SG-7
| ||
 Szybowiec SG-7 podczas zawodów w Inowrocławiu | ||
| Dane podstawowe | ||
| Państwo |  Polska | |
| Producent | Warsztaty Szybowcowe w Warszawie | |
| Konstruktor | Szczepan Grzeszczyk | |
| Typ | szybowiec | |
| Konstrukcja | drewniana | |
| Załoga | 1 | |
| Historia | ||
| Data oblotu | 1937 | |
| Lata produkcji | 1937 | |
| Wycofanie ze służby | 1939 | |
| Liczba egzemplarzy | 2 | |
| Dane techniczne | ||
| Wymiary | ||
| Rozpiętość | 15,8 m | |
| Wydłużenie | 15,7 | |
| Długość | 6,35 m | |
| Wysokość | 1,65 m | |
| Powierzchnia nośna | 15,9 m² | |
| Masa | ||
| Własna | 160 kg | |
| Użyteczna | 83 kg | |
| Startowa | 243 kg | |
| Osiągi | ||
| Prędkość minimalna | 50 km/h | |
| Prędkość ekonomiczna | 58 km/h | |
| Prędkość optymalna | 73,6 km/h | |
| Prędkość dopuszczalna | 200 km/h | |
| Prędkość min. opadania | 0,8 m/s przy 58 km/h | |
| Doskonałość maks. | 22 (przy 73,6 km/h) | |
| Współczynnik obciążenia konstrukcji | +6/-3,7 | |
| Dane operacyjne | ||
| Użytkownicy | ||
| Polska | ||
SG-7 – polski szybowiec wyczynowy, zbudowany w dwudziestoleciu międzywojennym[1].
Historia
Inżynier Szczepan Grzeszczyk na przełomie 1936 i 1937 opracował projekt kolejnego szybowca wyczynowego. Nowa konstrukcja była rozwinięciem szybowca SG-3bis/36. W stosunku do pierwowzoru nowa konstrukcja miała zmniejszone rozmiary, płat został zamontowany bezpośrednio na kadłubie, usterzenie zostało przekonstruowane i statecznik poziomy został przesunięty do góry. Konstruktor wprowadził zmiany w systemie sterowania tak, aby szybowiec lepiej zachowywał się w trudnych warunkach lotu[2].
Budowę dwóch prototypów rozpoczęto w Warsztatach Szybowcowych w Warszawie. Pierwszy został ukończony i oblatany późną wiosną 1937 przez konstruktora w Warszawie, otrzymał znaki rejestracyjne SP-860[3]. Drugi egzemplarz, o znakach SP-863, został ukończony w lipcu i skierowany na badania w Instytucie Technicznym Lotnictwa. Zbudowane szybowce odbiegały od danych obliczeniowych - były cięższe, mniej zwrotne i sterowne[4].
W dniach 29 lipca-19 sierpnia 1937 szybowiec wziął udział w V Światowym Jamboree Skautowym w Vogelenzang[3]. Dotarł tam lotem na holu za samolotem, lecąc na trasie Warszawa – Wrocław – Berlin – Hanower – Amsterdam – Haga i z powrotem. W trakcie Jamboree szybowiec wykonywał loty pokazowe[4].
Na drugim egzemplarzu Wanda Modlibowska w dniach 5-15 sierpnia 1937 wystartowała w V Krajowych Zawodach Szybowcowych w Inowrocławiu, gdzie zajęła 26. miejsce[5].
Gorsze osiągi od Orlika i brak sukcesów sportowych spowodował przerwanie prac nad rozwojem konstrukcji. Istniejące egzemplarze były używane do lotów treningowo-wyczynowych, na jesień 1939 planowano ich przebudowę w Śląskich Warsztatach Szybowcowych. Wybuch II wojny światowej uniemożliwił te plany. Żaden z istniejących egzemplarzy nie przetrwał działań wojennych[4].
Konstrukcja
Jednomiejscowy szybowiec wyczynowy w układzie wolnonośnego górnopłatu o konstrukcji drewnianej.
Kadłub o konstrukcji półskorupowej i przekroju owalnym. Wykonany jako całość ze statecznikiem pionowym, kryty sklejką. Kabina pilota zakryta jednoczęściową zdejmowaną osłoną, fotel pilota dostosowany do spadochronu plecowego. Z przodu kadłuba był umieszczony hak do startu z lin gumowych i zaczep do lotów na holu[4].
Płat dwudzielny o obrysie trapezowym, o kształcie spłaszczonego „M”. Dwudźwigarowy, kryty do dźwigara sklejką, dalej płótnem. Wyposażony w lotki o napędzie linkowym[3].
Usterzenie klasyczne, krzyżowe. Statecznik poziomy dwudzielny, zamontowany na stateczniku pionowym. Stateczniki kryte sklejką, stery płótnem[4]
Podwozie jednotorowe złożone z podkadłubowej płozy amortyzowanej dętką i stalowej płozy ogonowej[3].
Malowanie
Cały szybowiec malowany na kolor kremowy, przód kadłuba pomalowany na czerwono[4].
Przypisy
- ↑ Szydłowski 1986 ↓, s. 146-147.
- ↑ Skrzydlata Polska 8/1937 ↓, s. 195.
- ↑ a b c d Cynk 1971 ↓, s. 720.
- ↑ a b c d e f Glass 1976 ↓, s. 416.
- ↑ Skrzydlata Polska 10/1937 ↓, s. 243–245.
Bibliografia
- Jerzy B. Cynk: Polish aircraft 1893-1939. London: Putman & Company, 1971. ISBN 0-370-00085-4. OCLC 831346721.
- Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1976. OCLC 830596725.
- Przegląd ostatnich polskich szybowców. „Skrzydlata Polska”. 8/1937, sierpień 1937. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
- 5-te Krajowe Zawody Szybowcowe w Inowrocławiu. „Skrzydlata Polska”. 10/1937, październik 1937. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
- Henryk Szydłowski (red.): Polskie lotnictwo sportowe. Kraków: KAW, 1986. ISBN 83-03-01157-X. OCLC 803064028.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Szybowiec SG-7 podczas zawodów w Inowrocławiu