Richard Linnehan
 Richard Linnehan (2000) | |
| Data i miejsce urodzenia | 19 września 1957 |
|---|---|
| Narodowość | |
| Funkcja | specjalista misji |
| Łączny czas misji kosmicznych | 59 dni 11 godzin 58 minut i 18 sekund |
| Misje | |
Richard Michael Linnehan (ur. 19 września 1957 w Lowell, stan Massachusetts, Stany Zjednoczone) – lekarz weterynarii, amerykański astronauta.
Wykształcenie oraz służba wojskowa
- 1975 – ukończył szkołę średnią w Pelham, stan New Hampshire.
- 1980 – został absolwentem University of New Hampshire w Durham, gdzie uzyskał licencjat z zoologii i mikrobiologii.
- 1985 – w czerwcu na Ohio State University College uzyskał tytuł lekarza weterynarii. Po studiach prowadził własną praktykę lekarską.
- 1986-1988 – w ogrodzie zoologicznym w Baltimore oraz na Johns Hopkins University odbył staż w zakresie medycyny zwierząt oraz patologii porównawczej.
- 1989 – po zakończeniu stażu został powołany do korpusu weterynaryjnego amerykańskiej armii (U.S. Army Veterinary Corps), gdzie w stopniu kapitana rozpoczął służbę w wojskowym centrum morskim (Naval Ocean Systems Center) w San Diego, stan Kalifornia. Był głównym weterynarzem klinicznym programu naukowego marynarki wojennej dotyczącego wojskowego wykorzystania ssaków morskich (U.S. Navy’s Marine Mammal Program).
Kariera astronauty
- 1992 – 31 marca roku został przyjęty w charakterze specjalisty misji do 14. grupy astronautów NASA (NASA-14).
- 1993 – zakończył przeszkolenie podstawowe uzyskując uprawnienia specjalisty misji i został skierowany do laboratorium awioniki wahadłowców (Shuttle Avionics Integration Laboratory - SAIL). Później pracował w wydziale planowania misji Biura Astronautów (Mission Development Branch).
- 1996 – na przełomie czerwca i lipca wziął udział w blisko 17-dniowym locie STS-78.
- 1998 – był specjalistą misji podczas 16-dniowego lotu STS-90. Do wyprawy przygotowywał się przez dwa lata.
- 2002 – w marcu uczestniczył w prawie 11-dniowej wyprawie STS-109.
- 2007 – 29 stycznia został mianowany specjalistą misji STS-123.
- 2008 – 11 marca wystartował do misji STS-123 wahadłowca Endeavour. Podczas tego lotu do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej został dołączony japoński moduł Kibō oraz kanadyjski manipulator Special Purpose Dexterous Manipulator.
Loty załogowe
STS-78 (Columbia F-20);
W dniach 20 czerwca – 7 lipca 1996 na pokładzie wahadłowca Columbia uczestniczył w locie STS-78 jako specjalista misji (MS-1). Razem z nim w kosmos polecieli: Terence T. Henricks (dowódca), Kevin R. Kregel (pilot) oraz Susan J. Helms (MS-2), Charles E. Brady, Jr. (MS-3), francuski astronauta Jean-Jacques Favier (specjalista ładunku PS-1) i Kanadyjczyk Robert B. Thirsk (PS-2). Była to prawie 17-dniowa misja, najdłuższa, jaką przeprowadzono w ramach programu Space Shuttle. W ładowni promu znajdowało się laboratorium SPACELAB/LMS-1 (Life and Microgravity Spacelab) przygotowane przez specjalistów z pięciu agencji kosmicznych: amerykańskiej NASA (National Aeronautics and Space Administration), europejskiej ESA (European Space Agency), francuskiej CNES (Centre National d'Études Spatiales), kanadyjskiej CSA (Canadian Space Agency) i włoskiej ASI (Agenzia Spaziale Italiana). Większość eksperymentów jakie zostały przeprowadzone podczas lotu dotyczyła medycyny, biologii i fizyki.
STS-90 (Columbia F-25);
17 kwietnia 1995 wystartował w kosmos na pokładzie wahadłowca Columbia do misji STS-90. Podczas lotu pełnił funkcję specjalisty (MS-1). Dowódcą wyprawy był Richard A. Searfoss, a pilotem Scott D. Altman. Pozostałymi członkami załogi byli: Kathryn P. Hire (MS-2), kanadyjski astronauta Dafydd R. Williams (MS-3), Jay C. Buckey, Jr. (specjalista ładunku PS-2) oraz James A. Pawelczyk (PS-2). Podczas blisko 16-dniowego lotu załoga promu w laboratorium Neurolab przeprowadziła 26 eksperymentów naukowych, głównie o charakterze medycznym. Badano m.in. wpływ stanu nieważkości na mózg i układ nerwowy. Na pokładzie wahadłowca znajdowały się szczury, myszy, ryby i węże. Po wykonaniu 256 okrążeń i przebyciu ponad 10 milionów kilometrów Columbia 3 maja 1998 powróciła na Ziemię, lądując na bieżni Kennedy Space Center na Przylądku Canaveral.
STS-109 (Columbia F-27);
W dniach 1–12 marca 2002 był specjalistą misji (MS-3) podczas lotu STS-109. Wyprawą dowodził Scott D. Altman. Udział w niej wzięli również: pilot – Duane G. Carey, specjaliści misji; John M. Grunsfeld (MS-1), Nancy J. Currie (MS-2), James H. Newman (MS-4) oraz Michael J. Massimino (MS-5). Głównym zadaniem jakie mieli wykonać astronauci było przechwycenie na orbicie teleskopu Hubble’a i umieszczenie go w ładowni promu w celu wykonania niezbędnych prac remontowych. 3 marca udało się umieścić HST na platformie serwisowej ładowni. Linnehan trzykrotnie (4, 6 i 8 marca) wychodził na zewnątrz Columbii. Za każdym razem towarzyszył mu J. Grunsfeld. Podczas tych wypraw astronauci wymienili m.in. jeden z paneli baterii słonecznych teleskopu, elementy układu zasilania oraz podłączyli system chłodzenia. W sumie zajęło im to ponad 21 godzin. 9 marca teleskop został ponownie umieszczony na orbicie. Wahadłowiec po prawie 11 dniach lotu wylądował 12 maja na bieżni KSC na Przylądku Canaveral.
Nagrody i odznaczenia
- Navy Group Achievement Award
- medal marynarki wojennej „Za zasługi” (Navy Commendation Medal)
- czterokrotnie medal NASA „Za lot kosmiczny” (NASA Space Flight Medal) w latach: 1996, 1998, 2002 i 2008
- NASA Outstanding Leadership Medal (1999)
- NASA Distinguished Service Medal (2009)
- doktoraty honorowe: University of New Hampshire i Suffolk University (2002)
Wykaz lotów
| Loty kosmiczne, w których uczestniczył Richard M. Linnehan | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Lp. | Data startu | Statek kosmiczny | Data lądowania | Statek kosmiczny | Funkcja | Czas trwania |
| 1 | Columbia F-20 | Columbia F-20 | ||||
| 2 | Columbia F-25 | Columbia F-25 | ||||
| 3 | Columbia F-27 | Columbia F-27 | ||||
| 4 | Endeavour F-21 | Endeavour F-21 | ||||
Zobacz też
Przypisy
- ↑ NASA: Informacje o misji STS-109. [dostęp 2010-09-01]. (ang.).
Bibliografia
- Biografia na stronie NASA (ang.).
- Biogram na stronie Spacefacts (ang.).
Media użyte na tej stronie
The STS-78 patch links past with present to tell the story of its mission and science through a design imbued with the strength and vitality of the 2-dimensional art of North America's northwest coast Indians. Central to the design is the space Shuttle whose bold lines and curves evoke the Indian image for the eagle, a native American symbol of power and prestige as well as the national symbol of the United States. The wings of the Shuttle suggest the wings of the eagle whose feathers, indicative of peace and friendship in Indian tradition, are captured by the U forms, a characteristic feature of Northwest coast Indian art. The nose of the Shuttle is the strong downward curve of the eagle's beak, and the Shuttle's forward windows, the eagle's eyes, represented through the tapered S forms again typical of this Indian art form.
The basic black and red atoms orbiting the mission number recall the original NASA emblem while beneath, utilizing Indian ovoid forms, the major mission scientific experiment package LMS (Life and Materials Sciences) housed in the Shuttle's cargo bay is depicted in a manner reminiscent of totem-pole art. This image of a bird poised for flight, so common to Indian art, is counterpointed by an equally familiar Tsimshian Indian symbol, a pulsating sun with long hyperbolic rays, the symbol of life. Within each of these rays are now encased crystals, the products of this mission's 3 major, high-temperature materials processing furnaces. And as the sky in Indian lore is a lovely open country, home of the Sun Chief and accessible to travelers through a hole in the western horizon, so too, space is a vast and beckoning landscape for explorers launched beyond the horizon.
Beneath the Tsimshian sun, the colors of the earth limb are appropriately enclosed by a red border representing life to the Northwest coast Indians. The Indian colors of red, navy blue, white, and black pervade the STS-78 path. To the right of the Shuttle-eagle, the constellation Delphinus recalls the dolphin, friend of ancient sailors and, now perhaps too, of the 9 space voyagers suggested by this constellation's blaze of 9 stars. The patch simultaneously celebrates international unity fostered by the Olympic spirit of sports competition at the 1996 Olympic Games in Atlanta, Georgia, U.S.A. Deliberately poised over the city of Atlanta, the Space Shuttle glows at its base with the 5 official Olympic rings in the 5 Olympic colors which can also be found throughout the patch, rings and colors which signify the 5 continents of the earth. This is an international mission and for the first time in NASA patch history, astronauts have dispensed with identifying country flags beneath their names to celebrate the spirit of international unity so characteristic of this flight.
Emblem of Nasa's STS-109 mission.
STS-90 insignia
- The STS-90 crew patch reflects the dedication of the mission to neuroscience in celebration of the decade of the brain. Earth is revealed through a neuron-shaped window, which symbolizes new perspectives in the understanding of nervous system development, structure and function, both here on Earth and in the microgravity environment of space.
- The Space Shuttle Columbia is depicted with its open payload bay doors revealing the Spacelab within. An integral component of the mission, the laboratory/science module provided by the European Space Agency (ESA), signifies the strong international involvement in the mission. The seven crew members and two alternate payload specialists, Chiaki Naito-Mukai and Alexander W. Dunlap, are represented by the nine major stars of the constellation Cetus (the whale) in recognition of the International Year of the Ocean.
- The distant stars illustrate the far reaching implications of the mission science to the many sponsoring agencies, helping prepare for long-duration space flight aboard the International Space Station (ISS).
- The moon and Mars are depicted to reflect the crew's recognition that those two celestial bodies will be the next great challenges in human exploration of space and represent the key role that life science research will play in supporting such missions.
Astronaut Rick Linnehan, STS-123 mission specialist, participates in the mission's third scheduled session of extravehicular activity (EVA) as construction and maintenance continue on the International Space Station. During the 6-hour, 53-minute spacewalk, Linnehan and astronaut Robert L. Behnken (out of frame), mission specialist, installed a spare-parts platform and tool-handling assembly for Dextre, also known as the Special Purpose Dextrous Manipulator (SPDM). Among other tasks, they also checked out and calibrated Dextre's end effector and attached critical spare parts to an external stowage platform. The new robotic system is scheduled to be activated on a power and data grapple fixture located on the Destiny laboratory on flight day nine.