorabiał jako roznosiciel dziennika Kurier Louisville. Miał problemy z nauką i z kontaktami z rówieśnikami. Poczucie alienacji pogłębiła dysleksja, na którą cierpiał jeszcze na początku swojej kariery.

Dorothy Faye Dunaway (ur. 14 stycznia 1941 roku w Bascom, na Florydzie, USA) - amerykańska aktorka filmowa, teatralna i telewizyjna.

Jest jedyną córką zawodowego oficera wojskowego Johna MacDowella Dunawaya (zm. 1985) i Grace April Smith. Ma młodszego brata Maca, który z zawodu jest prawnikiem. Rodzice rozstali się w 1958 r., gdy Faye miała 17 lat. Matka wyszła powtórnie za mąż w 1967 r. za Jima Hartshorna.

Ukończyła University of Florida w Gainesville. Jej droga na ekran wiodła przez kilka wyższych uczelni i prestiżowe stypendium Fulbrighta. Pierwsze aktorskie kroki stawiała w studenckim teatrze Uniwersytetu w Bostonie, w stanie Massachusetts, na którym w 1962 r. ukończyła wydział teatralny. Studiowała także w bostońskiej Szkole Sztuk Pięknych i Użytkowych (School of Fine and Applied Arts).

Anna Weronika Bielicka (ur. 9 listopada 1915 w Konowce koło Połtawy na Ukrainie w czasie ucieczki rodziców przed ofensywą państw centralnych, zm. 9 marca 2006 w Warszawie) - polska aktorka, artystka kabaretowa, znana powszechnie jako Hanka Bielicka.

Po I wojnie światowej zamieszkała w Łomży. W 1939 r. ukończyła studia na Wydziale Filologii Romańskiej Uniwersytetu Warszawskiego (zdobywając absolutorium, etap pisania pracy magisterskiej przerwał wybuch wojny) oraz Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej w Warszawie, w tym samym roku debiutowała jako aktorka. Wybuch wojny uniemożliwił jej też wyjazd do Francji na stypendium. Współpracowała z Teatrem Polskim Pohulanka w Wilnie w okresie wojennym, po 1945 roku była związana z zespołami teatrów Dramatycznego w Białymstoku, Kameralnego w Łodzi, Współczesnego w Warszawie i Państwowego Teatru Syrena w Warszawie. W 1977 roku przeszła na emeryturę, ale kontynuowała występy, zarówno teatralne i estradowe, jak i telewizyjne. Występowała także poza Polską.

Robert Urich (ur. 19 grudnia 1946 roku w Toronto, w stanie Ohio, USA – zm. 16 kwietnia 2002) roku w Thousand Oaks, w stanie Kalifornia, USA) - amerykański aktor i producent telewizyjny i filmowy.

Życiorys

Był z pochodzenia Rusinem i Słowakiem. Jeden z dwóch synów Johna i Cecilii Urichów (ma brata Thomasa), dorastał w rodzinie rzymskokatolickiej w małym prowincjonalnym mieście Toronto, w stanie Ohio.

Dostał się na Uniwersytet Stanowy Florydy, gdzie otrzymał stypendium piłkarskie. W 1968 roku zdobył dyplom z Komunikacji Radia i Telewizji. Kontynuował naukę na Michigan State University i po praktyce w stanie Ohio, otrzymał tytuł magistra w Badaniach Audycji Radiowej i Kierownictwie.

Film animowany to rodzaj filmu, który jest tworzony techniką zdjęć poklatkowych, rejestrujących na pojedynczych klatkach filmu kolejne fazy ruchu. Najczęściej są to fazy rysowane, stąd też film animowany określany jest zazwyczaj mianem filmu rysunkowego lub kreskówki. Wyświetlenie tak otrzymanych zdjęć daje na ekranie efekt ruchu.

Techniki produkcji

Poza rysunkową istnieją jeszcze inne techniki animacji poklatkowej:

• lalkowa – gdzie na planie zdjęciowym animator animuje lalkę posiadającą specjalną, drucianą lub przegubową konstrukcję (szkielet), umożliwiającą ustawianie stabilnych faz ruchu;
• wycinankowa – gdzie animuje się wyciętymi kawałkami papieru z namalowanymi fazami;
• plastelinowa – gdzie na planie filmowym animator lepi poszczególne fazy ruchu z plasteliny;
• techniki kombinowane i specjalne gdzie tworzywo animacyjne jest bardzo różnorodne, zależne od fantazji twórcy (sól, piasek, przedmioty itp.);
• animacja 3D – tworzona w technologii cyfrowej.

1. ↑ Historia Nagrody Akademii Filmowej na oficjalnej stronie Akademii.
2. ↑ Our Story (ang.). tiff.net. [dostęp 2014-11-22].