Renald z Sydonu

Renald z Sydonu (ur. ok. 1130, zm. 1202), znany również jako Reginald Grenier lub Reynald, był seniorem Sydonu oraz Beaufort i ważną osobistością w Królestwie Jerozolimskim pod koniec XII wieku.

Był synem Gerarda Greniera i Agnieszki z Bures, prawnukiem Eustachego Greniera. W 1170 poślubił Agnieszkę z Courtenay. Po uwolnieniu z niewoli w 1190 poślubił Helwizę z Ibelinu, starszą córkę Baliana z Ibelinu i Marii Komneny, z którą miał troje dzieci: Agnieszkę, Eufemię i Baliana.

Brał udział w bitwie pod Montgisard w 1177 oraz w obronie królestwa przed najazdem Saladyna w 1183. W czasie przegranej 1 maja 1187 bitwy u źródła Cresson przebywał w zamku Beaufort. W bitwie pod Hittin z 4 lipca 1187 walczył w straży tylnej i zdołał wydostać się z okrążenia[1]. Po bitwie Renald zbiegł do zamku w Beaufort, a Sydon poddał się Saladynowi bez walki 29 lipca[2]. Potem przez krótki czas dowodził obroną Tyru i negocjował warunki kapitulacji z Saladynem, przerwane przez przybycie 14 lipca 1187 statku Konrada z Montferratu wraz z hufcem rycerzy[3]. W 1189 negocjował z Saladynem poddanie się zamku Beaufort. Proponował mu udanie się do Damaszku i przejście na islam, wszystko po to, by zyskać na czasie i pozwolić obrońcom na umocnienie zamku[4][5]. Renald został uwięziony w Damaszku, a zamek w końcu poddał się 22 kwietnia 1190 w zamian za jego uwolnienie.

Jako jeden z niewielu rdzennych baronów królestwa mówił po arabsku i dobrze znał literaturę arabską[6]. Te umiejętności wykorzystywał jako dyplomata. Negocjował z Saladynem na rzecz Konrada z Montferratu w jego obozie pod Lyddą po bitwie pod Arsufem od listopada 1191 oraz w Jerozolimie na początku 1192 roku[7], a potem pomagał wynegocjować pokój między Ryszardem a Saladynem w 1192. Pozostawał w dobrych stosunkach z Al-Adilem, młodszym bratem Saladyna, z który wspólnie polował[8].

Sydon, którego Renald był seniorem, został odzyskany z rąk Saladyna w 1197 dzięki zręcznym działaniom Stefanii z Milly, siostrzenicy Renalda i dziedziczki miasta[9].

Przypisy

  1. ↑ Runciman 1987 ↓, s. 415.
  2. ↑ Runciman 1987 ↓, s. 418.
  3. ↑ Runciman 1987 ↓, s. 428.
  4. ↑ Runciman 1987 ↓, s. 424.
  5. ↑ Runciman 1988 ↓, s. 34–35.
  6. ↑ Runciman 1987 ↓, s. 292–293.
  7. ↑ Runciman 1988 ↓, s. 66–67, 70.
  8. ↑ Runciman 1988 ↓, s. 67.
  9. ↑ Runciman 1988 ↓, s. 96.

Bibliografia

  • Steven Runciman: Dzieje wypraw krzyżowych. T. 2. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1987. ISBN 83-06-01457-X.
  • Steven Runciman: Dzieje wypraw krzyżowych. T. 3. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988. ISBN 83-06-01457-X.