STS Siedow

Siedow
Ilustracja
Poprzednie nazwy

Magdalene Vinnen II
Kommodore Johnsen

Bandera

 Rosja

Znak wywoławczy

Q L J M (1921)
D O F N (1936)
U E L O (1946)

Port macierzysty

Murmańsk

Armator

Wyższa Techniczna Szkoła Morska w Kaliningradzie

Dane podstawowe
Materiał

stal

Historia
Stocznia

Friedrich Krupp Germaniawerft w Kilonii

Data budowy

1920-1921

Data wodowania

23 marca 1921

Dane techniczne
Wyporność

7381 t

Liczebność załogi

224
*stała: 60
*kadeci: 164

Długość całkowita (L)

117,5 (116,7) m

Długość linii wodnej

97,5 m

Długość kadłuba

109 m

Długość po pokładzie

100 m

Szerokość (B)

14,70 m

Zanurzenie (D)

6,5 (7,40) m

Pojemność

3709 RT

Ożaglowanie
Typ ożaglowania

4-masztowy bark

Liczba żagli

33

Powierzchnia ożaglowania

4192 m²

Wysokość masztów

58

Liczba masztów

4

Napęd mechaniczny
Silnik

Diesel 1180

Prędkość maks.

18 (8,3 (silnik)) w.

STS Siedow (ros. Седов, transkr. ang. Sedov) – największy żaglowiec szkolny świata, czteromasztowy bark, jeden z ostatnich windjammerów. Przez wiele lat był największym żaglowcem w ogóle, lecz oddał pierwszeństwo wycieczkowemu Royal Clipper.

Historia i rejsy

Żaglowiec został zbudowany w 1921 r. w stoczni Friedrich Krupp Germaniawerft w Kilonii dla towarzystwa żeglugowego F. A. Vinnen (kapitan ż. w. Lorenz Peters (1921-1936)). Otrzymał wówczas nazwę Magdalene Vinnen II (pierwszy „Magdalene Vinnen I”, ex „Dunstaffnage’, był również czteromasztowym barkiem). Oprócz zadań szkoleniowych, pływał jako żaglowiec towarowy, wożąc saletrę z Chile. W 1936 zmienił armatora na Norddeutscher Lloyd i nazwę na Kommodore Johnsen, dalej służąc jako żaglowiec towarowy.

Osobą, która doradziła władzom NDL-u, by zakupiły właśnie „Magdalene Vinnen II”, był kapitan ż. w. Otto Lehmberg, podówczas jeden z etatowych kapitanów NDL-u. Wcześniej dokonał on inspekcji barku „L’Avenir”, odradzając władzom NDL-u jego zakup. Statek ten – ostatni żaglowiec, jaki zbudowała stocznia Rickmersa – został następnie zakupiony przez hamburski HAPAG i – po zmianie nazwy na „Admiral Karpfanger” – zatrudniony w charakterze jednostki szkoleniowej. Nie powrócił z pierwszego rejsu, przepadając w rejonie Przylądka Horn w 1938 roku.

Podczas jednego z pierwszych rejsów w charakterze szkolnego statku NDL-u „Kommodore Johnsen”, dowodzony przez kapitana Ottona Lehmberga, omal nie przewrócił się w silnym sztormie na Atlantyku. Wracał wówczas z ładunkiem jęczmienia z Argentyny do Europy; ładunek przemieścił się w ładowni, powodując niebezpieczny przechył. Załoga rozpoczęła trymowanie statku własnymi siłami i wezwała pomoc. Jednym ze statków, który odpowiedział na wezwanie, był motorowy zbiornikowiec „Winkler” pod banderą panamską (6927 BRT, kpt. Gaaso). Dowódca tego statku w pomysłowy sposób określił pozycję wzywającego pomocy „Johnsena” (wykreślił namiary z kilku statków na sygnał emitowany przez niemiecki bark – linie przecięły się idealnie w jednym punkcie), a następnie ruszył na pomoc i na miejscu wylał do morza nieco przewożonego oleju, co złagodziło falę i pozwoliło marynarzom z „Johnsena” dokończyć trymowanie ładunku i uratować nie tylko własne życie, ale i sam statek. Opowiada o tym sam kapitan Lehmberg w swoich wspomnieniach (50 Jahre Seemannsleben), zawartych m.in. w wydanej w końcu lat 50. XX w. książce 'Das große Buch der Seefahrt’ (ss. 84-97).

Siedow w 1955/56 r.

Po II wojnie światowej został przyznany ZSRR jako część reparacji wojennych i przemianowany na „Siedow”, na cześć rosyjskiego polarnika Georgija Siedowa (1877-1914). Pierwszy rejs pod nową banderą „Siedow” odbył w 1952 roku jako szkolny statek Marynarki Wojennej ZSRR. Później był statkiem szkolnym Ministerstwa Rybołówstwa. W 1957 r. prowadził badania hydrograficzne na Atlantyku, pełniąc funkcję statku oceanograficznego Akademii Nauk. W latach 1975–1981 stacjonował w Kronsztadzie.

Po remoncie w 1981 r. powrócił do aktywnego pływania. W 1982 r. po raz pierwszy w swej historii przybył do Szczecina. Od 1986 r. uczestniczył w regatach Operacji Żagiel (Cutty Sark Tall Ship Races). Od 1991 roku armatorem był Uniwersytet Techniczny w Murmańsku, a obecnie Wyższa Szkoła Morska w Kaliningradzie. W 2007 r. gościł w Szczecinie na finale The Tall Ships’ Races 2007 (Operacja Żagiel).

Latem 2020 roku, „Siedow”, jako pierwszy statek o napędzie żaglowym, przepłynął samodzielnie przez Przejście północno-wschodnie z Oceanu Spokojnego, przez Cieśninę Beringa, Ocean Arktyczny, wzdłuż północnych brzegów Rosji do Murmańska. W czasie całego rejsu akwen ten był wolny od kry i gór lodowych[1].

Do czasu (początek lat 90.) zwodowania ogromnych pasażerskich wycieczkowców żaglowych (Star Clipper) pozostawał największym żaglowcem na świecie.

Kapitanowie jednostki
Lp.KapitanBanderaLata
ILorenz PetersNiemcy III Rzesza1921 – 1936
IIOtto Lehmberg III Rzesza1936 – 1937
IIIGottfried Clausen III Rzesza1937 – 1945
IV- ZSRR1946 – 1954
VPiotr Sergiejewicz Mitrofanow ZSRR1954 – 1966
VIMituricz ZSRR1966 – 1968
VIIPiotr S. Mitrofanow ZSRR1968 – 1975
VIIIW. T. Rojew ZSRR1975 – 1981
IXAleksiej Pierewozczikow ZSRR1981 – 1984
X- ZSRR1984 – 1986
XIAleksiej Pierewozczikow ZSRR1986 – 1993
XII • XIIIAleksiej Pierewozczikow • Wiktor Miszionew Rosja1993 – 1997
XIV • XVWiktor Miszionew • Dmitrij Poliakow Rosja1997 – teraz

Zobacz też

Przypisy

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Flag of Germany (1935–1945).svg
National flag and merchant ensign of Germany from 1935 to 1945.
Translation icon.svg
Autor: MGalloway (WMF), Licencja: CC BY-SA 3.0
Translation icon. Text on icon: "文A"
Sedov, Gdynia, 20090705, 3.jpg
Autor: Marcin Sochacki (Wanted), Licencja: CC BY-SA 3.0
The Tall Ships' Races, Gdynia, 2009
Sedov on Sea.jpg
Autor: unknown, Licencja: CC-BY-SA-3.0