Quadruple Alliance

Gen. James Stanhope

Quadruple Alliance, czwórprzymierze – sojusz Wielkiej Brytanii, Francji, Austrii i Holandii utworzony w 1718 roku przez Jamesa Stanhope’a, 1. hrabię Stanhope.

Sojusz brytyjsko-francuski

Po zakończeniu wojny o sukcesję hiszpańską i podpisaniu pokoju w Utrechcie, nastąpiło w 1716 r. zbliżenie pomiędzy dwoma najpotężniejszymi wówczas kolonialnymi mocarstwami europejskimi: Wielką Brytanią i Francją, które zawarły sojusz (arbitraż) mający dominujące i stabilizujące znaczenie w Europie.^[1] W jego ramach oba te państwa dążyły do zatrzymania zagrażających ich interesom ekspansji Rosji na Morzu Bałtyckim i Hiszpanii na Morzu Śródziemnym.

Czwórprzymierze przeciwko Hiszpanii

Kiedy więc w roku 1717 Hiszpania zajęła Sardynię (należącą od czasu pokoju w Utrechcie do Austrii), zaś rok później w ręce Hiszpanów wpadła Sycylia; 2 sierpnia 1718 r. Wielka Brytania, Francja, Austria i Niderlandy zawarły sojusz antyhiszpański znany jako „Quadruple Alliance”, czyli „czwórprzymierze”. Do sojuszu przystąpiła też Sabaudia (reprezentant: Giuseppe Provana di Pralungo).

W latach 1718–1720 toczyła się wojna czwórprzymierza z Hiszpanią zakończona zwycięstwem państw czwórprzymierza i pokojem w Hadze 17 lutego 1720, na mocy którego Hiszpania musiała m.in. przekazać Sycylię Habsburgom Austriackim. Istnienie sojuszu potwierdzał Traktat wiedeński z 1731 roku.

Kierowniczą rolę w czwórprzymierzu miały Wielka Brytania i Francja. Sojusz ten umożliwił tym dwóm wielkim mocarstwom kontrolowanie przez niemal 20 lat sytuacji politycznej na kontynencie europejskim. Francja zdołała odbudować swój prestiż właśnie dzięki niemu, lecz jak tylko to uczyniła, do głosu doszli w Wersalu antybrytyjsko nastawieni ministrowie tacy jak Germain Louis Chauvelin.

Koniec sojuszu

Sojusz brytyjsko – francuski zaczął się załamywać już w r. 1731 kiedy to sojusznikiem Austrii stała się Wielka Brytania a sojuszowi temu sprzyjała Rosja; zaś z kolei w 1734 wojnie o sukcesję polską Francja popierająca kandydaturę Stanisława Leszczyńskiego na króla Polski starła się z Austrią popierającą Augusta III. Następnie w roku 1741 kiedy to wybuchła wojna o sukcesję austriacką, Wielka Brytania i Holandia stanęła po stronie Austrii, zaś Francja i Hiszpania znalazły się po przeciwnej stronie – oznaczało to definitywny rozpad czwórprzymierza. W ramach tej wojny w Ameryce Północnej między Wielką Brytanią a Francją wybuchła w 1744 tzw. Wojna króla Jerzego. Od tego momentu zaczął się kolejny cykl wojen kolonialnych między Wielką Brytanią a Francją (1744–1815)

Przypisy

Bibliografia

• Basil Williams, The Whig Supremacy 1714-1760, Oksford Clarendon Press 1939.