Qingyuan Xingsi

Qingyuan Xingsi 青原行思
Liu
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

660
Luling

Data i miejsce śmierci

740
klasztor Jingzhou

Szkoła

Południowa szkoła chanu

Nauczyciel

Dajian Huineng

Następca

Shitou Xiqian

Zakon

chan

Qingyuan Xingsi (chiń. 青原行思, pinyin Qīngyuán Xìngsī; kor. 청원행사 Ch'ŏngwŏn Haengsa; jap. Seigen Gyōshi; wiet. Thanh Nguyên Hành Tư; ur. 660, zm. 740) – chiński mistrz chan Południowej szkoły chanu. Znany także jako Jizhou Xingsi i Qingzhu Xingsi.

Życiorys

O jego życiu niewiele wiadomo. Pochodził zapewne z Luling (dziś miasto Ji’an) (w południowej części Jiangxi). Jego rodowe nazwisko to Liu. Po praktyce pod kierunkiem Huinenga i osiągnięciu oświecenia, powrócił do miejsca, z którego pochodził i tam nauczał w klasztorze Jingzhou na górze Qingyuan, w którym zgromadziło się wielu uczniów.

Po przekazaniu Dharmy uczniowi Shitou, 13 dnia 12 miesiąca księżycowego w 740 r. mistrz wszedł do sali Dharmy aby pożegnać się z kongregacją. Usiadł w pozycji medytacyjnej i zmarł. Jego stupa otrzymała nazwę „Powrót do Prawdy”.

Uwagi krytyczne i znaczenie mistrza

O tym, że był uczniem 6 Patriarchy Huinenga nie wspomina Sutra ołtarzowa.

Jego istnienie i rola jaką – być może – odegrał w historii chanu została po raz pierwszy potwierdzona przez nadanie mu pośmiertnego tytułu „mistrz chan Rozległych Korzyści” przez cesarza Xizonga (pan. 873–888).

Pierwsza informacja o nim zawarta jest w 3 zwoju Zutang ji (Antologia gmachu Patriarchów) z 952 r., gdzie jako Qingzhu Xingsi jest jednym z omówionych 8 uczniów Huinenga.

Tak więc w prawie 130 lat po jego śmierci nagle zaczęto go promować, a 200 lat po jego śmierci wprowadzono go także do historycznej pracy. W pewnych kręgach chanu konieczna była nagle jego „ekshumacja z obskurności[1]” Ponieważ Shitou Xiqian w chwili śmierci Huinenga miał zaledwie 13 lat, nie mógł być jego spadkobiercą, więc konieczne było znalezienie pośrednika łączącego go z Huinengiem i został nim Qingzhu Xingsi. Praca Zutang ji została napisana przez uczniów mistrza chan Zhaoqinga Wendenga (884–972) i jej celem było uprawomocnienie linii przekazu tego mistrza[2]. Potwierdzenie Wendenga jako mistrza chan oparte było na przekazie Dharmy pomiędzy Huinengiem i Xingsim, a więc nagle mistrz ten wyłonił się jako główna postać chanu. Dopomogła w tym „tajemna transmisja”, która w chanie odbywała się w cztery oczy, a więc afiliacje linii przekazu mogły być właściwie dowolnie kształtowane[3].

W wyniku tych promocji Qingyuan Xinsi stał się jednym z najważniejszych mistrzów w historii chanu. Zapoczątkowana przez niego linia przekazu, poprzez jego ucznia Shitou Xiqiana (700–790), dała w efekcie aż trzy „domy”, czyli szkoły chanu z pięciu. Były to szkoły yunmen, fayan i caodong.

Występuje w gong’anie 5 z Congrong lu.

Linia przekazu Dharmy zen

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Indiach Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Chinach Bodhidharmy.

Przypisy

  1. ↑ Określenie badacza historii chanu Hu Shi. [w:] Albert Welter: Monks, Rulers, and Literati. s. 74.
  2. ↑ Albert Welter. Dzieło cytowane, s. 20.
  3. ↑ Tamże, s. 75.

Bibliografia

  • Andy Ferguson: Zen’s Chinese Heritage. Boston: Wisdom Publications, 2000, s. 48–50. ISBN 0-86171-163-7.
  • Albert Welter: Monks, Rulers, and Literati. The Political Ascendancy of Chan Buddhism. Oxford: Oxford University Press, 2006, s. 322. ISBN 0-19-517521-2.
  • Mario Poceski: Ordinary Mind as the Way. The Hongzhou School and the Growth of Chan Buddhism. Oxford: Oxford University Press, 2007, s. 287. ISBN 978-0-19-531996-5.

Media użyte na tej stronie

Qingyuan Xingsi.jpg
Qingyuan Xingsi (761-783), a Tang Dynasty Buddhist monk. Woodcut, Ching dynasty; caption:「三十四祖靑原行思禪師」