SM UC-46

SM UC-46
Ilustracja
SM UC-56, siostrzany okręt UC-46
Klasaokręt podwodny
TypUC II
Projekt41
Historia
StoczniaAG Weser, Brema
Położenie stępki1 lutego 1916
Wodowanie15 lipca 1916
 Kaiserliche Marine
Wejście do służby15 września 1916
Zatopiony8 lutego 1917
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu
420 ton
502 tony
Długość51,85 m
Szerokość5,22 m
Zanurzenie3,67 m
Zanurzenie testowe50 m
Rodzaj kadłubadwukadłubowy
Materiał kadłubastal
Napęd
2 silniki Diesla o łącznej mocy 600 KM
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 460 KM
2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu
11,7 węzła
6,9 w.
Zasięgpowierzchnia: 7280 Mm przy 7 w.
zanurzenie: 54 Mm przy 4 w.
Uzbrojenie
18 min UC/200, 1 działo kal. 88 mm L/30, 7 torped
Wyrzutnie torpedowe3 × 500 mm
Załoga26

SM UC-46 – niemiecki podwodny stawiacz min z okresu I wojny światowej, jedna z 64 zbudowanych jednostek typu UC II. Zwodowany 15 lipca 1916 roku w stoczni AG Weser w Bremie, został przyjęty do służby w Kaiserliche Marine 15 września 1916 roku. W czasie służby operacyjnej w składzie Flotylli Flandria okręt odbył cztery patrole bojowe, w wyniku których zatonęło 10 jednostek o łącznej pojemności 10 621 BRT, zaś trzy statki o łącznej pojemności 18 836 BRT zostały uszkodzone. SM UC-46 został zatopiony wraz z całą załogą 8 lutego 1917 roku u wejścia do Cieśniny Kaletańskiej, staranowany przez brytyjski niszczyciel HMS „Liberty”.

Projekt i budowa

Sukcesy pierwszych niemieckich podwodnych stawiaczy min typu UC I, a także niedostatki tej konstrukcji, skłoniły dowództwo Cesarskiej Marynarki Wojennej z admirałem von Tirpitzem na czele do działań mających na celu budowę nowego, znacznie większego i doskonalszego typu minowych okrętów podwodnych. Opracowany latem 1915 roku projekt okrętu, oznaczonego później jako typ UC II, tworzony był równolegle z projektem przybrzeżnego torpedowego okrętu podwodnego typu UB II[1]. Głównymi zmianami w stosunku do poprzedniej serii były: instalacja wyrzutni torpedowych i działa pokładowego, zwiększenie mocy i niezawodności siłowni, oraz wzrost prędkości i zasięgu jednostki, kosztem rezygnacji z możliwości łatwego transportu kolejowego (ze względu na powiększone rozmiary)[1][2].

SM[a] UC-46 zamówiony został 20 listopada 1915 roku jako jednostka z II serii okrętów typu UC II (numer projektu 41 nadany przez Inspektorat Okrętów Podwodnych[3]), w ramach wojennego programu rozbudowy floty[4][5]. Został zbudowany w stoczni AG Weser w Bremie jako jeden z trzech okrętów II serii zamówionych w tej wytwórni[4][6][7]. UC-46 otrzymał numer stoczniowy 256 (Werk 256)[5][8]. Stępkę okrętu położono 1 lutego 1916 roku[5][b], a zwodowany został 15 lipca 1916 roku[9][10][c].

Dane taktyczno-techniczne

SM UC-46 był średniej wielkości dwukadłubowym przybrzeżnym okrętem podwodnym[2]. Długość całkowita wynosiła 51,85 metra, szerokość 5,22 metra i zanurzenie 3,67 metra[6][8]. Wykonany ze stali kadłub sztywny miał 39,3 metra długości i 3,61 metra szerokości, a wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosiła 7,46 metra[11]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 420 ton, a w zanurzeniu 502 tony[6][12]. Jednostka miała wysoki, ostry dziób przystosowany do przecinania sieci przeciwpodwodnych; do jej wnętrza prowadziły trzy luki: pierwszy przed kioskiem, drugi w kiosku, a ostatni w części rufowej, prowadzący do maszynowni[13]. Cylindryczny kiosk miał średnicę 1,4 metra i wysokość 1,8 metra, obudowany był opływową osłoną[13]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa 6-cylindrowe, czterosuwowe silniki wysokoprężne MAN S6V26/36 o łącznej mocy 600 KM, zaś pod wodą poruszał się dzięki dwóm silnikom elektrycznym SSW o łącznej mocy 460 KM[6][8]. Dwa wały napędowe obracały dwie śruby wykonane z brązu manganowego (o średnicy 1,9 metra i skoku 0,9 metra)[13]. Okręt osiągał prędkość 11,7 węzła na powierzchni i 6,9 węzła w zanurzeniu[6][8]. Zasięg wynosił 7280 Mm przy prędkości 7 węzłów w położeniu nawodnym oraz 54 Mm przy prędkości 4 węzłów pod wodą[6][8][d]. Zbiorniki mieściły 41 ton paliwa[8][14][e], a energia elektryczna magazynowana była w dwóch bateriach akumulatorów 26 MAS po 62 ogniwa, zlokalizowanych pod przednim i tylnym pomieszczeniem mieszkalnym załogi[4][15]. Okręt miał siedem zewnętrznych zbiorników balastowych[13]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 50 metrów[11][16], zaś czas wykonania manewru zanurzenia 40 sekund[17].

Głównym uzbrojeniem okrętu było 18 min kotwicznych typu UC/200 w sześciu skośnych szybach minowych o średnicy 100 cm, usytuowanych w podwyższonej części dziobowej jeden za drugim w osi symetrii okrętu, pod kątem do tyłu (sposób stawiania – „pod siebie”)[2][18]. Układ ten powodował, że miny trzeba było stawiać na zaplanowanej przed rejsem głębokości, gdyż na morzu nie było do nich dostępu (co znacznie zmniejszało skuteczność okrętów)[19][20]. Wyposażenie uzupełniały dwie zewnętrzne wyrzutnie torped kalibru 500 mm (umiejscowione powyżej linii wodnej na dziobie, po obu stronach szybów minowych), jedna wewnętrzna wyrzutnia torped kal. 500 mm na rufie (z łącznym zapasem 7 torped) oraz umieszczone przed kioskiem działo pokładowe kal. 88 mm L/30, z zapasem amunicji wynoszącym 130 naboi[2][11][21]. Okręt wyposażony był w trzy peryskopy Zeissa oraz kotwicę grzybkową o masie 272 kg[13].

Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 23 podoficerów i marynarzy[17][22][f].

Służba

1916 rok

15 września 1916 roku SM UC-46 został przyjęty do służby w Cesarskiej Marynarce Wojennej[5][10]. Dowództwo jednostki objął por. mar. (niem. Oberleutnant zur See) Friedrich Moecke[23]. Po okresie szkolenia okręt został 29 listopada 1916 roku przydzielony do Flotylli Flandria[5].

19 grudnia UC-46 wypłynął na operację bojową[24]. 21 grudnia na postawioną wcześniej przez U-Boota minę wszedł zbudowany w 1913 roku norweski parowiec „Modig” o pojemności 1704 BRT, transportujący węgiel z Newcastle upon Tyne do Rouen. Statek zatonął bez strat w ludziach w odległości 15 Mm na południowy wschód od latarni morskiej Flamborough (na pozycji 53°56′N 0°13′E/53,933333 0,216667)[25]. Dwa dni później więcej szczęścia miał pochodzący z 1893 roku brytyjski parowiec „William Middleton” (2543 BRT), płynący pod balastem z Boulogne-sur-Mer do Dublina, który bez strat w załodze doznał uszkodzeń i został osadzony na brzegu w odległości 4 Mm na północny zachód od wyspy Lundy[26]. 24 grudnia uszkodzeń doznał również zbudowany w 1908 roku brytyjski zbiornikowiec „Paul Paix” o pojemności 4196 BRT, płynący pod balastem z Dunkierki do Swansea. Statek wpłynął na postawioną przez okręt podwodny minę nieopodal portu przeznaczenia, a na jego pokładzie nikt nie zginął[27]. 26 grudnia lista wojennych osiągnięć U-Boota powiększyła się o trzy pozycje: u wybrzeży Pembrokeshire został zatrzymany i po zdjęciu załogi zatopiony przy pomocy ładunków wybuchowych zbudowany w 1901 roku brytyjski szkuner „Agnes” (99 BRT), płynący z ładunkiem owsa z Waterford do Gloucester[28][29]. Ten sam los spotkał też pochodzący z 1901 roku belgijski trawler „Neptune” (199 BRT), który bez strat w załodze został zatopiony w pobliżu latarni Smalls[30]. Ostatnią tego dnia ofiarą działalności UC-46 został zbudowany w 1913 roku francuski trzymasztowy drewniany szkuner „Saint Louis” (184 BRT), przewożący węgiel ze Swansea do Bordeaux, który zatonął na minie na pozycji 51°30′30″N 3°58′58″W/51,508333 -3,982778[31]. 30 grudnia u wybrzeży Finistère został zatopiony zbudowany w 1891 roku grecki parowiec „Sappho” o pojemności 2087 BRT, płynący z ładunkiem nasion bawełny z Aleksandrii do Kingston upon Hull (na pozycji 48°45′N 4°40′W/48,750000 -4,666667, nikt nie zginął)[32]. Ostatnim osiągnięciem rejsu było zatopienie 1 stycznia 1917 roku w odległości 10 Mm na północny zachód od Ouessant zbudowanego w 1879 roku szwedzkiego parowca „Goosebridge” (1886 BRT), płynącego z ładunkiem węgla na trasie Port Talbot – Saint-Nazaire (na pozycji 48°39′N 5°13′W/48,650000 -5,216667)[33].

1917 rok

25 stycznia okręt wyszedł na kolejną operację bojową na wody kanału La Manche[34]. 1 lutego UC-46 storpedował zbudowany w 1900 roku holenderski parowiec „Gamma” (2115 BRT), transportujący siemię lniane z Nowego Jorku do Amsterdamu. Do zdarzenia doszło w pobliżu Land’s End (na pozycji 51°08′N 6°56′W/51,133333 -6,933333)[35]. Nazajutrz w odległości 100 Mm na południe od Kinsale okręt zatrzymał i po zdjęciu załogi zatopił za pomocą ładunków wybuchowych pochodzącą z 1892 roku brytyjską fregatę ze stalowym kadłubem „Isle Of Arran” (1918 BRT), przewożącą ładunek kukurydzy z Buenos Aires do Hawru (na pozycji 50°15′N 7°05′W/50,250000 -7,083333, bez strat w ludziach)[36][37]. 4 lutego 1917 roku ten sam los spotkał zbudowany w 1905 roku francuski drewniany szkuner „Marthe” o pojemności 154 BRT, przewożący ładunek soli z Lizbony do Dunkierki. Do zatopienia doszło w odległości 18 Mm na południowy wschód od archipelagu Scilly (na pozycji 49°42′N 6°00′W/49,700000 -6,000000, z załogi nikt nie poniósł śmierci)[38]. Następnego dnia UC-46 storpedował 3 Mm na południowy zachód od Start Point zbudowany w 1911 roku duży parowiec pasażerski „Argyllshire” o pojemności 12 097 BRT, płynący z Londynu do Barry. Statek został uszkodzony, a na jego pokładzie nikt nie zginął[39]. 6 lutego na postawionej przez U-Boota minie zatonął zbudowany w 1914 roku brytyjski uzbrojony trawler HMT[g] „Longset” (275 BRT)[h]. Do zdarzenia doszło nieopodal Barry, a śmierć poniosło ośmiu załogantów[40].

8 lutego 1917 roku SM UC-46 został zatopiony wraz z całą, liczącą 23 osoby załogą u wejścia do Cieśniny Kaletańskiej, staranowany przez brytyjski niszczyciel HMS „Liberty” (na pozycji 51°07′N 1°39′E/51,116667 1,650000)[5][41].

Podsumowanie działalności bojowej

SM UC-46 odbył cztery rejsy operacyjne, w wyniku których zatonęło 10 jednostek o łącznej pojemności 10 621 BRT, zaś trzy statki o łącznej pojemności 18 836 BRT zostały uszkodzone[42]. Pełne zestawienie zadanych przez niego strat przedstawia poniższa tabela[42]:

DataNazwaPaństwoTonaż[i]Zatopienie[j]
21 grudnia 1916„Modig” Norwegia1904T
23 grudnia 1916„William Middleton” Wielka Brytania2543N
24 grudnia 1916„Paul Paix” Wielka Brytania4196N
26 grudnia 1916„Agnes” Wielka Brytania99T
26 grudnia 1916„Neptune” Belgia199T
26 grudnia 1916„Saint Louis” Francja184T
30 grudnia 1916„Sappho” Królestwo Grecji2087T
1 stycznia 1917„Goosebridge” Szwecja1886T
1 lutego 1917„Gamma” Holandia2115T
2 lutego 1917„Isle Of Arran” Wielka Brytania1918T
4 lutego 1917„Marthe” Francja154T
5 lutego 1917„Argyllshire” Wielka Brytania12097N
6 lutego 1917HMT „Longset” Royal Navy275T
RAZEMzatopione:10
uszkodzone:3

Uwagi

  1. ↑ SM – Seiner Majestät – [okręt] Jego Mości.
  2. ↑ Gogin 2020 ↓ podaje, że stępkę okrętu położono w 1915 roku.
  3. ↑ UC 46 ↓ podaje, że okręt został zwodowany 8 sierpnia 1916 roku.
  4. ↑ Opracowania znacznie różnią się wartościami zasięgu na powierzchni: Gibson i Prendergast 2014 ↓, s. 313 podają, że wynosił on 6910 mil morskich przy prędkości 7 węzłów, zaś Hutchinson 2001 ↓, s. 52 – 6430 Mm przy prędkości 7 węzłów.
  5. ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 182 podaje, że zbiorniki okrętu mieściły 63 tony paliwa.
  6. ↑ W momencie zatopienia na pokładzie UC-46 przebywało 23 ludzi[5].
  7. ↑ HMT – His Majesty’s Trawler – Trawler Jego Mości.
  8. ↑ Ponieważ uzbrojone trawlery były pierwotnie jednostkami cywilnymi, podana jest ich pojemność brutto, występująca w źródłach, zamiast wyporności podawanej standardowo dla jednostek wojennych.
  9. ↑ Tonaż statków handlowych i innych cywilnych jednostek podany jest w tonach rejestrowych brutto.
  10. ↑ T – zatopiony, N – uszkodzony.

Przypisy

  1. ↑ a b Fontenoy 2007 ↓, s. 106.
  2. ↑ a b c d Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 182.
  3. ↑ Rössler 1989 ↓, s. 50.
  4. ↑ a b c Rössler 1989 ↓, s. 53.
  5. ↑ a b c d e f g UC 46 ↓.
  6. ↑ a b c d e f Möller i Brack 2004 ↓, s. 58.
  7. ↑ Williamson 2016 ↓, s. 14.
  8. ↑ a b c d e f Gogin 2020 ↓.
  9. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 105.
  10. ↑ a b Hutchinson 2001 ↓, s. 54.
  11. ↑ a b c UC II ↓.
  12. ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 564.
  13. ↑ a b c d e Knott 2015 ↓.
  14. ↑ Gröner 1985 ↓, s. 58.
  15. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 247.
  16. ↑ Showell 2006 ↓, s. 56.
  17. ↑ a b Gibson i Prendergast 2014 ↓, s. 313.
  18. ↑ Witkowski 2009 ↓, s. 15.
  19. ↑ Showell 2006 ↓, s. 57.
  20. ↑ Witkowski 2009 ↓, s. 14.
  21. ↑ Moore 1990 ↓, s. 127.
  22. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 246.
  23. ↑ Friedrich Moecke ↓.
  24. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 272.
  25. ↑ Modig ↓.
  26. ↑ William Middleton ↓.
  27. ↑ Paul Paix ↓.
  28. ↑ Wwlossesbrms 1 ↓.
  29. ↑ Agnes ↓.
  30. ↑ Neptune ↓.
  31. ↑ Saint Louis ↓.
  32. ↑ Sappho ↓.
  33. ↑ Goosebridge ↓.
  34. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 299.
  35. ↑ Gamma ↓.
  36. ↑ Wwlossesbrms 2 ↓.
  37. ↑ Isle Of Arran ↓.
  38. ↑ Marthe ↓.
  39. ↑ Argyllshire ↓.
  40. ↑ HMT Longset ↓.
  41. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 303.
  42. ↑ a b uboatsucc ↓.

Bibliografia

  • BRITISH MERCHANT SHIPS LOST to ENEMY ACTION Part 1 of 3 - Years 1914, 1915, 1916 in date order (ang.). naval-history.net. [dostęp 2020-10-08].
  • BRITISH MERCHANT SHIPS LOST to ENEMY ACTION Part 2 of 3 - January-August 1917 in date order (ang.). naval-history.net. [dostęp 2020-10-08].
  • Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.)
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
  • R.H. Gibson, Maurice Prendergast: Niemiecka wojna podwodna 1914-1918. Oświęcim: Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-074-4.
  • Ivan Gogin: UC II type coastal submarine minelayers (1916-1917) (ang.). Navypedia. [dostęp 2020-10-08].
  • Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
  • Erich Gröner: Die deutschen Kriegsschiffe 1815–1945: U-Boote, Hilfskreuzer, Minenschiffe, Netzleger, Sperrbrecher. T. 3. Koblenz: Bernard & Graefe, 1985. ISBN 3-7637-4802-4. (niem.)
  • Guðmundur Helgason: Agnes (ang.). uboat.net. [dostęp 2020-10-08].
  • Guðmundur Helgason: Argyllshire (ang.). uboat.net. [dostęp 2020-10-08].
  • Guðmundur Helgason: Gamma (ang.). uboat.net. [dostęp 2020-10-08].
  • Guðmundur Helgason: Goosebridge (ang.). uboat.net. [dostęp 2020-10-08].
  • Guðmundur Helgason: HMT Longset (ang.). uboat.net. [dostęp 2020-10-08].
  • Guðmundur Helgason: Isle Of Arran (ang.). uboat.net. [dostęp 2020-10-08].
  • Guðmundur Helgason: Marthe (ang.). uboat.net. [dostęp 2020-10-08].
  • Guðmundur Helgason: Modig (ang.). uboat.net. [dostęp 2020-10-08].
  • Guðmundur Helgason: Neptune (ang.). uboat.net. [dostęp 2020-10-08].
  • Guðmundur Helgason: Oberleutnant zur See Friedrich Moecke (ang.). uboat.net. [dostęp 2020-10-08].
  • Guðmundur Helgason: Paul Paix (ang.). uboat.net. [dostęp 2020-10-08].
  • Guðmundur Helgason: Saint Louis (ang.). uboat.net. [dostęp 2020-10-08].
  • Guðmundur Helgason: Sappho (ang.). uboat.net. [dostęp 2020-10-08].
  • Guðmundur Helgason: Ships hit by UC 46 (ang.). uboat.net. [dostęp 2020-10-08].
  • Guðmundur Helgason: UC 46 (ang.). uboat.net. [dostęp 2020-10-08].
  • Guðmundur Helgason: UC II (ang.). uboat.net. [dostęp 2020-10-08].
  • Guðmundur Helgason: William Middleton (ang.). uboat.net. [dostęp 2020-10-08].
  • Robert Hutchinson: Jane’s Submarines: War Beneath the Waves from 1776 to the Present Day. Londyn: HarperCollins, 2001. ISBN 978-0-00-710558-8. (ang.)
  • Peta Knott: UC-6 Thames Estuary: Archaeological Report (ang.). historicengland.org.uk. [dostęp 2020-10-08].
  • John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.)
  • Eberhard Möller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats: From 1904 to the Present. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
  • Andrzej Perepeczko: U-booty I wojny światowej. Warszawa: Lampart, 2000. ISBN 83-86776-51-X.
  • Eberhard Rössler: The U-Boat: The Evolution And Technical History Of German Submarines. Annapolis: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0-87021-966-9. (ang.)
  • Jak Mallmann Showell: The U-Boat Century: German Submarine Warfare 1906–2006. London: Chatham Publishing, 2006. ISBN 978-1-86176-241-2. (ang.)
  • Gordon Williamson: U-booty Kajzera. Niemieckie okręty podwodne I wojny światowej. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2016. ISBN 978-83-65652-73-7.
  • Igor Witkowski: U-booty. Historia niemieckich okrętów podwodnych. Warszawa: WIS-2, 2009. ISBN 978-83-88259-45-6.
Okręty podwodne typu UC II

Kaiserliche Marine

Media użyte na tej stronie

War Ensign of Germany (1903–1919).svg
War Ensign of the en:German Empire from 1903-1919 (correction of date shown on image which shows 1918). Based on image of coat of arms at [1]. Currently unable to add further details for crown or further details to sceptor due to lack of high-quality images of the coat of arms.
Civil Ensign of the United Kingdom.svg
Red Ensign, Civil Ensign of the United Kingdom
Tickmark icon.svg
Autor: MGalloway (WMF), Licencja: CC BY-SA 3.0
A tickmark icon included in the OOjs UI MediaWiki lib.
Simsadus- London; The American navy in Europe (1920) (14580064668 - UC 56).jpg
Autor: Internet Archive Book Images, Licencja: No restrictions
German submarine UC 56 after internment at Santander

Identifier: simsaduslondonam00leig (find matches)
Title: Simsadus: London; The American navy in Europe
Year: 1920 (1920s)
Authors: Leighton, John Langdon. (from old catalog)
Subjects: United States. Navy World War, 1914-1918
Publisher: New York, H. Holt and company
Contributing Library: The Library of Congress
Digitizing Sponsor: Sloan Foundation

View Book Page: Book Viewer
About This Book: Catalog Entry
View All Images: All Images From Book
Click here to view book online to see this illustration in context in a browseable online version of this book.

Text Appearing Before Image:
'
 Text Appearing After Image:
THE ESTABLISHMENT OF BASES 41 seen when it suddenly came to the surface within200 yards of the Tucker. The Tucker immedi-ately opened fire with her forward gun, and at fullspeed, ran towards it to attack it with depth charges.The submarine immediately submerged. The de-stroyer then passed over to the spot where the sub-marine had submerged, dropped several depth charges,and described a circle in order to pass over thesame spot again. While the Tucker was thusmanoeuvering, the submarine came to the surfaceagain and the Tucker opened fire, one of theshells apparently hitting it. Again, the submarinesubmerged and the Tucker passed over the spotdropping depth charges. A few moments later thebow of the submarine appeared above the waves, at anangle which indicated that all was not well on board,and then slowly sank. The Commanding Officer, inhanding in his report of this encounter, felt convincedthat a submarine had been destroyed. In consultingthe charts of submarine movements, which I sh

Note About Images

Please note that these images are extracted from scanned page images that may have been digitally enhanced for readability - coloration and appearance of these illustrations may not perfectly resemble the original work.
Flag of Greece (1822-1978).svg
Flaga Grecji (1822-1970 i 1974-1978)