Renato Zero

Renato Zero

Renato Zero (2009)
Imię i nazwisko	Renato Fiacchini
Data i miejsce urodzenia	30 września 1950 Rzym
Gatunki	Pop
Zawód	piosenkarz, kompozytor, producent muzyczny
Aktywność	od 1965
Wydawnictwo	RCA Italiana, Zerolandia, Fonopoli, BMG
Strona internetowa

Renato Zero (ur. jako Renato Fiacchini 30 września 1950 w Rzymie) – włoski piosenkarz, jedna z najbardziej znaczących postaci we włoskiej muzyce rozrywkowej. 13 jego albumów dotarło do 1. miejsca na włoskiej liście przebojów; więcej mieli tylko Mina (20) i Lucio Battisti (14). Razem z Adrianem Celentano i Claudiem Baglionim znajduje się na czele klasyfikacji 4 dekad (począwszy od lat 70.), jedynie Mina jest tu samotną rekordzistką dominując przez 5 dekad^[1].

Swój pseudonim artystyczny (Zero) zaczerpnął z epitetu, którym na początku kariery artystycznej obdarzało go wielu krytyków – „jesteś zerem” (wł. „sei uno zero”)^[2].

Życiorys

Lata 60.

Renato Fiacchini urodził się jako syn pielęgniarki Ady Piki i policjanta Domenica. Wychowywał się w miejscowości Montagnola. Edukację zakończył na trzeciej klasie szkoły średniej, po czym rozpoczął studia w Istituto di Stato per la Cinematografia e la Televisione (Państwowym Instytucie Kinematografii i Telewizji) Roberta Rosselliniego, który porzucił na trzecim roku, aby poświęcić się całkowicie muzyce, tańcowi, śpiewowi i aktorstwu. Jako młody człowiek zaczął występować w przebraniu w małych klubach Rzymu; z powodu często powtarzanych przed wielu krytyków pod jego adresem opinii: „jesteś zerem” (wł. „sei uno zero”), przyjął pseudonim artystyczny Renato Zero. W wieku 14 lat podpisał swój pierwszy kontrakt, z wytwórnią Ciak z Rzymu, otrzymując stawkę 500 lirów dziennie. Podczas jednego z występów w popularnym rzymskim klubie Piper został zauważony przez Dona Luria i w efekcie został zaangażowany do zespołu tanecznego Collettoni, towarzyszącego Ricie Pavone podczas jej występów. Nagrał następnie kilka spotów reklamowych dla pewnej firmy produkującej lody. Zaprzyjaźnił się z siostrami Bertè: Loredaną i Mią. W 1965 roku nagrał swoje pierwsze piosenki: „Tu”, „Sì”, „Il deserto” i „La solitudine”, które jednak nigdy nie zostały wydane. Publikacja jego pierwszego singla „Non basta sai”/ „In mezzo ai guai” (produkcja i tekst: Gianni Boncompagni, muzyka: Jimmy Fontana) miała miejsce dopiero w 1967 roku, ale sprzedano go tylko w liczbie 20 egzemplarzy. Zagrał rolę sprzedawcy szczęścia w musicalu Orfeo 9 Tita Schipy, wystąpił jako statysta w kilku filmach Federica Felliniego (Satyricon i Casanova), razem z Loredaną Bertè i Teo Teocolim znalazł się w obsadzie włoskiej wersji musicalu Hair^[2].

Lata 70.

W 1973 roku wydał swój pierwszy album No! Mamma, no!. Pojawił się na jego okładce, ucharakteryzowany na kobietę^[3]. Wraz z nadejściem glam rocka, charakteryzującego się pudrem, brokatem i cekinami, zaproponował własny image artystyczny, prowokacyjny i alternatywny^[2]. Stał się ikoną nie tylko fanów filmu The Rocky Horror Picture Show i gejów, ale także wielu młodych ludzi, którzy w jego tekstach, muzyce i image’u artystycznym znajdowali drogę ucieczki od codziennego życia, często szarego i ponurego. Drugi album artysty, Invenzioni (1974) odniósł duży sukces, a wraz z ukazaniem się albumów Trapezio (1976) i Zerofobia (1977) wybuchł „fenomen Zero”; w krótkim czasie takie jego piosenki jak: „Mi vendo” ^[3] (traktujący o męskiej prostytutce)^[2], „Il cielo”, „Il triangolo” stały się hymnem pokolenia nastolatków, podążających za koncertami swego idola^[3].

W 1978 roku wydaniem albumu Zerolandia zainaugurował działalność własnej wytwórni, Zerolandia^[4]. Album zawierał odniesienia do miłości i przyjaźni, bez różnic płciowych. Piosenka „Sbattiamoci” niosła przesłanie antyaborcyjne, „La tua idea” była skierowana przeciwko używaniu narkotyków, a „Sesso o esse” ostrzegała przed zbyt łatwym seksem^[2]. W 1979 roku pewien sukces odniósł film z jego udziałem, Ciao Nì^[5].

Lata 80.

Dzięki swej wyjątkowej osobowości zyskał na przestrzeni lat dużą publiczność i jej uwielbienie, co doprowadziło do powstania zjawiska określanego jako „zerofollia” („szał na punkcie Zero”). Termin ten ukuty został w 1980 roku, kiedy artysta podczas występu we Viareggio wjechał samochodem, oblegany ze wszystkich stron przez fanów na skuterach^[2]. Wydany w 1981 roku podwójny album Icaro dotarł do 1. miejsca na włoskiej liście przebojów, a na liście najlepiej sprzedawanych albumów uplasował się na 4. pozycji^[6]. W 1981 roku zadedykował swoim fanom piosenkę „I figli della topa”, zawartą na albumie Artide Antartide^[2], który zajął 9. miejsce na liście najlepiej sprzedawanych albumów roku 1982^[7]. W 1982 roku zorganizował zawody Sorciadi kolo Stadio Eucalipti pobliżu Viale Marconi w Rzymie, osobiście uczestniczył w ceremonii wręczenia nagród, witany z wielkim entuzjazmem przez młodych fanów^[2]. Opublikował kolejne albumy: Via Tagliamento 1965/1970 (1982), Calore, (Q disc, 1983), singiel „Spiagge” (1983) i ponownie albumy: Leoni si nasce (1984), Identikid Zero (1984), Soggetti smarriti (1986), Zero (1987), Vojeur (1989), Oro, incenso e birra (1989)^[3].

Lata 90.

Lata 90. oznaczały nowy etap w karierze artysty, charakteryzujący się spokojniejszym zachowaniem i porzuceniem prowokacyjnych i ekshibicjonistycznych zachowań z poprzednich dekad. Zaangażował się w ambitny projekt miasta muzyki, Fonopoli. W 1991 wziął udział w Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo z piosenką „Spalle al muro”, napisaną przez Mariellę Navę, która zajęła 3. miejsce, ale nie odniosła sukcesu komercyjnego. Nagrał kolejne albumy: Prometeo live (live 1991), La coscienza di zero (1992), Quando non sei più nessuno (1993) i Passaporto per Fonopoli (EP, 1993). W 1993 roku ponownie wziął udział w Festiwalu w San Remo, tym razem z piosenką „Ave Maria”. Nadchodzące lata upłynęły pod znakiem kolejnych albumów: Quando non sei più nessuno (1994), L’imperfetto (1994), Sulle tracce dell’imperfetto (1995), Le origini (kompilacja, 1996), Zero ’70 (kompilacja, 1997), Amore dopo amore^[3] (1998; 3. miejsce na liście najlepiej sprzedawanych albumów^[8] i Amore dopo amore tour dopo tour (1998). W 1998 roku wystąpił w duecie z Raffaellą Carrà w piosence „Caramba”, a w 1999 roku odbył tournée z udziałem największych tancerzy (w tym Carli Fracci) i linoskoczków cyrkowych^[3].

XXI wiek

Renato Zero podczas ceremonii Wind Music Awards 2016 w Amfiteatrze w Weronie

Renato Zero (2013)

W 2000 roku wydał album Tutti gli zeri del mondo; był to również tytuł programu, którym powrócił do telewizji. W 2001 roku wydał CD La curva dell’angelo (album multiplatynowy). W październiku 2003 roku wydał album Cattura, zawierająca między innymi piosenki „Figlio” („Syn”), poświęconą adoptowanemu synowi) oraz „L’altra sponda”, w której nawoływał gejów do outingu^[3]. Album zajął 6 miejsce na liście najlepiej sprzedawanych albumów, a w sezonie 2003/04 dotarł do 1. miejsca na liście przebojów^[9]. Do 1. miejsca na liście przebojów doszedł również album Il dono (w sezonie 2005/06)^[10] oraz kompilacja Renatissimo! (w sezonie 2006/08)^[11]. Kompilację, pierwszą typu „best of”, poprzedzał singiel „Sono innocente. Renatissimo!”. W styczniu 2007 roku artysta otrzymał nagrodę Telegatto za najlepsze tournée roku 2006. Sukcesem okazało się także jego tournée MpZero, które odbył latem tego samego roku. W styczniu 2008 roku wytwórnia Universal Records wznowiła na DVD album Zero 40, który doszedł do 1. miejsca na liście DVD sprzedanych w 1. tygodniu wydania. 20 marca 2009 roku opublikował kolejny album, Presente^[5].

Z okazji 60. rocznicy swoich urodzin rozpoczął pod koniec września 2010 roku tournée "Sei Zero", dając serię 8 koncertów w ciągu 11 dni^[2].

W 2013 roku nagrał albumy Amo - Capitolo I i Amo II - Capitolo II, które doszły do 1. miejsca na liście przebojów^[12]. W tym samym roku ukazały się one łącznie, jako box set, zatytułowany Amo - Capitolo III^[13].

Ostatnim jego albumem jest Alt (2016), wydany, podobnie jak Amo - Capitolo I i Amo II - Capitolo II, w wersji kompaktowej i winylowej (jako 2LP)^[14].

Życie prywatne

25 marca 2003 roku adoptował jako syna swego wieloletniego osobistego ochroniarza, 30-letniego Roberta Anselmiego, który od około 5 lat mieszkał w jego domu^[15].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Renato Zero w bazie IMDb (ang.)
• Renato Zero na Discogs (ang.)