SM UC-35

SM UC-35

SM UC-56, okręt bliźniaczy UC-35
Klasa	okręt podwodny
Typ	UC II
Projekt	41
Historia
Stocznia	Blohm & Voss, Hamburg
Położenie stępki	1915
Wodowanie	6 maja 1916
Kaiserliche Marine
Wejście do służby	2 października 1916
K.u.K. Kriegsmarine
Nazwa	SM U-75
Zatopiony	16 maja 1918
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	427 ton 509 ton
Długość	50,4 m
Szerokość	5,22 m
Zanurzenie	3,65 m
Zanurzenie testowe	50 m
Rodzaj kadłuba	dwukadłubowy
Materiał kadłuba	stal
Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 500 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 460 KM 2 śruby
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	11,9 węzła 6,8 w.
Zasięg	powierzchnia: 10 100 Mm przy 7 w. zanurzenie: 55 Mm przy 4 w.
Uzbrojenie
18 min UC/200, 1 działo kal. 88 mm L/30, 7 torped
Wyrzutnie torpedowe	3 × 500 mm
Załoga	26

SM UC-35 – niemiecki podwodny stawiacz min z okresu I wojny światowej, jedna z 64 zbudowanych jednostek typu UC II. Zwodowany 6 maja 1916 roku w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu, został przyjęty do służby w Kaiserliche Marine 2 października 1916 roku. Przebazowany w 1917 roku na Morze Śródziemne został nominalnie wcielony w skład Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine pod nazwą U-75, pływając w składzie Flotylli Pola. W czasie służby operacyjnej okręt odbył 11 misji bojowych, w wyniku których zatonęło 47 statków o łącznej pojemności 70 147 BRT i okręt o wyporności 970 ton, zaś pięć statków o łącznej pojemności 16 706 BRT zostało uszkodzonych. SM UC-35 został zatopiony 16 maja 1918 roku na zachód od Sardynii przez francuski trałowiec pomocniczy „Ailly”.

Projekt i budowa

Sukcesy pierwszych niemieckich podwodnych stawiaczy min typu UC I, a także niedostatki tej konstrukcji skłoniły dowództwo Cesarskiej Marynarki Wojennej z admirałem von Tirpitzem na czele do działań mających na celu budowę nowego, znacznie większego i doskonalszego typu okrętów podwodnych. Opracowany latem 1915 roku projekt okrętu, oznaczonego później jako typ UC II, tworzony był równolegle z projektem przybrzeżnego torpedowego okrętu podwodnego typu UB II^[1]. Głównymi zmianami w stosunku do poprzedniej serii były: instalacja wyrzutni torpedowych i działa pokładowego, zwiększenie mocy i niezawodności siłowni oraz wzrost prędkości i zasięgu jednostki, kosztem rezygnacji z możliwości łatwego transportu kolejowego (ze względu na powiększone rozmiary)^[1][2].

SM^[a] UC-35 zamówiony został 20 listopada 1915 roku jako druga jednostka z II serii okrętów typu UC II (numer projektu 41, nadany przez Inspektorat Okrętów Podwodnych^[3]), w ramach wojennego programu rozbudowy floty^[4][5]. Został zbudowany w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu jako jeden z 24 okrętów typu UC II zamówionych w tej wytwórni^[4][6][7]. UC-35 otrzymał numer stoczniowy 276 (Werk 276)^[5][8]. Stępkę okrętu położono w 1915 roku^[8], został zwodowany 6 maja 1916 roku^[9][10], zaś do służby w Cesarskiej Marynarce Wojennej przyjęto go 2 października 1916 roku^[5].

Dane taktyczno-techniczne

SM UC-35 był średniej wielkości dwukadłubowym przybrzeżnym okrętem podwodnym. Długość całkowita wynosiła 50,4 metra^[b], szerokość 5,22 metra i zanurzenie 3,65 metra (wykonany ze stali kadłub sztywny miał 39,3 metra długości i 3,65 metra szerokości)^[12]. Wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosiła 7,46 metra^[12]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 427 ton^[c], a w zanurzeniu 509 ton^[6][13][11]. Jednostka miała wysoki, ostry dziób przystosowany do przecinania sieci przeciwpodwodnych; do jej wnętrza prowadziły trzy luki, zlokalizowane przed kioskiem, w kiosku i w części rufowej, prowadzący do maszynowni^[14]. Cylindryczny kiosk miał średnicę 1,4 metra i wysokość 1,8 metra, obudowany był opływową osłoną^[14]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa 6-cylindrowe, czterosuwowe silniki Diesla MAN S6V23/34 o łącznej mocy 500 KM, zaś pod wodą poruszał się dzięki dwóm silnikom elektrycznym BBC o łącznej mocy 460 KM^[4][6][15]. Dwa wały napędowe obracały dwie śruby wykonane z brązu manganowego (o średnicy 1,9 metra i skoku 0,9 metra)^[14]. Okręt osiągał prędkość 11,9 węzła na powierzchni i 6,8 węzła w zanurzeniu^[6][11]. Zasięg wynosił 10 100 Mm przy prędkości 7 węzłów w położeniu nawodnym^[d] oraz 54 Mm przy prędkości 4 węzłów pod wodą^[1][6]. Zbiorniki mieściły 63 tony paliwa^[2], a energia elektryczna magazynowana była w dwóch bateriach akumulatorów 26 MAS po 62 ogniwa, zlokalizowanych pod przednim i tylnym pomieszczeniem mieszkalnym załogi^[4][16]. Okręt miał siedem zewnętrznych zbiorników balastowych^[14]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 50 metrów^[12][17], zaś czas zanurzenia 40 s^[18].

Głównym uzbrojeniem okrętu było 18 min kotwicznych typu UC/200 w sześciu skośnych szybach minowych o średnicy 100 cm, usytuowanych w podwyższonej części dziobowej jeden za drugim w osi symetrii okrętu, pod kątem do tyłu (sposób stawiania – „pod siebie”)^[2][19]. Układ ten powodował, że miny trzeba było stawiać na zaplanowanej przed rejsem głębokości, gdyż na morzu nie było do nich dostępu (co znacznie zmniejszało skuteczność okrętów)^[20][21]. Uzbrojenie uzupełniały dwie zewnętrzne wyrzutnie torped kalibru 500 mm (umiejscowione powyżej linii wodnej na dziobie, po obu stronach szybów minowych), jedna wewnętrzna wyrzutnia torped kal. 500 mm na rufie (z łącznym zapasem 7 torped) oraz umieszczone przed kioskiem działo pokładowe kal. 88 mm L/30, z zapasem amunicji wynoszącym 130 naboi^[2][12][22]. Okręt miał trzy peryskopy Zeissa^[14]. Wyposażenie uzupełniała kotwica grzybkowa o masie 272 kg^[14].

Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 23 podoficerów i marynarzy^[15][18][e].

Służba

4 października 1916 roku dowództwo UC-35 objął kpt. mar. (niem. Kapitänleutnant) Ernst von Voigt, wcześniej dowodzący UB-8^[23]. Po okresie szkolenia okręt otrzymał rozkaz udania się na Morze Śródziemne i w dniach 3 – 25 grudnia odbył rejs Kilonia – Cattaro, nie odnosząc po drodze żadnych sukcesów^[24]. Po przybyciu do Cattaro włączono go w skład Flotylli Pola (niem. U-Flottille Pola)^[5]. Okręt nominalnie wcielono do K.u.K. Kriegsmarine pod nazwą U-75, jednak załoga pozostała niemiecka^[8][25]. Pierwszą misję pod nową banderą U-Boot przeprowadził w dniach 18 lutego – 11 marca 1917 roku, kiedy to w rejonie Korsyki postawił zagrodę składającą się z 18 min^[26]. Spowodowała ona zagładę czterech jednostek o łącznym tonażu 1186 ton, w tym 28 lutego francuskiego stawiacza min „Cassini” o wyporności 970 ton, który zatonął wraz z 88 członkami załogi na pozycji 41°19′N 9°19′E/41,316667 9,316667^[26][27][28]. Od marca do czerwca 1917 roku ofiarą UC-35 stało się kolejne 19 statków o łącznej pojemności 27 874 BRT, w większości łodzi rybackich i żaglowców^[27]. Wśród nich największymi były: uzbrojony brytyjski parowiec „River Forth” (4421 BRT), transportujący węgiel i drobnicę z Barry do Aleksandrii, storpedowany bez ostrzeżenia 3 marca na pozycji 34°54′N 15°00′E/34,900000 15,000000 (zginęło na nim dwóch załogantów)^[29][30]; duży brytyjski uzbrojony statek pasażerski „City of Paris” (9191 BRT), płynący z pasażerami i ładunkiem drobnicy z Karaczi do Liverpoolu, 4 kwietnia storpedowany bez ostrzeżenia na północ od Korsyki, na którym śmierć poniosło 122 osoby (na pozycji 42°54′N 7°38′E/42,900000 7,633333)^[31][32] i pochodzący z 1899 roku francuski parowiec „Annam” (6075 BRT), zatopiony 10 czerwca na pozycji 36°49′N 21°23′E/36,816667 21,383333^[33].

14 czerwca 1917 roku nowym dowódcą UC-35 został por. mar. Hans Paul Korsch^[34]. Pod jego rozkazami od sierpnia 1917 roku do maja 1918 roku okręt zatopił 25 jednostek o łącznym tonażu 42 057 BRT^[27]. Największymi stratami dla żeglugi okazały się: zatopiony 11 października nieopodal Savony nowy duży włoski parowiec „Lovli” (7212 BRT), płynący z Filadelfii do Genui^[35]; zbudowany w 1908 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Kohistan” (4732 BRT), płynący w konwoju HE-1 z Rangunu do Londynu z ładunkiem drobnicy, 22 listopada storpedowany bez ostrzeżenia na pozycji 37°48′N 11°38′E/37,800000 11,633333^[36][37] i pochodzący z 1906 roku włoski parowiec „Pontida” (5834 BRT), który 26 listopada zatonął na minie nieopodal Varazze^[38]. Dużym sukcesem U-Boota było też storpedowanie i zatopienie włoskiego krążownika pomocniczego „Umberto I” o (2766 BRT), który 14 sierpnia zatonął na pozycji 44°04′N 8°15′E/44,066667 8,250000, tracąc w katastrofie 26 członków załogi^[39].

Na początku 1918 roku niemieckie siły podwodne na Morzu Śródziemnym przeszły reorganizację, w wyniku której Flotylla Pola została podzielona na dwie części: I Flotylla w Poli (I. U-Flottille Mittelmeer) i II Flotylla w Cattaro (II. U-Flottille Mittelmeer), a UC-35 znalazł się w składzie tej drugiej^[5][40]. 28 kwietnia 1918 roku U-Boot wyszedł z Cattaro na swój ostatni patrol. Po postawieniu min na podejściach do Cannes i Villefranche-sur-Mer i zatopieniu czterech jednostek o łącznym tonażu 5014 BRT, 16 maja UC-35 został zatopiony ogniem artylerii francuskiego pomocniczego trałowca „Ailly” na zachód od Sardynii, na pozycji 39°48′N 7°42′E/39,800000 7,700000^[5][41]. Z przebywających na pokładzie 30 osób śmierć poniosło 25 załogantów wraz z dowódcą, a pięciu marynarzy zostało uratowanych^[5][f].

Podsumowanie działalności bojowej

SM UC-35 wykonał łącznie 11 misji bojowych, podczas których za pomocą min, torped i ładunków wybuchowych zatopił 47 statków o łącznej pojemności 70 147 BRT i stawiacz min o wyporności 970 ton, zaś pięć statków o łącznej pojemności 16 706 BRT zostało uszkodzonych^[27]. Pełne zestawienie strat przedstawia poniższa tabela^[27]:

Data	Nazwa	Państwo	Tonaż[g]	Zatopienie[h]
22 lutego 1917	„Nostra Signora Del Porto Salvo”	Wielka Brytania	136
28 lutego 1917	„Cassini”	Marine nationale	970
28 lutego 1917	„Elisabetta Concettina”	Włochy	45
28 lutego 1917	„Giustina Madre”	Włochy	35
3 marca 1917	„River Forth”	Wielka Brytania	4421
4 kwietnia 1917	„City of Paris”	Wielka Brytania	9191
9 maja 1917	„Dio Ti Guardi”	Włochy	11
9 maja 1917	„L’oriente”	Włochy	11
9 maja 1917	„Peppino Aiello”	Włochy	113
9 maja 1917	„San Pietro”	Włochy	11
10 maja 1917	„Leone XIII”	Włochy	78
11 maja 1917	„Limassol”	Wielka Brytania	100
11 maja 1917	„Luisa Madre”	Włochy	87
11 maja 1917	„Maddalena Madre”	Włochy	87
11 maja 1917	„Rosalia Madre”	Włochy	95
11 maja 1917	„San Antonio”	Włochy	40
16 maja 1917	„Hilonian”	Stany Zjednoczone	2921
23 maja 1917	„Pipitsa”	Królestwo Grecji	224
24 maja 1917	„McClure”	Wielka Brytania	220
25 maja 1917	„Nicolino”	Włochy	120
26 maja 1917	„Risorgimento”	Włochy	222
3 czerwca 1917	„Dockleaf”	Wielka Brytania	5311
10 czerwca 1917	„Annam”	Francja	6075
25 czerwca 1917	„Anatolia”	Wielka Brytania	3847
9 sierpnia 1917	„Alfonso”	Włochy	15
9 sierpnia 1917	„S. Gerlano”	Włochy	11
14 sierpnia 1917	„Umberto I”	Włochy	2766
17 sierpnia 1917	„Lorenzina Aiello”	Włochy	120
17 sierpnia 1917	„San Rossore”	Włochy	5601
26 sierpnia 1917	„Maria Del Carmine”	Włochy	108
3 października 1917	„Elisa”	Włochy	178
3 października 1917	„Giuseppe Ferrante”	Włochy	51
11 października 1917	„Cayo Bonito”	Wielka Brytania	3427
11 października 1917	„Italia”	Włochy	3456
11 października 1917	„Lovli”	Włochy	7212
13 października 1917	„Tripoli”	Włochy	1743
12 listopada 1917	„Anteo”	Włochy	2774
22 listopada 1917	„Kohistan”	Wielka Brytania	4732
23 listopada 1917	„Luigina”	Włochy	308
26 listopada 1917	„Pontida”	Włochy	5834
27 listopada 1917	„Thornhill”	Wielka Brytania	3848
28 listopada 1917	„Albert Watts”	Stany Zjednoczone	3302
4 grudnia 1917	„Alberto Verderame”	Włochy	195
31 marca 1918	„Immacolata”	Włochy	35
4 kwietnia 1918	„Liberia”	Francja	1942
5 kwietnia 1918	„Camelia”	Włochy	396
3 maja 1918	„Il Francesco”	Włochy	116
5 maja 1918	„Carrione”	Włochy	65
5 maja 1918	„Il Secondo”	Włochy	203
9 maja 1918	„Deipara”	Włochy	2282
12 maja 1918	„Pax”	Francja	798
12 maja 1918	„Togo”	Włochy	1484
15 maja 1918	„Villa De Soller”	Hiszpania	450
RAZEM		zatopione:		48
		uszkodzone:		5

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• BRITISH MERCHANT SHIPS LOST to ENEMY ACTION Part 2 of 3 - January-August 1917 in date order. naval-history.net. [dostęp 2018-11-11]. (ang.).
• BRITISH MERCHANT SHIPS LOST to ENEMY ACTION Part 3 of 3 – September 1917-November 1918 in date order. naval-history.net. [dostęp 2018-11-11]. (ang.).
• Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
• R.H. Gibson, Maurice Prendergast: Niemiecka wojna podwodna 1914-1918. Oświęcim: Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-074-4.
• Ivan Gogin: UC II type coastal submarine minelayers (1916-1917). Navypedia. [dostęp 2018-11-11]. (ang.).
• Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
• Guðmundur Helgason: Annam. uboat.net. [dostęp 2018-11-11]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Cassini. uboat.net. [dostęp 2018-11-11]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: City Of Paris. uboat.net. [dostęp 2018-11-11]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Kapitänleutnant Ernst von Voigt. uboat.net. [dostęp 2018-11-11]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Kohistan. uboat.net. [dostęp 2018-11-11]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Lovli. uboat.net. [dostęp 2018-11-11]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Oberleutnant zur See Hans Paul Korsch. uboat.net. [dostęp 2018-11-11]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Pontida. uboat.net. [dostęp 2018-11-11]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: River Forth. uboat.net. [dostęp 2018-11-11]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Ships hit by UC 35. uboat.net. [dostęp 2018-11-11]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: UC 35. uboat.net. [dostęp 2018-11-11]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: UC II. uboat.net. [dostęp 2018-11-11]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Umberto I. uboat.net. [dostęp 2018-11-11]. (ang.).
• Robert Hutchinson: Jane’s Submarines: War Beneath the Waves from 1776 to the Present Day. Londyn: HarperCollins, 2001. ISBN 978-0-00-710558-8. (ang.).
• Peta Knott: UC-6 Thames Estuary: Archaeological Report. historicengland.org.uk. [dostęp 2018-11-11]. (ang.).
• John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
• Eberhard Möller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats: From 1904 to the Present. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
• Andrzej Perepeczko: U-booty I wojny światowej. Warszawa: Lampart, 2000. ISBN 83-86776-51-X.
• Eberhard Rössler: The U-Boat: The Evolution And Technical History Of German Submarines. Annapolis: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0-87021-966-9. (ang.).
• Jak Mallmann Showell: The U-Boat Century: German Submarine Warfare 1906–2006. London: Chatham Publishing, 2006. ISBN 978-1-86176-241-2. (ang.).
• Gordon Williamson: U-booty Kajzera. Niemieckie okręty podwodne I wojny światowej. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2016. ISBN 978-83-65652-73-7.
• Igor Witkowski: U-booty. Historia niemieckich okrętów podwodnych. Warszawa: WIS-2, 2009. ISBN 978-83-88259-45-6.