Proces RuSHA
Proces RuSHA (oficj. USA vs. Ulrich Greifelt i inni; nieoficj. niem. Volkstumsprozess - pol. dosł. proces o ludowość) – ósmy z 12 procesów norymberskich przeprowadzonych przed amerykańskimi trybunałami wojskowymi po zakończeniu głównego procesu zbrodniarzy wojennych przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze. Tym razem na ławie oskarżonych znaleźli się członkowie hitlerowskich organizacji zajmujących się nazistowskimi programami rasowymi, na czele z Głównym Urzędem Rasy i Osadnictwa SS (Rasse- und Siedlungshauptamt, RuSHA). Proces został przeprowadzony w okresie 20 października 1947 – 10 marca 1948.
Oskarżeni
Na ławie oskarżonych zasiadło 14 osób i, oprócz członków RuSHA, znaleźli się na niej członkowie Komisariatu Rzeszy do spraw Umacniania Niemczyzny (Reichskommissar für die Festigung des deutsches Volkstums, w skrócie RKFDV, na jego czele stał sam Heinrich Himmler), Głównego Urzędu Kolonizacyjnego dla Niemców etnicznych (SS-Hauptamt Volksdeutsche Mittelstelle, w skrócie VoMi) oraz stowarzyszenia Lebensborn. Wszystkie powyższe instytucje znajdowały się w strukturach SS. Wśród oskarżonych znaleźli się: Otto Hofmann i Richard Hildebrandt (kolejni szefowie RuSHA), Ulrich Greifelt, który kierował RKFDV i jego zastępca Rudolf Creutz, Werner Lorenz (szef VoMi) oraz Max Sollmann (przewodniczący Towarzystwa Lebensborn).
Zarzuty
Zarzuty skupiły się na udziale oskarżonych w rasistowskich programach "czystości rasowej" i ich udziale w przesiedleniach przedstawicieli różnych narodowości. W szczególności obejmowało to dokonanie zbrodni wojennych i przeciw ludzkości w postaci: kradzieży dzieci narodowości nie-niemieckiej (które uznano za "aryjskie"), zmuszania "nie-aryjskich" kobiet do dokonywania aborcji, przeprowadzania przymusowej deportacji ludności krajów okupowanych z miejsca jej dotychczasowego zamieszkania i umieszczanie na jej miejscu ludności niemieckiej, wysyłania homoseksualistów i lesbijek do obozów koncentracyjnych oraz udziału w prześladowaniach Żydów. Do tego dochodził zarzut przynależności do organizacji przestępczej, czyli SS (jedynie Inge Viermetz, zastępczyni Maxa Sollmanna, nie była objęta tym zarzutem).
Wyrok
Jedynie członkowie Towarzystwa Lebensborn zostali zwolnieni z zarzutu porywania dzieci, co, jak stwierdził trybunał, przeprowadzały natomiast pozostałe instytucje. 13 oskarżonych zostało uznanych za winnych (z tego jednak 4 po ogłoszeniu wyroku zwolniono, uznając iż odbyli już karę przebywając w więzieniu przed i w trakcie trwania procesu), a Inge Viermetz uniewinniono.
Wyroki wydano 10 marca 1948[1]:
- Ulrich Greifelt – winny; dożywotnie pozbawienie wolności (zmarł 6 lutego 1949 w więzieniu w Landsbergu)
- Otto Hofmann – winny; 25 lat pozbawienia wolności (kara zamieniona na 15 lat pozbawienia wolności w 1951 r., zwolniony w 1954 r.)
- Richard Hildebrandt – winny; 25 lat pozbawienia wolności (został wydany Polsce w celu osądzenia go za zbrodnie popełnione w prowincji Gdańsk-Prusy Zachodnie; został skazany na karę śmierci przez powieszenie i stracony 10 marca 1952)
- Werner Lorenz – winny; 20 lat pozbawienia wolności (kara zamieniona na 15 lat pozbawienia wolności w 1951 r., zwolniony w 1955 r.)
- Rudolf Creutz – winny; 15 lat pozbawienia wolności (kara zamieniona na 10 lat pozbawienia wolności w 1951 r.)
- Herbert Hübner – winny; 15 lat pozbawienia wolności (zwolniony w 1951 r.)
- Heinz Brückner – winny; 15 lat pozbawienia wolności (zwolniony w 1951 r.)
- Fritz Schwalm – winny; 10 lat pozbawienia wolności (zwolniony w 1951 r.)
- Otto Schwarzenberger – winny; na poczet kary zaliczono mu czas pozbawienia wolności od 2 maja 1945; zwolniony po zapadnięciu wyroku
- Max Sollmann – winny; na poczet kary zaliczono mu czas pozbawienia wolności od 6 lipca 1945; zwolniony po zapadnięciu wyroku
- Gregor Ebner – winny; na poczet kary zaliczono mu czas pozbawienia wolności od 5 lipca 1945; zwolniony po zapadnięciu wyroku
- Günther Tesch – winny; na poczet kary zaliczono mu czas pozbawienia wolności od 13 maja 1945; zwolniony po zapadnięciu wyroku
- Konrad Meyer-Hetling – winny; na poczet kary zaliczono mu czas pozbawienia wolności od 27 maja 1945; zwolniony po zapadnięciu wyroku
- Inge Viermetz – uniewinniona
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Sentences, [w:] Trials of War Criminals Before the Nurenberg Military Tribunals Under Control Council Law No. 10. Nuernberg October 1946-April 1949. Volume 5. The RuSHA Case, Washington: U.S. Government Printing Office, 1950, s. 165–167 [dostęp 2022-08-30] (ang.).
Media użyte na tej stronie
On September 30, 1947, the U.S. Military Government for Germany reconstituted the Military Tribunal I, which had earlier been convened for the Doctors' Trial, to try the RuSHA Case. The 14 defendants were all leading officials in the RuSHA or Main Race and Resettlement Office, a central organization in the implementation of racial programs of the Third Reich, or in other organizations with parallel missions, such as the Lebensborn Society and the Main Office for Repatriation of Racial Germans. The indictment against them listed three counts: crimes against humanity, war crimes and membership in criminal organizations. The defendants were accused of criminal responsibility for many aspects of the Nazi racial program, including the kidnapping of "racially valuable" children for Aryanization, the forcible evacuation of foreign nationals from their homes in favor of Germans or Ethnic Germans, and the persecution and extermination of Jews throughout Germany and German-occupied Europe. The trial ran from October 20, 1947 to February 17, 1948. The tribunal rendered its judgment on March 10. It found eight defendants guilty on all counts, five guilty only of membership in a criminal organization, and one not guilty. The sentences were announced the same day. The chief defendant, Ulrich Greifelt, was sentenced to life in prison, seven to terms of between 10 and 25 years, five to time already served, and one was acquitted.
The 14 RuSHA Trial defendants read the indictments against them.