SM UC-70

SM UC-70
Ilustracja
SM UC-56, siostrzany okręt UC-70
Klasaokręt podwodny
TypUC II
Projekt41
Historia
StoczniaBlohm & Voss, Hamburg
Położenie stępki1916
Wodowanie7 sierpnia 1916
 Kaiserliche Marine
Wejście do służby22 listopada 1916
Zatopiony5 czerwca 1917, 28 sierpnia 1918
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu
427 ton
508 ton
Długość50,35 m
Szerokość5,22 m
Zanurzenie3,64 m
Zanurzenie testowe50 m
Rodzaj kadłubadwukadłubowy
Materiał kadłubastal
Napęd
2 silniki Diesla o łącznej mocy 440 kW (600 KM)
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 460 kW (620 KM)
2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu
12 węzłów
7,4 w.
Zasięgpowierzchnia: 10 420 Mm przy 7 w.
zanurzenie: 52 Mm przy 4 w.
Uzbrojenie
18 min UC/200, 1 działo kal. 88 mm L/30, 7 torped
Wyrzutnie torpedowe3 × 500 mm
Załoga26

SM UC-70 – niemiecki podwodny stawiacz min z okresu I wojny światowej, jedna z 64 zbudowanych jednostek typu UC II. Zwodowany 7 sierpnia 1916 roku w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu, został przyjęty do służby w Kaiserliche Marine 22 listopada 1916 roku. W czasie służby operacyjnej w składzie Flotylli Flandria okręt odbył 10 patroli bojowych, w wyniku których zatonęły 33 statki o łącznej pojemności 27 078 BRT, a siedem statków o łącznej pojemności 27 513 BRT zostało uszkodzonych. SM UC-70 został zatopiony 5 czerwca 1917 roku w wyniku ostrzału przez brytyjskie monitory i niszczyciele portu w Ostendzie. Podniesiony i wyremontowany powrócił do służby. 28 sierpnia 1918 roku u wschodniego wybrzeża Anglii U-Boot został zatopiony wraz z całą załogą przez brytyjski niszczyciel HMS „Ouse”.

Projekt i budowa

Dokonania pierwszych niemieckich podwodnych stawiaczy min typu UC I, a także zauważone niedostatki tej konstrukcji, skłoniły dowództwo Cesarskiej Marynarki Wojennej z admirałem von Tirpitzem na czele do działań mających na celu budowę nowego, znacznie większego i doskonalszego typu okrętu podwodnego. Opracowany latem 1915 roku projekt okrętu, oznaczonego później jako typ UC II, tworzony był równolegle z projektem przybrzeżnego torpedowego okrętu podwodnego typu UB II[1]. Głównymi zmianami w stosunku do poprzedniej serii były: instalacja wyrzutni torpedowych i działa pokładowego, zwiększenie mocy i niezawodności siłowni, oraz wzrost prędkości i zasięgu jednostki, kosztem rezygnacji z możliwości łatwego transportu kolejowego (ze względu na powiększone rozmiary)[1][2].

SM[a] UC-70 zamówiony został 12 stycznia 1916 roku jako jednostka z III serii okrętów typu UC II (numer projektu 41, nadany przez Inspektorat Okrętów Podwodnych[3]), w ramach wojennego programu rozbudowy floty[4][5]. Został zbudowany w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu jako jeden z dziewięciu okrętów III serii zamówionych w tej wytwórni[4][6][7]. UC-70 otrzymał numer stoczniowy 286 (Werk 286)[5][8]. Stępkę okrętu położono w 1916 roku[8], a zwodowany został 7 sierpnia 1916 roku[9][10].

Dane taktyczno-techniczne

SM UC-70 był średniej wielkości dwukadłubowym przybrzeżnym okrętem podwodnym[2]. Długość całkowita wynosiła 50,35 metra[b], szerokość 5,22 metra i zanurzenie 3,64 metra[8][12]. Wykonany ze stali kadłub sztywny miał 39,3 metra długości i 3,61 metra szerokości, a wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosiła 7,46 metra[13]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 427 ton, a w zanurzeniu 508 ton[6][11]. Jednostka miała wysoki, ostry dziób przystosowany do przecinania sieci przeciwpodwodnych; do jej wnętrza prowadziły trzy luki: pierwszy przed kioskiem, drugi w kiosku, a ostatni w części rufowej, prowadzący do maszynowni[14]. Cylindryczny kiosk miał średnicę 1,4 metra i wysokość 1,8 metra, obudowany był opływową osłoną[14]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa 6-cylindrowe, czterosuwowe silniki wysokoprężne MAN S6V26/36 o łącznej mocy 440 kW (600 KM), zaś pod wodą poruszał się dzięki dwóm silnikom elektrycznym SSW o łącznej mocy 460 kW (620 KM)[6][8]. Dwa wały napędowe obracały dwie śruby wykonane z brązu manganowego (o średnicy 1,9 metra i skoku 0,9 metra)[14]. Okręt osiągał prędkość 12 węzłów na powierzchni i 7,4 węzła w zanurzeniu[6][8]. Zasięg wynosił 10 420 Mm przy prędkości 7 węzłów w położeniu nawodnym oraz 52 Mm przy prędkości 4 węzłów pod wodą[8][12][c]. Zbiorniki mieściły 56 ton paliwa[8][12][d], a energia elektryczna magazynowana była w dwóch bateriach akumulatorów 26 MAS po 62 ogniwa, zlokalizowanych pod przednim i tylnym pomieszczeniem mieszkalnym załogi[4][15]. Okręt miał siedem zewnętrznych zbiorników balastowych[14]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 50 metrów[13][16], zaś czas wykonania manewru zanurzenia 40 sekund[17].

Głównym uzbrojeniem okrętu było 18 min kotwicznych typu UC/200 w sześciu skośnych szybach minowych o średnicy 100 cm, usytuowanych w podwyższonej części dziobowej jeden za drugim w osi symetrii okrętu, pod kątem do tyłu (sposób stawiania – „pod siebie”)[2][18]. Układ ten powodował, że miny trzeba było stawiać na zaplanowanej przed rejsem głębokości, gdyż na morzu nie było do nich dostępu, co znacznie zmniejszało skuteczność okrętów[19][20]. Uzbrojenie uzupełniały dwie zewnętrzne wyrzutnie torped kalibru 500 mm (umiejscowione powyżej linii wodnej na dziobie, po obu stronach szybów minowych), jedna wewnętrzna wyrzutnia torped kal. 500 mm na rufie (z łącznym zapasem 7 torped), oraz umieszczone przed kioskiem działo pokładowe kal. 88 mm L/30, z zapasem amunicji wynoszącym 130 naboi[2][13][21]. Okręt wyposażony był w trzy peryskopy Zeissa oraz kotwicę grzybkową o masie 272 kg[14].

Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 23 podoficerów i marynarzy[17][22][e].

Służba

1916 rok

22 listopada 1916 roku SM UC-70 został przyjęty do służby w Cesarskiej Marynarce Wojennej[10][23][f]. Dowództwo jednostki objął por. mar. (niem. Oberleutnant zur See) Werner Fürbringer, dowodzący wcześniej UB-2, UB-17 i UB-39[24].

1917 rok

Po okresie szkolenia okręt został 22 lutego 1917 roku przydzielony do Flotylli Flandria[5]. W dniach 10–22 marca UC-70 odbył pierwszy rejs bojowy na wody Zatoki Biskajskiej, stawiając dwie zagrody minowe[25]. 16 marca U-Boot w estuarium Żyrondy zatopił dwie francuskie pilotówki: „Marthe Yvonne” (30 BRT) i „Cordouan” (28 BRT)[26][27][g]. Tego dnia po południu okręt stoczył pojedynek artyleryjski ze zbudowanym w 1908 roku francuskim parowym statkiem-pułapką „Marguerite VI” (852 BRT). Francuska jednostka płynęła pod banderą norweską jako „Norge”, więc UC-70 wynurzył się i rozpoczął ostrzał z działa pokładowego, uszkadzając przeciwnika[28][29]. „Marguerite VI” także otworzył ogień z działa kal. 75 mm, zmuszając napastnika do zanurzenia. Dowódca U-Boota rozkazał odpalić torpedę, jednak ta nie opuściła wyrzutni i okręt po raz kolejny wynurzył się; nadlatujący samolot zniweczył jednak atak i UC-70 oddalił się w zanurzeniu, a statek-pułapka został odholowany do Bordeaux[28]. Nazajutrz w estuarium Żyrondy okręt zatrzymał i zatopił dziewięć francuskich łodzi rybackich: „Alcide Marie” (26 BRT), „Camille Emile” (20 BRT), „Dieu Te Garde” (30 BRT), „Juliette” (29 BRT), „Louis XIV” (44 BRT), „Notre Dame Du Perpetuel Secours” (29 BRT), „Nozal” (34 BRT), „Renee Islander” (25 BRT) i „Rupella” (38 BRT)[30]. W tym dniu na postawioną przez U-Boota nieopodal Groix minę wszedł zbudowany w 1904 roku brytyjski parowiec „Tasso” o pojemności 1859 BRT, przewożący materiały wojenne z Manchesteru do La Rochelle. Statek zatonął na pozycji 47°39′N 3°34′W/47,650000 -3,566667, a na jego pokładzie zginęło 19 osób wraz z kapitanem[31][32][h]. 18 marca nieopodal La Rochelle UC-70 zatopił francuski żaglowiec „Hyacinthe Yvonne” o pojemności 43 BRT[33], a u wybrzeży Wandei kolejne trzy łodzie rybackie: „Madone” (31 BRT), „Entente Cordiale” (22 BRT) i „Felicite Albert” (32 BRT)[30]. Następnego dnia na postawionych przez U-Boota u wybrzeży Charente-Maritime minach zatonęły dwa parowce: zbudowany w 1892 roku norweski „Bergsli” o pojemności 2133 BRT, przewożący węgiel z Penarth do Blaye (na jego pokładzie zginęły cztery osoby)[34] oraz pochodzący z 1881 roku francuski „Michel” (1773 BRT), płynący z Newport do Bordeaux[35]. 24 marca kolejną ofiarą postawionych przez UC-70 nieopodal Groix min został francuski holownik „Tapir” (200 BRT), który zatonął na pozycji 47°40′N 3°34′W/47,666667 -3,566667 ze stratą 15 członków załogi[36].

16 kwietnia w odległości 12 Mm na południowy zachód od latarni morskiej Beachy Head UC-70 zatrzymał i po ewakuacji załogi zatopił za pomocą ładunków wybuchowych zbudowany w 1898 roku brytyjski trzymasztowy szkuner ze stalowym kadłubem „Eduard” o pojemności 476 BRT, płynący pod balastem z Londynu do Port Talbot (na pozycji 50°34′N 0°05′E/50,566667 0,083333)[31][37]. Następnego dnia okręt postawił trzy zagrody minowe w kanale La Manche[38]. Niedługo po tym na postawionej przez U-Boota na wschód od Wight minie doznał uszkodzeń zbudowany w 1914 roku brytyjski parowiec „Nirvana” (3419 BRT), przewożący towary rządowe z Hawru do Southampton (na pozycji 50°36′30″N 0°53′30″W/50,608333 -0,891667, nikt nie zginął)[39]. 30 kwietnia nieopodal Worthing okręt zatopił zbudowany w 1879 roku norweski parowiec „Eden” o pojemności 1304 BRT, przewożący węgiel z Newcastle upon Tyne do Rouen (na pozycji 50°48′N 0°22′W/50,800000 -0,366667, bez strat w załodze)[40][i].

7 maja w odległości 4 Mm na południowy wschód od latarni morskiej Nab Tower na postawionej przez UC-70 minie zatonął zbudowany w 1888 roku brytyjski parowiec „Lowmount” o pojemności 2070 BRT, przewożący transport rudy żelaza na trasie Bilbao – Stockton-on-Tees (na pokładzie śmierć poniosło pięć osób)[31][41]. 18 maja okręt zatrzymał i po ewakuacji załóg zatopił dwie brytyjskie jednostki: zbudowany w 1903 roku parowiec „Dromore” (268 BRT), płynący pod balastem z Saint-Malo do Swansea (nieopodal Guernsey)[31][42] oraz pochodzący z 1869 roku drewniany kecz „C.E.C.G.” o pojemności 47 BRT (w odległości 30 Mm na południowy wschód od Start Point, na pozycji 50°48′N 4°48′W/50,800000 -4,800000)[43]. 23 maja w odległości 29 Mm na północ od Ouessant UC-70 zatopił zbudowany w 1884 roku hiszpański parowiec „Begona N°3” (2699 BRT), transportujący rudę żelaza z Almeríi do Barrow-in-Furness (na pozycji 48°55′N 5°04′W/48,916667 -5,066667, bez strat w załodze)[44]. 27 maja w odległości około 70 Mm na zachód od Ouessant UC-70 zatopił w ataku torpedowym zbudowany w 1898 roku francuski bark ze stalowym kadłubem „General De Boisdeffre” o pojemności 2195 BRT, przewożący azotany z Mejillones do Brestu (nikt z załogi nie ocalał)[45]. Nazajutrz w odległości 110 Mm na południowy zachód od Ouessant U-Boot storpedował bez ostrzeżenia i zatopił zbudowany w 1888 roku brytyjski parowiec „Ancona” o pojemności 1168 BRT, przewożący ładunek drobnicy na trasie Falmouth – Lizbona (bez strat w ludziach)[46].

5 czerwca, gdy UC-70 znajdował się w stoczni w Ostendzie, port znalazł się pod ostrzałem brytyjskich monitorów HMS „Erebus” i HMS „Terror” oraz niszczycieli HMS „Botha”, HMS „Faulknor”, HMS „Lochinvar”, HMS „Lance”, HMS „Manly”, HMS „Mentor”, HMS „Moorsom” i HMS „Miranda”[47][48]. O godzinie 5:30 okręt został trafiony i zatopiony na pozycji 51°14′N 2°55′E/51,233333 2,916667[23][49]. U-Boot został później podniesiony i poddany długotrwałemu remontowi, który zakończył się 24 kwietnia 1918 roku[47][23].

1918 rok

15 kwietnia 1918 roku komendę nad SM UC-70 objął por. mar. Kurt Loch, dowodzący wcześniej UC-4[50]. 27 maja w odległości 20 Mm na północny wschód od Humber okręt zatopił brytyjską łódź motorową „Wayside Flower” (21 BRT)[51]. Następnego dnia w odległości 13 Mm na południowy wschód od latarni morskiej Flamborough ten sam los spotkał kolejną brytyjską łódź motorową „Coronation” (19 BRT)[52]. 4 czerwca na pozycji 54°23′N 0°13′E/54,383333 0,216667 U-Boot uszkodził zbudowany w 1911 roku brytyjski parowiec „Cento” o pojemności 3708 BRT, płynący pod balastem z Kingston upon Hull do Narwiku (w wyniku ataku śmierć poniosło trzech marynarzy)[53].

8 czerwca nowym dowódcą okrętu został mianowany por. mar. Karl Dobberstein, dowodzący uprzednio UC-11 i UB-40[54]. 9 lipca w odległości około 21 Mm na północny zachód od Hoek van Holland UC-70 zatrzymał i po ewakuacji załogi zatopił zbudowany w 1902 roku holenderski żaglowiec „Frederika” o pojemności 91 BRT, przewożący ładunek szkła i rybich łusek z Rotterdamu do Hawru[55]. 17 lipca w odległości 15 Mm na południowy wschód od latarni morskiej Flamborough okręt uszkodził z działa pokładowego zbudowany w 1908 roku norweski żaglowiec z pomocniczym napędem motorowym „Elin” (139 BRT), transportujący węgiel z South Shields do Caen (jednostka została odholowana do Grimsby)[56]. 21 lipca operujący u wschodnich wybrzeży Anglii U-Boot storpedował bez ostrzeżenia dwie brytyjskie jednostki handlowe: zbudowany w 1891 roku parowiec pasażerski „Mongolian” o pojemności 4892 BRT, płynący z Middlesbrough do Londynu, który zatonął w odległości 5 Mm na południowy wschód od Filey ze stratą 36 osób[57][58] oraz pochodzący z 1900 roku zbiornikowiec „Genesee”, płynący pod balastem z Middlesborough do estuarium Humber, który jedynie doznał uszkodzeń 4 Mm na północny zachód od latarni morskiej Flamborough (obyło się bez strat w załodze)[59]. Dwa dni później w odległości 12 Mm na południe od ujścia Tees okręt storpedował zbudowany w 1913 roku brytyjski parowiec „Boorara” o pojemności 6570 BRT, przewożący ładunek drobnicy z Southampton do Newcastle upon Tyne (statek został uszkodzony, nikt nie zginął)[60]. 24 lipca na wschód od Hartlepool UC-70 zatopił w ataku torpedowym zbudowany w 1906 roku grecki parowiec „Kilkis” (4302 BRT), płynący z Almeríi do Newcastle upon Tyne (na pozycji 54°42′N 1°01′W/54,700000 -1,016667)[61]. Dwa dni później w odległości 2 Mm na wschód od latarni morskiej Flamborough okręt storpedował zbudowany w 1913 roku francuski parowiec „Ango” o pojemności 7393 BRT, płynący pod balastem z Falmouth do Hartlepool, jednak statek doznał jedynie uszkodzeń[62].

28 sierpnia w odległości 5 Mm na północny zachód od Whitby U-Boot storpedował bez ostrzeżenia zbudowany w 1887 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Giralda” o pojemności 1100 BRT, płynący pod balastem z Londynu do Newcastle upon Tyne. Na pokładzie statku zginęło sześciu załogantów, a samą jednostkę usiłowano ratować poprzez sztrandowanie, jednak ostatecznie została utracona[57][63].

Tego dnia około południa UC-70 najpierw został wykryty przez samolot, a następnie o godzinie 15:25 zatopiony bombami głębinowymi przez brytyjski niszczyciel HMS „Ouse” (na pozycji 54°32′N 0°40′W/54,533333 -0,666667)[5][64]. Zginęła cała załoga, licząca w tym rejsie 31 osób[23][64].

Wrak okrętu spoczywa na głębokości 24 metrów i ma status chronionej mogiły wojennej (od czasu wydobycia w 1992 roku jednej ze śrub jednostki)[5].

Podsumowanie działalności bojowej

SM UC-70 odbył 10 rejsów operacyjnych, w wyniku których zatonęły 33 statki o łącznej pojemności 27 078 BRT, zaś siedem statków o łącznej pojemności 27 513 BRT zostało uszkodzonych[30]. Na pokładach zatopionych i uszkodzonych jednostek zginęło co najmniej 88 osób, w tym 36 na brytyjskim statku pasażerskim „Mongolian”[30][58]. Pełne zestawienie zadanych przez niego strat przedstawia poniższa tabela[30]:

DataNazwaPaństwoTonaż[j]Los jednostki
16 marca 1917„Marthe Yvonne” Francja30zatopiony
16 marca 1917„Cordouan” Francja28zatopiony
16 marca 1917„Margaret VI” Marine nationale852uszkodzony
17 marca 1917„Alcide Marie” Francja26zatopiony
17 marca 1917„Camille Emile” Francja20zatopiony
17 marca 1917„Dieu Te Garde” Francja30zatopiony
17 marca 1917„Juliette” Francja29zatopiony
17 marca 1917„Louis XIV” Francja44zatopiony
17 marca 1917„Notre Dame Du Perpetuel Secours” Francja29zatopiony
17 marca 1917„Nozal” Francja34zatopiony
17 marca 1917„Renee Islander” Francja25zatopiony
17 marca 1917„Rupella” Francja38zatopiony
17 marca 1917„Tasso” Wielka Brytania1859zatopiony
18 marca 1917„Madone” Francja31zatopiony
18 marca 1917„Entente Cordiale” Francja22zatopiony
18 marca 1917„Felicite Albert” Francja32zatopiony
18 marca 1917„Hyacinthe Yvonne” Francja43zatopiony
19 marca 1917„Bergsli” Norwegia2133zatopiony
19 marca 1917„Michel” Francja1773zatopiony
24 marca 1917„Tapir” Francja200zatopiony
16 kwietnia 1917„Eduard” Wielka Brytania476zatopiony
17 kwietnia 1917„Nirvana” Wielka Brytania6021uszkodzony
30 kwietnia 1917„Eden” Norwegia1304zatopiony
7 maja 1917„Lowmount” Wielka Brytania2070zatopiony
18 maja 1917„C.E.C.G.” Wielka Brytania47zatopiony
18 maja 1917„Dromore” Wielka Brytania268zatopiony
23 maja 1917„Begona N°3” Hiszpania2699zatopiony
27 maja 1917„General De Boisdeffre” Francja2195zatopiony
28 maja 1917„Ancona” Wielka Brytania1168zatopiony
27 maja 1918„Wayside Flower” Wielka Brytania21zatopiony
28 maja 1918„Coronation” Wielka Brytania19zatopiony
4 czerwca 1918„Cento” Wielka Brytania3708uszkodzony
9 lipca 1918„Frederika” Holandia91zatopiony
17 lipca 1918„Elin” Norwegia139uszkodzony
21 lipca 1918„Genesee” Wielka Brytania2830uszkodzony
21 lipca 1918„Mongolian” Wielka Brytania4892zatopiony
23 lipca 1918„Boorara” Australia6570uszkodzony
24 lipca 1918„Kilkis” Królestwo Grecji4302zatopiony
26 lipca 1918„Ango” Francja7393uszkodzony
28 sierpnia 1918„Giralda” Wielka Brytania1100zatopiony
RAZEMzatopione:33
uszkodzone:7

Uwagi

  1. ↑ SM – Seiner Majestät – [okręt] Jego Mości.
  2. ↑ Od 1917 roku: 53,15 metra[6][11].
  3. ↑ Opracowania znacznie różnią się wartościami zasięgu na powierzchni: Gibson i Prendergast 2014 ↓, s. 313 podają, że wynosił on 6910 mil morskich przy prędkości 7 węzłów, zaś Hutchinson 2001 ↓, s. 52 – 6430 Mm przy prędkości 7 węzłów.
  4. ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 182 podaje, że zbiorniki okrętu mieściły 63 tony paliwa.
  5. ↑ W momencie zatopienia na pokładzie UC-70 przebywało 31 ludzi[5][23].
  6. ↑ UC 70 ↓ podaje, że okręt został wcielony do służby 20 listopada 1916 roku.
  7. ↑ Podaje się też datę zatopienia „Marthe Yvonne” 14 lutego 1917 roku[26].
  8. ↑ Wwlossesbrms 2 ↓ podaje, że statek został storpedowany bez ostrzeżenia.
  9. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 333 podaje, że statek był bandery brytyjskiej.
  10. ↑ Tonaż statków handlowych i innych cywilnych jednostek podany jest w tonach rejestrowych brutto.

Przypisy

  1. ↑ a b Fontenoy 2007 ↓, s. 106.
  2. ↑ a b c d Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 182.
  3. ↑ Rössler 1989 ↓, s. 50.
  4. ↑ a b c Rössler 1989 ↓, s. 53.
  5. ↑ a b c d e f UC 70 ↓.
  6. ↑ a b c d e Möller i Brack 2004 ↓, s. 62.
  7. ↑ Williamson 2016 ↓, s. 14.
  8. ↑ a b c d e f g Gogin 2021 ↓.
  9. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 105.
  10. ↑ a b Hutchinson 2001 ↓, s. 54.
  11. ↑ a b Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 564.
  12. ↑ a b c Gröner 1985 ↓, s. 59.
  13. ↑ a b c UC II ↓.
  14. ↑ a b c d e Knott 2015 ↓.
  15. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 247.
  16. ↑ Showell 2006 ↓, s. 56.
  17. ↑ a b Gibson i Prendergast 2014 ↓, s. 313.
  18. ↑ Witkowski 2009 ↓, s. 15.
  19. ↑ Showell 2006 ↓, s. 57.
  20. ↑ Witkowski 2009 ↓, s. 14.
  21. ↑ Moore 1990 ↓, s. 127.
  22. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 246.
  23. ↑ a b c d e Gröner 1985 ↓, s. 61.
  24. ↑ Werner Fürbringer ↓.
  25. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 299.
  26. ↑ a b Marthe Yvonne ↓.
  27. ↑ Cordouan ↓.
  28. ↑ a b Perepeczko 2000 ↓, s. 312.
  29. ↑ Marguerite VI ↓.
  30. ↑ a b c d e uboatsucc ↓.
  31. ↑ a b c d Wwlossesbrms 2 ↓.
  32. ↑ Tasso ↓.
  33. ↑ Hyacinthe Yvonne ↓.
  34. ↑ Bergsli ↓.
  35. ↑ Michel ↓.
  36. ↑ Tapir ↓.
  37. ↑ Eduard ↓.
  38. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 325.
  39. ↑ Nirvana ↓.
  40. ↑ Eden ↓.
  41. ↑ Lowmount ↓.
  42. ↑ Dromore ↓.
  43. ↑ C.E.C.G. ↓.
  44. ↑ Begona N°3 ↓.
  45. ↑ General De Boisdeffre ↓.
  46. ↑ Ancona ↓.
  47. ↑ a b Perepeczko 2000 ↓, s. 361.
  48. ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 376.
  49. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 361, 448.
  50. ↑ Kurt Loch ↓.
  51. ↑ Wayside Flower ↓.
  52. ↑ Coronation ↓.
  53. ↑ Cento ↓.
  54. ↑ Karl Dobberstein ↓.
  55. ↑ Frederika ↓.
  56. ↑ Elin ↓.
  57. ↑ a b Wwlossesbrms 3 ↓.
  58. ↑ a b Mongolian ↓.
  59. ↑ Genesee ↓.
  60. ↑ Boorara ↓.
  61. ↑ Kilkis ↓.
  62. ↑ Ango ↓.
  63. ↑ Giralda ↓.
  64. ↑ a b Perepeczko 2000 ↓, s. 448.

Bibliografia

  • BRITISH MERCHANT SHIPS LOST to ENEMY ACTION Part 2 of 3 - January-August 1917 in date order (ang.). naval-history.net. [dostęp 2021-08-10].
  • BRITISH MERCHANT SHIPS LOST to ENEMY ACTION Part 3 of 3 - September 1917-November 1918 in date order (ang.). naval-history.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.)
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
  • R.H. Gibson, Maurice Prendergast: Niemiecka wojna podwodna 1914-1918. Oświęcim: Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-074-4.
  • Ivan Gogin: UC II type coastal submarine minelayers (1916-1917) (ang.). Navypedia. [dostęp 2021-08-10].
  • Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
  • Erich Gröner: Die deutschen Kriegsschiffe 1815–1945: U-Boote, Hilfskreuzer, Minenschiffe, Netzleger, Sperrbrecher. T. 3. Koblenz: Bernard & Graefe, 1985. ISBN 3-7637-4802-4. (niem.)
  • Guðmundur Helgason: Ancona (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Ango (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Begona N°3 (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Bergsli (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Boorara (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: C.E.C.G. (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Cento (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Cordouan (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Coronation (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Dromore (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Eden (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Eduard (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Elin (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Frederika (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: General De Boisdeffre (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Genesee (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Giralda (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Hyacinthe Yvonne (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Kapitänleutnant Werner Fürbringer (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Kilkis (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Lowmount (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Marguerite VI (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Marthe Yvonne (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Michel (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Mongolian (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Nirvana (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Oberleutnant zur See Karl Dobberstein (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Oberleutnant zur See Kurt Loch (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Ships hit by UC 70 (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Tapir (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Tasso (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: UC 70 (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: UC II (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Guðmundur Helgason: Wayside Flower (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-08-10].
  • Robert Hutchinson: Jane’s Submarines: War Beneath the Waves from 1776 to the Present Day. Londyn: HarperCollins, 2001. ISBN 978-0-00-710558-8. (ang.)
  • Peta Knott: UC-6 Thames Estuary: Archaeological Report (ang.). historicengland.org.uk. [dostęp 2021-08-10].
  • Jane’s Fighting Ships of World War I. John Moore (red.). London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.)
  • Eberhard Möller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats: From 1904 to the Present. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
  • Andrzej Perepeczko: U-booty I wojny światowej. Warszawa: Lampart, 2000. ISBN 83-86776-51-X.
  • Eberhard Rössler: The U-Boat: The Evolution And Technical History Of German Submarines. Annapolis: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0-87021-966-9. (ang.)
  • Jak Mallmann Showell: The U-Boat Century: German Submarine Warfare 1906–2006. London: Chatham Publishing, 2006. ISBN 978-1-86176-241-2. (ang.)
  • Gordon Williamson: U-booty Kajzera. Niemieckie okręty podwodne I wojny światowej. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2016. ISBN 978-83-65652-73-7.
  • Igor Witkowski: U-booty. Historia niemieckich okrętów podwodnych. Warszawa: WIS-2, 2009. ISBN 978-83-88259-45-6.
Okręty podwodne typu UC II

Kaiserliche Marine

Media użyte na tej stronie

Simsadus- London; The American navy in Europe (1920) (14580064668 - UC 56).jpg
Autor: Internet Archive Book Images, Licencja: No restrictions
German submarine UC 56 after internment at Santander

Identifier: simsaduslondonam00leig (find matches)
Title: Simsadus: London; The American navy in Europe
Year: 1920 (1920s)
Authors: Leighton, John Langdon. (from old catalog)
Subjects: United States. Navy World War, 1914-1918
Publisher: New York, H. Holt and company
Contributing Library: The Library of Congress
Digitizing Sponsor: Sloan Foundation

View Book Page: Book Viewer
About This Book: Catalog Entry
View All Images: All Images From Book
Click here to view book online to see this illustration in context in a browseable online version of this book.

Text Appearing Before Image:
'
 Text Appearing After Image:
THE ESTABLISHMENT OF BASES 41 seen when it suddenly came to the surface within200 yards of the Tucker. The Tucker immedi-ately opened fire with her forward gun, and at fullspeed, ran towards it to attack it with depth charges.The submarine immediately submerged. The de-stroyer then passed over to the spot where the sub-marine had submerged, dropped several depth charges,and described a circle in order to pass over thesame spot again. While the Tucker was thusmanoeuvering, the submarine came to the surfaceagain and the Tucker opened fire, one of theshells apparently hitting it. Again, the submarinesubmerged and the Tucker passed over the spotdropping depth charges. A few moments later thebow of the submarine appeared above the waves, at anangle which indicated that all was not well on board,and then slowly sank. The Commanding Officer, inhanding in his report of this encounter, felt convincedthat a submarine had been destroyed. In consultingthe charts of submarine movements, which I sh

Note About Images

Please note that these images are extracted from scanned page images that may have been digitally enhanced for readability - coloration and appearance of these illustrations may not perfectly resemble the original work.
War Ensign of Germany (1903–1919).svg
War Ensign of the en:German Empire from 1903-1919 (correction of date shown on image which shows 1918). Based on image of coat of arms at [1]. Currently unable to add further details for crown or further details to sceptor due to lack of high-quality images of the coat of arms.
Civil Ensign of the United Kingdom.svg
Red Ensign, Civil Ensign of the United Kingdom
Flag of Greece (1822-1978).svg
Flaga Grecji (1822-1970 i 1974-1978)
Civil Ensign of Australia.svg
Civil ensign of Australia.

FIAV 000100.svg
Ensign of France.svg
Marine Nationale and French merchant ensign. Used from 1794 to 1814/1815, and from 1848 to present.
Notice that its proportions differ from those of the French civil flag. (ensign : 30:33:37, civil : 1/3,1/3,1/3)