Richard Kuöhl

Dzieła Richarda Kuöhla

Martin Luter rzeźba (Auferstehungskirche Barmbek)

Pomnik w parku miejskim w Wilster

Grób własny

Richard Emil Kuöhl (ur. 31 maja 1880 w Vorbrücke, obecnie Miśnia, zm. 19 maja 1961 w Bad Oldesloe^[1]) – niemiecki rzeźbiarz budowlany, ceramik i projektant, aktywny głównie w północnych Niemczech. Był jednym z najpopularniejszych współczesnych rzeźbiarzy w Hamburgu i jest uważany za czołowego rzeźbiarza tego miasta w okresie Republiki Weimarskiej i III Rzeszy^[1].

Życiorys

Pochodził z biednej rodziny. Jego ojciec był kamieniarzem. W latach 1896–1900 odbywał praktykę jako garncarz artystyczny w fabryce modeli ceramicznych porcelany, pieców i kafli w Miśni. Następnie pracował w tym przedsiębiorstwie przez dwa lata. Od 1902 do 1905 studiował w drezdeńskiej Szkole Sztuk Stosowanych w klasie modelarstwa u Karla Großa. Od 1905 do 1906 był modelarzem w instytucie badań chemii budowlanej fabryki ceramiki Juliusa Bidtelsa w Miśni. Tam eksperymentował z nowymi procesami w obróbce gliny i terakoty. Projektował m.in. zabawki (zwierzęta), które następnie produkowały warsztaty rzemieślnicze w Dreźnie i Miśni. W 1906 przeprowadził się do Berlina. Projektował tam niezależnie wzory dla warsztatu secesyjnego ceramika Richarda Mutza. Ponadto realizował zamówienia od architektów i rzeźbiarzy, np. Alberta Geßnera i Hugo Lederera. Od 1912 przebywał w Hamburgu (mieszkał w dzielnicy Uhlenhorst), gdzie projektował detale dla Fritza Schumachera, autora budynków państwowych. Podczas I wojny światowej został powołany jako doradca do spraw grobów wojennych na frontach wschodnim i zachodnim (projektował nagrobki i cmentarze)^[1].

W latach 20. XX wieku projektował m.in. dekoracje architektoniczne budynków w hamburskim Kontorhausviertel oraz pracował jako projektant w Kieler Kunst-Keramik AG. W 1927 przeniósł się do nowej, dużej pracowni z salonem modelarskim przy Osterbekstraße, w dzielnicy Uhlenhorst, którą zaprojektowali Friedrich Dyrssen i Peter Averhoff. W 1931 kupił tzw. domek pasterski w miejscowości Rohlfshagen (w jej części zwanej Kupfermühle) koło Bad Oldesloe jako letnią rezydencję^[1].

3 sierpnia 1937 złożył wniosek o członkostwo w NSDAP. W 1938 otrzymał uprawnienia szkolenia czeladników garncarskich. Po tym, jak jego studio w Hamburgu zostało zniszczone przez bombardowanie latem 1943, przeniósł swój dom i pracę do Kupfermühle. Prowadził także warsztat w byłym więzieniu sądowym w Bad Oldesloe. Po zakończeniu II wojny światowej odmówiono mu przyjęcia do reaktywowanego zawodowego stowarzyszenia artystów hamburskich z powodu pracy dla klientów narodowosocjalistycznych. Mimo to od 1945 pracował głównie dla klientów publicznych^[1].

Dzieła

Stworzył m.in.:

• ceramiczną fontannę na wystawie Deutscher Werkbund w Kolonii (1914),
• dekoracje budynków w Hamburgu, m.in. urzędu skarbowego w Gänsemarkt, Davidwache w St. Pauli i krematorium na cmentarzu Ohlsdorf,
• prace przy Chilehaus, Pressehaus i Altstädter Hof w Kontorhausviertel,
• Hummelbrunnen w dzielnicy Neustadt,
• fontannę Pied Piper w Barmbek,
• pomnik wojenny w Langenhorn,
• pomniki nagrobne, niektóre figuratywne, z wizerunkami kobiet, dla rodziny kupca i współzałożyciela firmy kawowej Tchibo, Carla Tchillinga-Hiryana,
• własny grób rodzinny na Cmentarzu w Ohlsdorfie,
• dekoracje wnętrz parowców „Deutschland” i „Hamburg”,
• pomnik poległych żołnierzy hamburskiego 76. pułku piechoty,
• emblematy narodowosocjalistyczne,
• w Bad Oldesloe: Gänselieslbrunnen, postać młodzieńca przed Stormarnhalle, tablica pamiątkowa na Mennokate, płaskorzeźby na Stormarnhaus, postać siewcy na domu Związku Rolników Powiatu Stormarn,
• figuralną rzeźbę żałobników jako pomnik ofiar bomb II wojny światowej na starym cmentarzu w Bad Oldesloe i pomnik na nowym cmentarzu tamże,
• pomniki w Trittau i Großhansdorf,
• dekoracje figuratywne przy wejściu do stacji metra Ahrensburg Ost,
• sgrafito w szkole podstawowej Bargteheide,
• dekorację ceramiczną do budynku biurowego w Bremie,
• płaskorzeźby portalowe dla poczty cesarskiej w Bremie,
• figuralne głowy do budynku stacji dworca kolejowego we Flensburgu,
• klinkierowe dekoracje budynku biurowego w Lubece,
• pomnik w parku miejskim w Wilster,
• pomnik marynarki wojennej w Wilhelmshaven,
• pomniki wojskowe w Rendsburgu, Lubece i Düsseldorfie,
• pomnik korporacyjnego związku akademickich drużyn wiejskich i stowarzyszeń gimnastycznych na niemieckich uniwersytetach w Coburgu.

Rodzina

1 sierpnia 1910 ożenił się z urodzoną w Berlinie hafciarką, Gertrudą Emmą Clarą Suckau^[1].

Galeria

• 

  Bild: © Ajepbah / Wikimedia Commons, CC BY-SA 3.0 de

  Dammtordamm (Hamburg-Neustadt)

• 

  Bild: © Ajepbah / Wikimedia Commons, CC BY-SA 3.0 de

  Detal Chilehaus w Hamburgu

• 

  Pomnik wojskowy w Rendsburgu

Przypisy