SFW-1 Sanok
| Dane ogólne | |
| Producent | |
|---|---|
| Premiera | 1958 |
| Lata produkcji | |
| Miejsce produkcji | |
| Dane techniczne | |
| Typy nadwozia | Autobus turystyczny klasy MIDI |
| Układ drzwi | 0-2-0 |
| Liczba drzwi | 1 |
| Silniki | S470, 4196 cm³ |
| Moc silników | 69,8 kW (95 KM) |
| Skrzynia biegów | mechaniczna, niezsynchronizowana |
| Liczba przełożeń | 5 |
| Długość | 9420 mm |
| Szerokość | 2500 mm |
| Wysokość | 2640 mm |
| Masa własna | 5300 kg |
| Masa całkowita | 8750 kg |
| Rozstaw osi | 4700 mm |
| Wnętrze | |
| Liczba miejsc ogółem | 40 |
| Liczba miejsc siedzących | 40 |
| Informacje dodatkowe | |
| ABS | Nie |
| ASR | Nie |
| EBS | Nie |
| ESP | Nie |
| Klimatyzacja | Nie |
Portal  Komunikacja miejska | |
SFW-1 Sanok − polski prototyp autobusu turystycznego, skonstruowany w 1958 roku w Sanockiej Fabryce Wagonów "Sanowag".
Historia modelu
W 1957 roku w Sanockiej Fabryce Wagonów "Sanowag" podjęto prace nad skonstruowaniem nowego modelu autobusu turystycznego średniej pojemności. Prace trwały przez okres 16 miesięcy w biurze konstrukcyjnym pod kierunkiem inż. Jerzego Potockiego[1]. Efektem tych prac był przedstawiony w 1958 roku, prototypowy pojazd o oznaczeniu SFW-1 Sanok. Nadwozie tego modelu o oryginalnej stylistyce projektu Zdzisława Beksińskiego charakteryzowało się dużą powierzchnią przeszkloną oraz szpiczastymi przednimi osłonami chwytów powietrza i głęboko wysuniętą za tylną oś komorą silnika, dodatkowo zakończoną tzw. "ogonami".
Samonośne wręgowo-powłokowe nadwozie prototypu oparte zostało na płycie podłogowej wzmocnionej kesonem, który wykorzystany został jako bagażnik podpodłogowy o dopuszczalnym obciążeniu wynoszącym 300 kg[2]. Poszycie zewnętrzne nadwozia wykonane zostało z blachy stalowej. W prawej ścianie bocznej autobusu pomiędzy przednią i tylną osią umieszczone zostały otwierane od wewnątrz dwuskrzydłowe drzwi, prowadzące do wnętrza pojazdu. W lewej ścianie bocznej zastosowano natomiast drzwi przeznaczone dla kierowcy. Wnętrze prototypu wyposażone w ogrzewanie oraz system wentylacji, przeznaczone zostało do przewozu 40 pasażerów na miejscach siedzących, przy czym ostatni rząd siedzeń został usytuowany tyłem.
Do napędu SFW-1 zastosowano prototypowy 6-cylindrowy, rzędowy silnik benzynowy typu S470 o pojemności skokowej 4196 cm³ i mocy maksymalnej 69,8 kW (95 KM). Jednostka napędowa zblokowana została z 5-biegową manualną, niezsynchronizowaną skrzynią biegów. Silnik umieszczony został w tylnej części pojazdu, napęd na koła tylne przekazywany był poprzez krótki wał o konstrukcji rurowej. W układzie jezdnym zastosowano komponenty ze średniego samochodu ciężarowego Star 21. W przednim zawieszeniu zastosowano oś sztywną opartą na półeliptycznych resorach piórowych oraz amortyzatorach ramieniowych. Tylny most napędowy zawieszony został na półeliptycznych resorach piórowych, dodatkowo wspartych przez pomocnicze resory piórowe.
Produkcji oraz dalszych prac rozwojowych nad modelem SFW-1 Sanok nie podjęto, ze względu na negatywną opinię wydaną 5 marca 1958 roku przez Państwową Komisję Oceny Transport Samochodowego w Warszawie.
Przypisy
- ↑ Autobus turystyczny. „Nowiny”, s. 4, Nr 83 z 9 kwietnia 1958.
- ↑ Łukasz Supel: Ocalić od zapomnienia – od Sanoka do Sana H 100. Infobus, 2 czerwca 2004. [dostęp 2009-09-09].
Bibliografia
- Autobus turystyczny. „Nowiny”, s. 4, Nr 83 z 9 kwietnia 1958.
- Andrzej Zieliński: Polskie konstrukcje motoryzacyjne 1947-1960. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 2006. ISBN 978-83-206-1541-8.
Linki zewnętrzne
- Opis autobusu SFW-1 Sanok w serwisie "Ocalić od zapomnienia". polskie-auta.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-26)].
- SFW-1 Sanok na Oldtimery.com. oldtimery.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-30)].
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).