Powiatowa Komenda Uzupełnień Warszawa
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Sformowanie | 1918 | |
| Rozformowanie | 1919 | |
| Tradycje | ||
| Kontynuacja | PKU 1 pp Leg. PKU 5 pp Leg. PKU 21 pp | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | płk Ludwik Malinowski | |
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | garnizon Warszawa | |
| Podległość | OKU Warszawie DOGen. „Warszawa” | |
Powiatowa Komenda Uzupełnień Warszawa (PKU Warszawa I) – organ wojskowy właściwy w sprawach uzupełnień Sił Zbrojnych II Rzeczypospolitej i administracji rezerw w powierzonym mu okręgu[1].
Historia komendy
W 1917 roku na terenie Warszawy funkcjonował Główny Urząd Zaciągu[2]. 27 listopada 1918 roku kierownik Ministerstwa Spraw Wojskowych płk Jan Wroczyński wydał rozporządzenie nr 144 o organizacji władz zaciągowych. Na podstawie tego aktu została powołana I Powiatowa Komenda Uzupełnień w Warszawie dla Okręgu Wojskowego I, obejmująca swoją właściwością miasto stołeczne Warszawę i powiat warszawski. Z chwilą wejścia w życie rozkazu i sformowania nowego PKU, Główny Urząd Zaciągu do Wojska Polskiego zobowiązany był przekazać całość dokumentacji tej PKU na obszarze której znajdował się. Nadzór nad działalnością PKU sprawowała Okręgowa Komenda Uzupełnień w Warszawie[3][4].
10 stycznia 1919 roku kierownik MSWojsk. przyłączył do PKU Warszawa I powiaty: grójecki, błoński i sochaczewski, które dotychczas były podporządkowane PKU Łowicz X[5].
12 lutego 1919 roku „z powodu trudności komunikacyjnych” kierownik MSWojsk. wyłączył z PKU Siedlce II powiat radzymiński i przyłączył do PKU Warszawa I[6].
31 lipca 1919 roku Okręgowa Komenda Uzupełnień w Warszawie została zlikwidowana jako odrębny organ i wcielona z całym personelem do Dowództwa Okręgu Generalnego „Warszawa”, jako Wydział V Sztabu[7].
We wrześniu 1919 roku, w związku z wprowadzeniem „terytorialnego kompletowania pułków” PKU Warszawa została zlikwidowana, a w jej miejsce utworze trzy odrębne powiatowe komendy uzupełnień dla 1 i 5 Pułków Piechoty Legionów oraz 21 Pułku Piechoty „Dzieci Warszawy”. W styczniu 1920 roku płk piech. Henryk Koiszewski zastąpił płk. Ludwika Malinowskiego na stanowisku komendanta PKU 1 pp Leg.[8]
Obsada personalna
- Obsada personalna PKU w styczniu 1919 roku[9]
- komendant – płk Ludwik Malinowski (komendant PKU 1 pp Leg. do I 1920[10])
- zastępca komendanta – kpt. Stanisław Tyro (do 30 VII 1919 → referent Sekcji Regulaminów i Wyszkolenia Departamentu I MSWojsk.[11])
- naczelnik kancelarii – ppor. Józef Fela (do 11 IX 1919 → zastępca komendanta PKU 21 pp[12])
- oficer gospodarczy – kpt. Kazimierz Muszyński
- oficer ewidencyjny na miasto Warszawa – por. Jan Dziewulski (do 30 VII 1919 → referent gospodarczy Departamentu I MSWojsk.[11])
- oficer ewidencyjny na miasto Warszawa – ppor. Karol Mażewski
- oficer ewidencyjny na miasto Warszawa – ppor. Bolesław Dąbrowski (do 11 IX 1919 → referent ewidencyjny PKU 21 pp[12])
- oficer ewidencyjny na miasto Warszawa – pchor. / ppor. Jerzy Dekański (do 11 IX 1919 → naczelnik kancelarii PKU 1 pp Leg.[12])
- oficer ewidencyjny na miasto Warszawa – ppor. Tadeusz Kiciński
- oficer ewidencyjny na miasto Warszawa – ppor. Stanisław Fleszar (do 11 IX 1919 → naczelnik kancelarii PKU 5 pp Leg.[12])
- oficer ewidencyjny na powiat warszawski – kpt. Feliks Stabrowski (13 I – 11 IX 1919 → komendant PKU 1 pp Leg.[12][13])
- oficer ewidencyjny na powiat błoński – por. Władysław Ziembiński
- oficer ewidencyjny na powiat grójecki – pchor. Stanisław Kutzner
- oficer ewidencyjny na powiat sochaczewski – ppor. Józef Zaniewski
15 sierpnia 1919 roku były podoficer Legionów Polskich Leon Izdebski został mianowany z dniem 1 lipca 1919 roku urzędnikiem ewidencyjnym XI klasy rangi[14]. 11 września 1919 roku por. Grzegorz Skirgajło został przeniesiony na stanowisko zastępcy komendanta PKU 5 pp Leg.[12].
Przypisy
- ↑ Dz.U. z 1918 r. nr 13, poz. 28.
- ↑ Szandrocho 2011 ↓, s. 42.
- ↑ Dz. Rozp. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 30 listopada 1918 roku, poz. 144.
- ↑ Szandrocho 2011 ↓, s. 44, 46, 47.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. ↓, Nr 4 z 1919 roku, poz. 198.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. ↓, Nr 19 z 1919 roku, poz. 626.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. ↓, Nr 83 z 1919 roku, poz. 2941.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 24 stycznia 1920 roku, s. 15-16.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. ↓, Nr 4 z 1919 roku, poz. 195-196.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 24 stycznia 1920 roku, s. 16.
- ↑ a b Dz. Rozk. Wojsk. ↓, Nr 83 z 1919 roku, poz. 2931.
- ↑ a b c d e f Dz. Rozk. Wojsk. ↓, Nr 91 z 1919 roku, poz. 3387.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. ↓, Nr 95 z 1919 roku, poz. 3734.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. ↓, Nr 87 z 1919 roku, poz. 3040.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych. Wojskowa Biblioteka Cyfrowa „Zbrojownia”. [dostęp 2018-12-13].
- Dziennik Rozkazów Wojskowych. Wojskowa Biblioteka Cyfrowa „Zbrojownia”. [dostęp 2018-12-13].
- Robert Szandrocho: 90 lat terenowych organów administracji wojskowej w Polsce. Wrocław: Wrocławskie Wydawnictwo Naukowe Atla 2, 2011. ISBN 978-83-60732-61-8.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).