Sławnik

Sławnik (ur. ?; zm. 18 czerwca 981) – głowa rodu Sławnikowiców, książę Libic. Prawdopodobnie był wnukiem Spytymira, synem Voka. Z jego imieniem wiąże się pierwsza pisemna wzmianka o Kłodzku z 981 roku u kronikarza praskiego, Kosmasa.

Był żonaty ze Strzeżysławą. Miał 7 synów, z czego sześciu z małżeństwa ze Strzeżysławą:

• Sobiesław (Sobiebor) - książę libicki
• Spycimir (Spytymir)
• Pobrasław, Poraj (Porzej)
• Czesław (Czasław)
• Wojciech (Adalbert) - biskup Pragi, misjonarz do Prus, święty

oraz z innej żony:

• Radzim (Gaudenty) - pierwszy arcybiskup gnieźnieński

Według Brunona z Kwerfurtu był bliskim krewnym cesarza Henryka II. Dokładne pokrewieństwo między rodem cesarskim a Sławnikiem nie jest znane. W literaturze historycznej wysunięto kilka hipotez na ten temat:

• Sławnik był wnukiem po kądzieli Arnulfa, księcia Bawarii, i siostrzeńcem Judyty, żony Henryka I bawarskiego, babki cesarza Henryka II (tak V. Tomek),
• dziadek Sławnika był skoligacony z rodem Henryka I Ptasznika (tak Rostislav Nový),
• Sławnik był spowinowacony przez żonę lub spokrewniony przez matkę z rodem Babenbergów (tak Danuta Borawska, Dušan Třeštík).

Według teorii dotyczących pochodzenia Sławnika, miał on być synem księcia Voka albo synem księcia czeskiego Wacława I Świętego i być tożsamy ze Zbrasławem^[1].

Przypisy