Roman Ostrowski

Roman Ostrowski

Wicher

podporucznik
Data śmierci	17 września 1946
Przebieg służby
Lata służby	1939–1946
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Związek Walki Zbrojnej Armia Krajowa Armia Krajowa Obywatelska Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, kampania wrześniowa, działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce
Odznaczenia

Roman Ostrowski pseud. „Wicher” (ur. ?, zm. 17 września 1946) – podporucznik Armii Krajowej i Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, dowódca Kedywu Obwodu Wysokie Mazowieckie AK, dowódca oddziału partyzanckiego zgrupowania Kazimierza Kamieńskiego.

Życiorys

Roman Ostrowski był uczestnikiem kampanii wrześniowej 1939 roku, później był dowódcą oddziału ZWZ-AK^[1]. W 1944 roku, w ostatnim półroczu okupacji niemieckiej, był dowódcą obwodowego Kedywu w powiecie wysokomazowieckim (będąc następcą pchor. Zygmunta Stokowskiego „Oliwy”, ppor. Witolda Zboromirskiego „Haka” i pchor. Eugeniusza Szepietowskiego „Dłuta”)^[2]. W jego oddziale służył w 1944 roku m.in. Tadeusz Wojno „Raszyn”^[3].

W listopadzie 1944 roku Kazimierzowi Kamieńskiemu „Huzarowi” powierzono funkcję dowódcy samoobrony (pionu akcji czynnej obwodu). Pełnił ją także później, w okresie istnienia AKO, a następnie w Zrzeszeniu „WiN”. Komendant obwodu przekazał mu 5 ludzi. Po 5 miesiącach „Huzar” dysponował oddziałem 75 żołnierzy, podzielonych na 4 patrole. Jednym z patroli dowodził Roman Ostrowski^[4].

Z końcem zimy 1945 roku Roman Ostrowski dowodził patrolem partyzanckim (w sile 1 + 12) 4 batalionu terenowego Czyżew, jednym z 6 pododdziałów zgrupowania „Huzara”^[5], które w 1947 roku weszło w skład 6 Wileńskiej Brygady.

Roman Ostrowski poległ w walce 17 września 1946 roku.

Order

Postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 9 listopada 2007 roku „za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej” Roman Ostrowski został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski^[6], a przekazanie orderu rodzinie odbyło się 11 listopada tego samego roku w czasie uroczystości z okazji Narodowego Święta Niepodległości^[1][7].

Przypisy

Bibliografia

• Marta Markowska (wybór i opracowanie): Wyklęci – Podziemie zbrojne 1944–1963. Warszawa: Ośrodek Karta, 2013. ISBN 978-83-61283-79-9.
• Kazimierz Krajewski, Tomasz Łabuszewski: Kazimierz Kamieński „Huzar” ostatni podlaski komendant 6 Brygady Wileńskiej AK i jego żołnierze 1939–1952. Wysokie Mazowieckie: Fundacja „Pamiętamy”, listopad 2007. [dostęp 2014-07-11].
• Tomasz Łabuszewski, Kazimierz Krajewski: Ostatni komendanci – Ostatni żołnierze 1951–1963. Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, 2013. ISBN 978-83-935994-4-8.