Puszcza Iłżecka

Fragment Puszczy Iłżeckiej między Marculami a Lubienią

Puszcza Iłżecka (nazywana też Lasami Starachowickimi) – kompleks leśny o powierzchni około 25 000 ha, położony na Przedgórzu Iłżeckim, na północ od doliny rzeki Kamiennej^[1], pomiędzy Skarżyskiem-Kamienną, Iłżą a Ostrowcem Świętokrzyskim^[2].

Naturalny drzewostan uległ daleko idącym przekształceniom. Obecnie w drzewostanie przeważa sosna z domieszką dębu, modrzewia i jodły, sporadycznie występuje też buk^[1].

Obejmuje nadleśnictwa: Starachowice i Ostrowiec.

Rezerwaty przyrody

• Piotrowe Pole – starodrzew modrzewia polskiego i europejskiego
• Rosochacz – wielogatunkowe drzewostany porastające bagienne źródliska rzeki Świętojanki
• Skały pod Adamowem – wychodnie piaskowców dolnotriasowych

Historia

Wchodziła w skład średniowiecznej Puszczy Świętokrzyskiej. W XVIII w. panowały w puszczy drzewostany mieszane – sosna, dęby szypułkowe i bezszypułkowe, brzoza brodawkowata, jodła, olsza. Rozwinięte było bartnictwo. Drzewa wycinano pod potrzeby górnictwa i hutnictwa Zagłębia Staropolskiego. W czasie II wojny światowej region nasilonych walk partyzanckich. Działalność Armii Krajowej Szarego, Ponurego, Potoka, oddziału Batalionów Chłopskich Ośki, oddziału Armii Ludowej Świt. W 1945 r. Lasy Starachowickie wraz z częścią przyległych lasów prywatnych zostały upaństwowione.

Przypisy