Sieć elektroenergetyczna rozdzielcza

Sieć elektroenergetyczna rozdzielcza – zbiór urządzeń takich jak linie napowietrzne, kablowe, stacje transformatorowo–rozdzielcze, łączniki, dławiki, kondensatory oraz urządzenia pomocnicze, które współpracują ze sobą w celu realizacji zadania, jakim jest rozdział energii elektrycznej pomiędzy odbiorców.

Sieci elektroenergetyczne rozdzielcze podzielić można na następujące rodzaje:

• Miejskie sieci elektroenergetyczne (MSE) – zalicza się do nich sieci niskiego napięcia (nn), średniego napięcia (SN) i ostatnio również sieci 110 kV. W sieciach miejskich wyróżnia się osiedlowe sieci elektroenergetyczne (OSE), w których skład wchodzą: sieci nn i sieci rozdzielcze SN na terenach osiedli mieszkaniowych.
• Rejonowe sieci elektroenergetyczne (RSE) lub inaczej Terenowe Sieci Elektroenergetyczne (TSE) – są to sieci zasilające wsi, małe miasta oraz niewielkie zakłady przemysłowe znajdujące się poza terenami miejskimi. W skład RSE wchodzą: sieci 110 kV, sieci SN i sieci niskiego napięcia. Sieci nn oraz SN zasilające wyłącznie wsie nazywa się często wiejskimi sieciami elektroenergetycznymi WSE.
• Przemysłowe sieci elektroenergetyczne (PSE) – są to sieci w zakładach przemysłowych. W zależności od wielkości zakładu i zużycia energii przezeń będą to: sieci (nn), sieci SN i 110 kV. W dużych kombinatach przemysłowych na terenie zakładu będą znajdowały się również elementy sieci 220 kV, a nawet sieci 400 kV. Sieci o tych napięciach nie można jednak zaliczyć do sieci rozdzielczych. Sieci nn w halach przemysłowych często nazywa się instalacjami elektroenergetycznymi.
• Sieci elektroenergetyczne wnętrzowe (SEW) – sieci prowadzone w budynkach mieszkalnych oraz w budynkach użyteczności publicznej. Najczęściej są to tylko sieci niskiego napięcia (nn), a znacznie rzadziej sieci SN. Również te sieci często nazywane są instalacjami elektroenergetycznymi.

Linie rozdzielcze

Przykład sieci rozdzielczej – tor główny i tor magistralny sieci rozdzielczej

W sieciach rozdzielczych obciążenia są rozłożone najczęściej wzdłuż linii. Jedynie niektóre większe odbiory mają linie zasilające – nie są to wówczas jednak linie rozdzielcze. Liczba odbiorów w sieci może być rozmaita i zależy od rodzaju sieci. Równocześnie linie rozdzielcze są najczęściej mniej lub bardziej rozgałęzione. Analizując spadki napięć należy brać pod uwagę ten ciąg linii, w którym występuje największy spadek napięcia. Tor główny linii rozdzielczej jest to ciąg linii, w którym występuje największy spadek napięcia. Tor ten może, lecz nie musi być równoznaczny z torem magistralnym linii rozdzielczej. Tor magistralny bowiem jest to ciąg linii, który łączy ją z innym punktem zasilającym, będącym źródłem zasilania rezerwowego.

Na rysunku obok pokazano przykład linii rozdzielczych z rozróżnionymi torami. W linii ${\displaystyle L_{A}}$ tor główny ${\displaystyle L_{TG}}$ przebiega wzdłuż innego ciągu linii niż tor magistralny ${\displaystyle L_{TM}.}$ Natomiast w linii ${\displaystyle L_{B}}$ tor główny jest identyczny z magistralnym.

Liczba odbiorów względnie odbiorców nie jest równoznaczna z liczbą punktów odbiorczych. Dla linii ${\displaystyle L_{A}}$ liczba punktów odbiorczych w torze głównym wynosi 13, nie pokrywając się z liczbą odbiorów. Za punkt odbiorczy w torze głównym przyjmuje się także odgałęzienie, które może zasilić kilka odbiorców. Największe rozbieżności między liczbą odbiorców a liczbą punktów odbiorczych występują w napowietrznych liniach niskiego napięcia. Ze względu na to że poszczególne odbiory mogą być do linii przyłączane tylko na słupach, punkty odbiorcze mogą gromadzić po kilka nawet odbiorców, w zależności od układu zabudowy.

Bibliografia

• Kujszczyk Z., Mińczuk A.: Elektroenergetyczne sieci rozdzielcze, Tom I, Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, Warszawa 2004, ISBN 83-7207-506-9.
• JerzyJ. Marzecki JerzyJ., Rozdzielcze sieci elektroenergetyczne, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001, ISBN 83-01-13446-1, OCLC 749205696 .
• JerzyJ. Marzecki JerzyJ., Elektroenergetyczne sieci miejskie. Zagadnienia wybrane, Warszawa: Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, 2004, ISBN 83-7207-494-1, OCLC 749722836 .
• Jerzy M.: Miejskie sieci elektroenergetyczne, Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, Warszawa 1996, ISBN 83-87012-03-3.