SM UB-33

SM UB-33

Bliźniaczy SM UB-45 z załogą na Morzu Czarnym w 1916 roku
Typ	UB II
Projekt	Werk 257
Historia
Stocznia	Blohm & Voss, Hamburg
Początek budowy	22 lipca 1915
Wodowanie	5 grudnia 1915
Kaiserliche Marine
Wejście do służby	20 kwietnia 1916
Wycofanie ze służby	11 kwietnia 1918
Los okrętu	zatopiony
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	279 ton 303 ton
Długość	36,9 metra
Szerokość	4,37 metra
Zanurzenie	3,7 metry
Zanurzenie testowe	50 metra
Rodzaj kadłuba	jednokadłubowy
Napęd
2 x silnik Diesla (270 KM), 2 x silnik elektryczny (280 KM) 2 wały napędowy, 2 śruby
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	9,06 węzłów 5,71 węzła
Zasięg	7030 Mm @ 5 węzłów (pow.) 45 Mm @ 4 węzły (zan.)
Uzbrojenie
4 (później 6) torped, armata 88 mm
Wyrzutnie torpedowe	2 x 500 mm (dziób)
Załoga	23 osób

SM UB-33 – niemiecki jednokadłubowy okręt podwodny typu UB II w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu w roku 1915. Zwodowany 5 grudnia 1915 roku, wszedł do służby w Kaiserliche Marine 20 kwietnia 1916 roku. W czasie swojej służby, SM UB-33 odbył 17 patroli, podczas których zatopił 13 jednostek nieprzyjaciela^[1].

Budowa

SM UB-33^[a] należał do typu UBII, który był następcą typu UB I. Był średnim jednokadłubowym okrętem przeznaczonymi do działań przybrzeżnych, o prostej konstrukcji, długości 36,90 metrów, wyporności w zanurzeniu 274 BRT, zasięgu 7030 Mm przy prędkości 5 węzłów na powierzchni oraz 45 Mm przy prędkości 4 węzły w zanurzeniu^[2]. W typie UBII poprawiono i zmodernizowano wiele rozwiązań, uważanych za wadliwe w typie UBI. Zwiększono moc silników, zaś pojedynczy wał napędowy zastąpiono dwoma. Okręty serii od UB-30 do UB-41, budowane w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu, miały zwiększoną szerokość i długość, ich wyporność w zanurzeniu wzrosła do 303 BRT^[2].

Służba

Dowódcą okrętu został 22 kwietnia 1916 roku mianowany Oberleutnant zur See Herbert Lefholz^[3]. Lefholz dowodził okrętem do 30 stycznia 1917 roku. 22 czerwca jednostka został przydzielona do Flotylli Bałtyckiej^[1]. 1 lutego Lefholz został zastąpiony przez Oberleutnant zur See Waldemara von Fischera^[4]. 22 marca Fischer został zastąpiony przez Oberleutnant zur See Karla Ruprechta^[5]. 24 października 1917 roku okręt został przeniesiony do Flotylli Flandria. Operował w obszarze kanału Morza Północnego, La Manche, północnych wybrzeży Francji oraz Morza Celtyckiego. Ostatnim dowódcą okrętu został Fritz Gregor^[6].

W dniach pomiędzy 8 a 13 stycznia 1917 roku dowodzony przez Karla Ruprechta, operujący w cieśninie Skagerrak u wybrzeży Norwegii, okręt wziął jako pryz trzy statki. 8 stycznia norweski żaglowiec „Kragerö” o pojemności 550 BRT^[7], 9 stycznia szwedzki parowiec „Götha” o pojemności 720 BRT^[7], a 13 stycznia kolejny szwedzki statek „Gertie” o pojemności 257 BRT^[8].

Pierwszym zatopionym przez UB-33 statkiem był należący do Wynnfield Shipping Co. Ltd., Londyn, zbudowany w 1906 roku brytyjski niewielki statek motorowy „Kia Ora” o pojemności 99 BRT^[9]. Został zatrzymany i zatopiony ogniem z broni pokładowej około 20 mil na północny zachód od Dieppe w wybrzeży Normandii. W czasie następnego patrolu u wybrzeży Dorset UB-33 16 lutego 1918 roku zaatakował brytyjski parowiec „Pikepool” o pojemności 3683 BRT^[10]. Statek, który płyną pod balastem z Rouen do Barry został storpedowany i uszkodzony 20 mil na południowy wschód od latarni morskiej Portland Bill na wyspie Portland. Tego samego dnia UB-33 zatopił jeszcze kuter rybacki „Commander” o pojemności 99 BRT^[11]. 21 lutego UB-33 zatopił 5 kutrów rybackich oraz^[11]. 14 marca UB-33 zatrzymał i zatopił zbudowany w 1892 roku, norweski trzymasztowy bark „Carla” o pojemności 1668 BRT^[12].

Ostatnim zaatakowanym i zatopionym przez UB-33 statkiem był zbudowany w 1896 roku norweski parowiec „Nyassaland” o pojemności 383 BRT^[13]. Statek płynął z Cardiff do Hawru z ładunkiem węgla. Został zatopiony około 18 mil na wschód od Start Point.

11 kwietnia 1918 roku, w okolicach plaży Varne Bank Cieśnina Kaletańska UB-33 wszedł na minę. Nikt z załogi nie przeżył.

W czasie swojej służby UB-33 odbył 17 patroli^[1], zatopił 13 statków nieprzyjaciela o łącznej pojemności 5379 BRT, uszkodził 2 statki o łącznej pojemności 6575 BRT oraz trzy zajął jako pryz (1527 BRT)^[11].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Eberhard Moller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats From 1904 to the Present. Londyn: Greenhill Books Lionel Leventhal Ltd., 2004, s. 44. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
• Robert Gardiner (red.): Conway's All the World Fighting Ships 1906-1921. Londyn: Conway Maritime Press Ltd., 1985, s. 181. ISBN 0-85177-245-5. (ang.)
• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007, s. 102-103. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
• David Miller: U-boats: History, Development and Equipment, 1914-1945. London: Conway Maritime Press Ltd, 2000, s. 10. ISBN 0-85177-790-2. (ang.)
• Jak Mallmann Snowell: U-boat Century German Submarine Warfare 1906-2006. London: Chatham Publishing Lionel Leventhal Ltd, 2006, s. 146. ISBN 1-86176-241-0. (ang.)