Serafin Wyricki

Święty Serafin Серафим
święty mnich
Data i miejsce urodzenia	31 marca (13 kwietnia) 1866 Czeriemuszki
Data i miejsce śmierci	3 kwietnia 1949 Wyrica
Czczony przez	Rosyjski Kościół Prawosławny
Kanonizacja	2001 przez Rosyjski Kościół Prawosławny
Wspomnienie	21 marca[1]
Szczególne miejsca kultu	Wyrica

Serafin, imię świeckie: Wasilij Nikołajewicz Murawjow, (31 marca (13 kwietnia) 1866, wieś Wachromiejewo, ujezd Rybinski, Gubernia jarosławska – zm. 3 kwietnia 1949 w Wyricy) – rosyjski duchowny prawosławny, święty mnich.

Życiorys

Życie świeckie

Był synem Michaiła i Chioniji Murawiowów, z pochodzenia chłopów. Miał młodszą siostrę Olgę^[2]. Po śmierci ojca wyjechał do pracy do Petersburga, gdzie został zatrudniony w sklepie. We własnym zakresie nauczył się czytania i pisania, dzięki czemu w wieku szesnastu lat mógł zostać młodszym, a następnie starszym subiektem^[3]. W tym czasie Wasilij Murawiow postanowił zostać mnichem, jednak w czasie spotkania ze schimnichem z Ławry św. Aleksandra Newskiego usłyszał, iż powinien ożenić się, wychować dzieci i dopiero później, w porozumieniu z małżonką, złożyć podobnie jak ona śluby mnisze. Bogobojny młodzieniec uznał tę radę za proroctwo i w związku z tym w 1889 ożenił się z młodszą o siedem lat Olgą Najdienową, którą znał od dzieciństwa^[4]. Po ślubie Wasilij Murawiow założył własne przedsiębiorstwo futrzarskie i zyskał znaczny majątek. Część swoich dochodów przekazywał na cele dobroczynne oraz na wsparcie monasterów i cerkwi prawosławnych. Z żoną miał syna Nikołaja i córkę Olgę, która zmarła jako roczne dziecko. Po tym wydarzeniu Murawiowowie zrezygnowali ze współżycia małżeńskiego^[5].

Życie w Ławrze św. Aleksandra Newskiego

Moment, w którym Wasilij Murawiow rozwiódł się z żoną i złożył, podobnie jak ona, śluby mnisze, nie jest dokładnie znany. Według żywota świętego opublikowanego w 1990 w Sankt-Pietierburgskich jeparchialnych wiedomostiach wstąpił on do Ławry św. Aleksandra Newskiego przed 1920, w tymże roku złożył wieczyste śluby mnisze z imieniem Barnaba. W 1927 złożył śluby wielkiej schimy, zmieniając imię mnisze na Serafin^[6]. Inni autorzy są zdania, iż wstąpienie przez niego do monasteru poprzedziło kilka pielgrzymek, w tym dłuższy pobyt na Athosie, po którym zdecydował się jednak na powrót do Rosji, gdzie spotkał się z Janem Kronsztadzkim. Nie jest pewne, czy w momencie ponownego przyjazdu do ojczyzny był już mnichem^[6]. Równie mało danych przetrwało nt. jego działalności w okresie między rokiem 1917 a 1927, gdy na pewno był już spowiednikiem wspólnoty Ławry św. Aleksandra Newskiego^[7]. Duchowny cieszył się ogromnym szacunkiem wśród mnichów Ławry, stał się również duchowym autorytetem dla wiernych, którzy przybywali do monasteru w celu rozmowy z nim, uzyskania duchowej rady i modlitwy. Serafinowi zaczęto przypisywać dar jasnowidzenia^[8].

Życie po zamknięciu Ławry

W 1929, po zamknięciu Ławry św. Aleksandra Newskiego, schihieromnich Serafin był kilkakrotnie aresztowany, przebywał w łagrach. Ostatecznie, w 1933, zezwolono mu na samotne zamieszkanie w Wyricy k. Leningradu z uwagi na zły stan zdrowia. Żyjąc w Wyricy, uważany za świętego starca mnich ponownie zaczął przyjmować w swoim domu wiernych poszukujących u niego pomocy duchowej, modlitwy i rady, zwracano się do niego również z prośbami o uzdrowienie^[9]. Stan fizyczny duchownego był cały czas bardzo zły. Serafin przyjmował gości, stale leżąc w łóżku, wiele razy nie był nawet w stanie rozmawiać z ludźmi, prosił jedynie o zapisywanie adresowanych do niego próśb na kartkach, na których następnie zapisywał swoje odpowiedzi^[10].

Duchowny nie zaprzestał swojej działalności w czasie okupacji Wyricy przez wojska hitlerowskie. Był kilkakrotnie odwiedzany przez niemieckich wojskowych, którym jednoznacznie przepowiadał klęskę III Rzeszy w walce z ZSRR. W intencji zwycięstwa Armii Czerwonej podjął również dodatkowe umartwienia: naśladując swojego patrona, św. Serafina z Sarowa, przez tysiąc nocy modlił się, klęcząc na kamieniu^[11]. W 1944 starca kilkakrotnie odwiedził metropolita leningradzki Aleksy (Simanski), którego działalność Serafin pobłogosławił, przepowiedział również objęcie przez niego tronu patriarchy Moskwy i całej Rusi^[12].

Działalność starca hieroschimnich Serafin prowadził do swojej śmierci, która nastąpiła w 1949 po dłuższej chorobie^[13]. Duchowny został pochowany przy cerkwi Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Wyricy^[14].

Kanonizacja

W 2001 schihieromnich Serafin został uznany za świętego^[15].

Przypisy