Reguła Eötvösa

Reguła Eötvösa – w chemii fizycznej reguła odnosząca się do zależności temperaturowej napięcia powierzchniowego cieczy. Opublikowana po raz pierwszy w roku 1886 przez Loránda Eötvösa. Reguła ta mówi, że napięcie powierzchniowe maleje w przybliżeniu liniowo ze wzrostem temperatury, osiągając zero w temperaturze krytycznej, a zależność temperaturowa molowej energii powierzchniowej jest w przybliżeniu ta sama dla wszystkich cieczy. Regułę tę wyraża następujący wzór (nazywany wzorem Eötvösa):

gdzie:

– napięcie powierzchniowe,
objętość molowa substancji; iloczyn nazywany jest molowym napięciem powierzchniowym,
– temperatura charakterystyczna, w oryginalnym wzorze Eötvösa równa temperaturze krytycznej w dokładniejszych przybliżeniach przyjmuje się wartości nieco niższe od krytycznej, np. według Ramsaya i Shieldsa
– współczynnik, w niewielkim stopniu zależny od substancji, nazywany stałą Eötvösa.

Stała Eötvösa wynosi[1] ok.

Reguła Eötvösa, początkowo empiryczna, spotkała się z zainteresowaniem ze względu na swój fundamentalny charakter i doczekała szeregu uściśleń i interpretacji (m.in. wyprowadzenia z mechaniki statystycznej).

Przypisy

  1. Physical Properties Sources Index (PPSI) (dostęp www).