Skomand

Skomand (lub Skumand, ur. 1225?, zm. 1285) – wódz i kriwe (kapłan) Jaćwingów w czasie powstania plemion pruskich w 1260[1].

Wódz jaćwieskiego plemienia Sudawów z ziemi Krasima (okolice Skomacka Wielkiego koło Ełku). Walczył przeciw zakonowi krzyżackiemu w drugim powstaniu pruskim w latach 1260–1274. W roku 1263 oraz 1277 oblegał nieudanie Chełmżę. Po upadku powstania walczył samodzielnie do 1283 roku, kiedy to poddał się Krzyżakom razem z innymi wodzami[2].

Przez brytyjskiego historyka, Stephena C. Rowella Skomand jest identyfikowany z legendarnym założycielem litewskiej dynastii Giedyminowiczów, Skalmantasem[3].

Przypisy

  1. ↑ Jan Tyszkiewicz, Karol Mórawski: Krzyżacy. Warszawa: Książka i Wiedza, 1973, s. 293.
  2. ↑ Ottokar Lorenz: Deutsche Geschichte im 13. und 14. Jahrhundert. Wiedeń: 1866, s. 438. Cytat: Die Landmeister Konrad von Feuchtwangen und Mangold von Sternberg besiegten das letzte Aussladern preussischer Selbstandigkeit unter dem kriegsgewaltigen Hauptling Skomand. Dann hatten Konrads von Thierberg Kriegszuge nach Sudauen und der Heldentod des Ordensritters Friendrich von Holle die blutigen Kampfe um preusen geschlossen; der Reihe nach hatten die Hauplinge des heidnischen Urvolts, Skomand, Rantegerde und Sturdo sich unterworsen. Auf diesem kleinen Sturde Landes hatten sich nich in so spater Zeit iene Volkerwanderungskampfe gleichtam wiederholt, wo mit den Niederlagen der Kriegsheere die Umwandlung des Volkes und Volksthums in unaushaltsamer, man must gestehen, rathselhaster Weise vor sich geht..
  3. ↑ Rowell 1994 ↓, s. 52–55.

Bibliografia

  • S. C. Rowell: Lithuania Ascending: A Pagan Empire Within East-Central Europe, 1295-1345. Cambridge University Press: Cambridge Studies in Medieval Life and Thought: Fourth Series, 1994, s. 52–55. ISBN 978-0-521-45011-9.