Robert Quine

Robert Quine
Imię i nazwiskoRobert Wolfe Quine
Data i miejsce urodzenia30 grudnia 1942
Akron
PochodzenieUSA
Data i miejsce śmierci31 maja 2004
Nowy Jork
Przyczyna śmierciSamobójstwo
InstrumentyGitara
ZawódGitarzysta
Aktywność1975-2004
Współpracownicy
Lou Reed, The Voidoids, Matthew Sweet, Tom Waits, John Zorn. Lloyd Cole, Jody Harris, Fred Maher, Material, Brian Eno, Marianne Faithfull, Lydia Lunch, Ikue Mori, Marc Ribot

Robert Wolfe Quine (ur. 30 grudnia 1942 w Akron, zm. 31 maja 2004 w Nowym Jorku) – amerykański gitarzysta i muzyk sesyjny, znany ze współpracy z takimi artystami jak Richard Hell & the Voidoids, Lou Reed, Brian Eno, John Zorn, Ikue Mori, Marc Ribot, Marianne Faithfull, Tom Waits, Lloyd Cole i Matthew Sweet.

Życiorys

Robert Quine urodził się w Akron w stanie Ohio. Był siostrzeńcem filozofa Willarda Van Ormana Quine'a i kuzynem Dana Auerbacha z grupy The Black Keys. W 1968 roku ukończył prawo na Washington University w St. Louis. Przez kilka lat pisał podręczniki poświęcone zagadnieniom prawa podatkowego. Na początku lat 70. przeprowadził się do Nowego Jorku, gdzie przez krótki czas uczęszczał do Berklee School of Music[1].

Kariera

W latach 60. Robert Quine występował w kilku zespołach. m.in. w Bruce's Farm, z którym wykonywał przeróbki utworów The Byrds. W 1969 roku, za zgodą zespołu, zarejestrował na taśmie występy The Velvet Underground w St. Louis i San Francisco, które ukazały się w 2001 roku pt. Bootleg Series Volume 1: The Quine Tapes[2]. Muzyka The Velvet Underground stanowiła istotną inspirację w kształtowaniu stylu gry Quine'a.

Po przeprowadzce do Nowego Jorku, Quine podjął pracę w księgarni, gdzie poznał Richarda Hella - basistę i wokalistę grupy The Voidoids. Quine dołączył do zespołu Hella w połowie lat 70. i zarejestrował z nim dwa albumy: Blank Generation (1977) i Destiny Street (1982). Wyprodukował również debiutancki singiel nowojorskiej grupy DNA[3]. W kolejnych latach współpracował jako muzyk sesyjny m.in. z Lydią Lunch i zespołem Material. W 1980 roku nagrał album z Brianem Eno, który nigdy nie ujrzał światła dziennego. Obydwu artystów łączyła długoletnia przyjaźń[4].

Na początku lat 80. Quine podjął współpracę z gitarzystą Jodym Harrisem. Efektem sesji nagraniowych był instrumentalny album Escape (1981). W tym samym czasie Quine rozpoczął kooperację z Lou Reedem - pojawił się jako muzyk sesyjny na albumach The Blue Mask (1982) i Legendary Hearts (1983), uczestniczył też w dwóch trasach koncertowych Reeda (wideo A Night with Lou Reed [1983] oraz album Live in Italy [1984]). Relacja Quine'a i Reeda była burzliwa (Reed usunął większość gitarowych partii Quine'a z Legendary Hearts[4]) i ostatecznie zakończyła się w 1985 roku.

W 1984 roku ukazał się album Basic firmowany przez duet Robert Quine/Fred Maher. W późniejszych latach Quine pojawiał się w roli sidemana i gościa m.in. na albumach Toma Waitsa, Johna Zorna (seria Filmworks z lat 1992-97) Marianne Faithfull, Scritti Politti, Briana Eno, They Might Be Giants, Matthew Sweeta i Lloyda Cole'a. Jednym z najciekawszych albumów z tego okresu jest Painted Desert (1995) podpisany przez trio Ikue Mori/Robert Quine/Marc Ribot[5].

W sumie Quine wziął udział w nagrywaniu blisko 70 płyt.

Styl gry

Charakterystyczne brzmienie gitary Roberta Quine'a wynikało z jego szerokich inspiracji jazzem, bluesem, rock'n'rollem i muzyką ambient. Do ulubionych artystów gitarzysty zaliczali się: The Velvet Underground, Miles Davis, The Stooges, Chuck Berry, Lou Reed, The Byrds, Brian Eno, James Burton, Ritchie Valens, Hank Marvin, Jimmy Reed, Bill Evans, Roy Buchanan, Jimmy Raney i Grant Green[6].

W trakcie swojej kariery, Quine używał rozmaitych modeli gitary elektrycznej (m.in. Danelectro, Fender Stratocaster, Fender Telecaster) i szeregu efektów gitarowych (Electro-Harmonix, Prescription Electronix, Fender Blender i in.)[7].

Według Marca Ribota, „w kategoriach punkowych solówek gitarowych, Quine’a zdecydowanie można nazwać innowatorem”[4][8]. Lester Bangs pisał, że Quine był „pierwszym gitarzystą, który przekuł przełomowe wczesne dokonania Lou Reeda i Jamesa Wlliamsona na nowy, indywidualny język”[4].

W 2010 roku Robert Quine trafił na 80. miejsce listy 100 najlepszych gitarzystów, opublikowanej przez magazyn Rolling Stone[9].

Śmierć

W sierpniu 2003 roku zmarła żona Quine'a, Alice Sherman. 31 maja 2004 roku w Nowym Jorku zrozpaczony gitarzysta popełnił samobójstwo, wstrzykując sobie śmiertelną dawkę heroiny[10].

Wybrana dyskografia

  • Richard Hell & The Voidoids - Blank Generation (1977)
  • Lydia Lunch - Queen of Siam (1979)
  • Jody Harris/Robert Quine - Escape (1981)
  • Material - Temporary Music (1981)
  • Richard Hell & The Voidoids - Destiny Street (1982)
  • Lou Reed - The Blue Mask (1982)
  • Lou Reed - Legendary Hearts (1983)
  • Lou Reed - Live in Italy (1984)
  • Robert Quine/Fred Maher - Basic (1984)
  • John Zorn - The Big Gundown (1984)
  • Tom Waits - Rain Dogs (1985)
  • John Zorn - Spillane (1986)
  • Marianne Faithfull - Strange Weather (1987)
  • Matthew Sweet - Earth (1989)
  • Lloyd Cole - Lloyd Cole (1990)
  • Matthew Sweet - Girlfriend (1991)
  • Lloyd Cole - Don't Get Weird One Me Babe (1991)
  • Brian Eno - Nerve Net (1992)
  • John Zorn - Filmworks 1986-1990 (1992)
  • Matthew Sweet - Altered Beast (1993)
  • Matthew Sweet - Son of Altered Beast (1994)
  • Matthew Sweet - 100% Fun (1995)
  • Ikue Mori with Robert Quine and Marc Ribot - Painted Desert (1995)
  • Lloyd Cole - Love Story (1995)
  • John Zorn - Filmworks III: 1990-1995 (1996)
  • John Zorn - Filmworks V: Tears of Ecstasy (1996)
  • John Zorn - Filmworks IV: S&M + More (1997)
  • John Zorn - Filmworks VII: Cynical Hysterie Hour (1997)
  • John Zorn - The Bribe (1998)
  • John Zorn - Taboo & Exile (1999)
  • Kazuyosh Saito - Cold Tube (2000)
  • Lloyd Cole - Etc. (2001)
  • Andre Williams - Bait and Switch (2001)
  • Michael DuClos - Lustro (2002)
  • Sonny Vincent - The Good, The Bad and The Ugly (2003)

Linki zewnętrzne

Przypisy

  1. ↑ bio, www.robertquine.com [dostęp 2020-04-14].
  2. ↑ The Bootleg Series, Vol. 1: The Quine Tapes - The Velvet Underground | Songs, Reviews, Credits, AllMusic [dostęp 2020-04-14] (ang.).
  3. ↑ DNA (4) - You & You, Discogs [dostęp 2020-04-14] (ang.).
  4. ↑ a b c d screenagers.pl - felieton: 10 najlepszych płyt Roberta Quine’a, www.screenagers.pl [dostęp 2020-04-14] (pol.).
  5. ↑ recordings, www.robertquine.com [dostęp 2020-04-14].
  6. ↑ influences, www.robertquine.com [dostęp 2020-04-14].
  7. ↑ gear, robertquine.com [dostęp 2020-04-14].
  8. ↑ Perfiles: Marc Ribot. Interview by Efren del Valle. 12-24-2002, www.tomajazz.com [dostęp 2020-04-14].
  9. ↑ Rolling Stone, Rolling Stone, Robert Quine, Rolling Stone, 3 grudnia 2010 [dostęp 2020-04-14] (ang.).
  10. ↑ Robert Quine's Suicide - Remembering Robert Quine - Nymag, New York Magazine [dostęp 2020-04-14] (ang.).