Roscoe Tanner
| |||
 | |||
| Państwo |  Stany Zjednoczone | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 15 października 1951 Chattanooga | ||
| Wzrost | 183 cm | ||
| Masa ciała | 77 kg | ||
| Gra | leworęczny | ||
| Gra pojedyncza | |||
| Wygrane turnieje | 15 | ||
| Najwyżej w rankingu | 4 (30 lipca 1979) | ||
| Australian Open | W (I 1977) | ||
| Roland Garros | 4R (1978) | ||
| Wimbledon | F (1979) | ||
| US Open | SF (1974, 1979) | ||
| Gra podwójna | |||
| Wygrane turnieje | 13 | ||
| Najwyżej w rankingu | 14 (23 sierpnia 1977) | ||
| Australian Open | QF (1977) | ||
| Roland Garros | 2R (1974) | ||
| Wimbledon | QF (1977) | ||
| US Open | 3R (1976, 1978) | ||
Roscoe Tanner (ur. 15 października 1951 w Chattanoodze w Tennessee) – amerykański tenisista, zwycięzca Australian Open i finalista Wimbledonu, zdobywca Pucharu Davisa.
Kariera tenisowa
Leworęczny Amerykanin słynął przede wszystkim z potężnego serwisu i ofensywnej gry wolejowej. Umiejętności te zapewniały mu sukcesy na szybkich nawierzchniach, ale Tanner miał problemy z regularnością serwisową, w związku z czym stosunkowo często przegrywał także z niżej notowanymi rywalami. Ze względu na dość monotonny styl gry, oparty na sile serwisu, niechętnie grał z Tannerem Wojciech Fibak. Amerykanin pokonał Polaka m.in. w finale w Filadelfii w 1981, łączny bilans ich pojedynków wyniósł 7:2 na korzyść Tannera, a jedyne zwycięstwa Fibaka miały miejsce na kortach ziemnych.
Tanner rozpoczął karierę od mistrzostwa USA juniorów w 1969, następnie dołożył tytuły mistrza kraju amatorów (1970) i mistrza halowego amatorów (1971), a w 1972 wygrał razem z Sandy Mayerem mistrzostwa międzyuczelniane (Intercollegiate), występując w barwach Stanford University. W połowie lat 70. przebił się do czołówki światowej. W 1972 był po raz pierwszy w ćwierćfinale, a dwa lata później w półfinale US Open. Cztery razy kwalifikował się do turnieju Masters (1976, 1978, 1980, 1982).
Jedyne wielkoszlemowe zwycięstwo odniósł w styczniu 1977, pokonując w finale Australian Open Guillermo Vilasa (rozegraną w grudniu tegoż roku edycję Australian Open wygrał Vitas Gerulaitis). Prawdopodobnie więcej sławy przyniósł mu jednak finał Wimbledonu w 1979, kiedy przegrał po dramatycznej, pięciosetowej walce z Björnem Borgiem. W drodze do finału wimbledońskiego pokonał w 1/8 finału Clerca z Argentyny oraz rodaków Tima Gulliksona (w ćwierćfinale) i Pata Dupre (w półfinale). Przed turniejem nawiązał współpracę z trenerem Dennisem Ralstonem, dzięki któremu gra Tannera stała się bardziej wszechstronna – przede wszystkim Amerykanin poprawił return i bekhend.
W 1975 i 1976 dochodził do półfinałów Wimbledonu, w 1976 eliminując m.in. Connorsa. Na ćwierćfinale kończył wimbledońskie starty w 1980 i 1983. W 1979 był bliski awansu do finału US Open – w ćwierćfinale pokonał Borga, a w półfinale prowadził z Gerulaitisem 2:0 w setach. Ostatni raz grał w ćwierćfinale US Open w 1981.
Wygrał łącznie 16 turniejów singlowych i 13 deblowych. W lipcu 1979 klasyfikowany był jako czwarta rakieta świata. Występował w barwach narodowych w czterech edycjach Pucharu Davisa, przyczyniając się do zdobycia trofeum w 1981. Wprawdzie w finale z Argentyną nie zdobył punktu, przegrywając z José Luisem Clercem i nie kończąc meczu z Guillermo Vilasem (pojedynek nie miał znaczenia dla końcowego rozstrzygnięcia i został przerwany przy stanie 11:10 dla Tannera w pierwszym secie), ale punktował w I rundzie (pokonał Meksykanina Jorge Lozano) i półfinale (pokonał Australijczyków Marka Edmondsona i Petera McNamarę).
Po zakończeniu kariery sportowej Tanner prowadził dość burzliwe życie, które ostatecznie doprowadziło go do konfliktów z prawem. Dwukrotnie się rozwodził, uchylał się od płacenia alimentów, posługiwał się czekiem bez pokrycia. W efekcie w 2003 został skazany na dozór sądowy, a za łamanie ograniczeń z tym związanych otrzymał w styczniu 2006 2-letni wyrok więzienia.
Finały singlowe w turniejach wielkoszlemowych
- Australian Open 1977 – 6:3, 6:3, 6:3 z Guillermo Vilasem
- Wimbledon 1979 – 7:6, 1:6, 6:3, 3:6, 4:6 z Björnem Borgiem
Zwycięstwa turniejowe
- gra pojedyncza:
- 1974 Christchurch, Denver (World Championship Tennis)
- 1975 Chicago, Las Vegas
- 1976 Cincinnati, Columbus, San Francisco, Tokio (korty otwarte)
- 1977 Australian Open, Sydney (korty otwarte)
- 1978 Nowy Orlean, Palm Springs
- 1979 Palm Springs, Waszyngton (hala)
- 1981 Filadelfia
- gra podwójna:
- 1973 Denver (WCT)
- 1974 Barcelona (WCT), Denver (WCT), Christchurch, Dżakarta, Maui
- 1975 Nottingham
- 1976 Johannesburg (WCT), La Costa, Wembley, Perth, San Francisco
- 1978 Palm Springs
Finały turniejowe
- gra pojedyncza:
- 1972 Albany, Los Angeles (WCT)
- 1973 Mediolan (WCT)
- 1974 Columbus, Maui, Palm Desert (WCT)
- 1975 Charlotte, Los Angeles, St. Louis, St. Petersburg (WCT)
- 1976 Birmingham, Palm Springs, South Orange, Wembley
- 1977 South Orange
- 1978 Filadelfia (WCT)
- 1979 Cincinnati, Nowy Orlean, Wimbledon
- 1980 Richmond (WCT)
- 1981 Bristol, Memphis, Sydney (hala)
- 1982 La Costa (WCT)
- gra podwójna:
Bibliografia
- Profil na stronie ATP (ang.). Association of Tennis Professionals. [dostęp 20 sierpnia 2013].
- Profil na stronie ITF (ang.). International Tennis Federation. [dostęp 20 sierpnia 2013].
- Profil na stronie Pucharu Davisa (ang.). Davis Cup. [dostęp 20 sierpnia 2013].
- Zbigniew Dutkowski, T – jak tenis, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1984
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.