Psychoterapia poznawczo-behawioralna

Psychoterapia poznawczo-behawioralna (ang. cognitive-behavioral therapy – CBT) – metoda leczenia zaburzeń psychicznych, trudności emocjonalnych oraz problematycznych zachowań.

Psychoterapia poznawczo-behawioralna to grupa terapii odwołujących się do wspólnych założeń teoretycznych, zgodnie z którymi objawy psychopatologiczne, dysfunkcjonalne zachowania i emocje jednostki można wyjaśnić na podstawie teorii uczenia się i uwzględnienia pośredniczącej roli procesów poznawczych. Cel terapii dotyczy skutecznej poprawy jakości życia pacjenta, co osiąga się poprzez modyfikację zachowań i sposobu myślenia. Zasadnicze cechy procesu terapii stanowią: oparcie na współpracy między terapeutą a pacjentem, zorientowanie na rozwiązanie problemu, skupienie na teraźniejszości (z uwzględnieniem mechanizmów psychorozwojowych powstawania zaburzeń i dysfunkcji), ograniczenie w czasie oraz stosowanie odpowiednich technik terapeutycznych. Skuteczność oddziaływań psychoterapeutycznych jest poddawana ocenie, analogicznie do oceny skuteczności farmakoterapii – w badaniach eksperymentalnych wpisanych w nurt medycyny opartej na dowodach naukowych (ang. evidence based medicine – EBM)[1].

Psychoterapia poznawczo-behawioralna w Polsce

Największą organizacją zrzeszającą psychoterapeutów poznawczo-behawioralnych w Polsce jest Polskie Towarzystwo Terapii Poznawczej i Behawioralnej. PTTPB akredytuje całościowe 4 letnie kursy psychoterapii poznawczo-behawioralnej[2] oraz nadaje certyfikaty psychoterapeutów[3][4] i superwizorów[5].

Rozwój psychoterapii poznawczo-behawioralnej

Terapia poznawczo-behawioralna przeszła w ciągu lat ewolucję, od terapii behawioralnej, poprzez poznawczą, do form terapii określanych obecnie mianem „trzeciej fali”.

I fala: terapia behawioralna

Terapia behawioralna jest oparta na koncepcji i procesach uczenia się, opisanych w behawiorystycznym modelu psychicznego funkcjonowania człowieka. Zgodnie z tym modelem jednostka uczy się zachowań nieprzystosowawczych na podstawie własnych doświadczeń i obserwacji. Zachowania, w tym dysfunkcjonalne, są pochodną wzajemnych oddziaływań między wzmocnieniami i specyficznymi reakcjami na określone sytuacje bodźcowe. Do modyfikacji lub eliminacji niepożądanego zachowania można więc również wykorzystać procesy uczenia się i ich reguły[6].

II fala: terapia poznawcza

Zgodnie z założeniami terapii poznawczej jednostka aktywnie konstruuje własną rzeczywistość, poprzez system przetwarzania informacji, który aktywnie selekcjonuje, filtruje i interpretuje bodźce z otoczenia. W wyniku tego procesu jednostka aktywnie nadaje znaczenie bodźcom. Aktywność poznawcza (procesy, treści i struktury poznawcze) wpływa na emocje i zachowanie, natomiast zmiana poznawcza zajmuje centralne miejsce w procesie zmiany funkcjonowania jednostki[6].

III fala: terapia poznawczo-behawioralna

W ramach tzw. III fali psychoterapii poznawczo-behawioralnej, rozwijającej się od lat 90. XX wyróżnia się m.in.

  • terapię akceptacji i zaangażowania (ang. acceptance and committment therapy – ACT),
  • terapię dialektyczno-behawioralną (ang. dialectical behavior therapy – DBT),
  • system psychoterapii oparty na analizie behawioralnej i poznawczej (ang. cognitive behavioral analysis system of psychotherapy – CBASP),
  • psychoterapię opartą na analizie funkcjonalnej (ang. functional analytic psychotherapy – FAP),
  • integracyjną terapię behawioralną par (ang. integrative behavioral couple therapy – IBCT),
  • terapię poznawczą opartą na uważności (ang. mindfulness based cognitive therapy for depression – MBCT),
  • terapię schematów (TS, schema therapy) (część badaczy nie włącza terapii schematów do III fali CBT)[1].

Terapia dialektyczno-behawioralna

Terapia dialektyczno-behawioralna (ang. dialectical behavior therapy – DBT) to postać terapii poznawczo-behawioralnej zaprojektowanej przez Marshę M. Linehan do pomocy klientom dotkniętym zaburzeniem osobowości typu borderline.

Terapia akceptacji i zaangażowania

Terapia akceptacji i zaangażowania (ang. acceptance and commitment therapy – ACT) jest klasyfikowana jako rodzaj terapii poznawczo-behawioralnej lub behawioralnej, i charakteryzuje się wykorzystaniem technik uważności (ang. mindfulness). Została zaprojektowana przez Hayesa, Wilsona i Strosahla[7].

Terapia schematów

Terapia schematów jest podejściem psychoterapeutycznym włączającym do psychoterapii poznawczo-behawioralnej, w ramach spójnego modelu teoretycznego, techniki stosowane w innych modalnościach psychoterapeutycznych. Podobnie jak terapia dialektyczno-behawioralna jest skuteczna przy psychoterapii osób z zaburzeniami osobowości i szczególnie użyteczna przy leczeniu osób z zaburzeniem osobowości typu borderline[8].

Przypisy

  1. ↑ a b Agnieszka Popiel, Ewa Pragłowska, Psychoterapia poznawczo-behawioralna – praktyka oparta na badaniach empirycznych, „Psychiatria w Klinice Praktycznej”, tom 2 nr 3, ISSN 1899-5071.
  2. ↑ PTTPB, Ośrodki rekomendowane i atestowane, Polskie Towarzystwo Terapii Behavioralnej [dostęp 2019-10-22] (pol.).
  3. ↑ PTTPB, Licencjonowani terapeuci, Polskie Towarzystwo Terapii Behavioralnej [dostęp 2019-10-22] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-20] (pol.).
  4. ↑ PTTPB, Certyfikaty PTTPB w NFZ, Polskie Towarzystwo Terapii Behavioralnej [dostęp 2019-10-22] (pol.).
  5. ↑ PTTPB, Certyfikowani Superwizorzy-Dydaktycy PTTPB, Polskie Towarzystwo Terapii Behavioralnej [dostęp 2019-10-22] (pol.).
  6. ↑ a b Agnieszka Popiel, Ewa Pragłowska, Psychoterapia poznawczo-behawioralna. Teoria i praktyka., 2008, ISBN 978-83-612-6904-5.
  7. ↑ Steven C. Hayes, Kirk Strosahl, Kelly G. Wilson, Acceptance and Commitment Therapy: An Experiential Approach to Behavior Change, Guilford Press, 1999, ISBN 978-1-57230-481-9 [dostęp 2017-01-25] (ang.).
  8. ↑ Janet Klosko, Jeffrey Young, Marjorie Weishaa, Terapia schematów. Przewodnik praktyka, ISBN 978-83-7489-797-6.