Snycerstwo

Snycerz przy pracy
Snycerz podczas pracy na Festiwalu Słowian i Wikingów w Wolinie
Dłuta snycerskie i pobijak

Snycerstwo – stara dziedzina sztuki zdobniczej – sztuka rzeźbienia w drewnie – rodzaj rzemiosła artystycznego. Dawniej także w kamieniu[1].

Snycerstwo w niektórych okresach dziejów było przodującą gałęzią rzeźby. Znane już prawdopodobnie w górnym paleolicie[2], rozwinęło się w starożytności i we wczesnym średniowieczu. Rozkwit przeżyło w późnym gotyku (krucyfiksy, polichromowane płaskorzeźby i rzeźby ołtarzowe) i baroku (wyposażenie wnętrz kościołów – ołtarze z figurami świętych, putta, ambony, stalle, konfesjonały).

Wybitnymi przykładami sztuki snycerskiej są: Krucyfiks Gerona, Madonna z Krużlowej, Pietà z Lubiąża i twórczość Wita Stwosza: Święta Anna Samotrzeć, Ołtarz Bamberski, Ołtarz Wita Stwosza w Krakowie.

Snycerstwo jest szczególnie charakterystyczne dla sztuki ludowej (Świątek (rzeźba)).

Do rzeźbienia w drewnie używa się specjalnych dłut, pobijanych knyplem. Dłuta te mogą być płaskie (proste lub skośne) albo o ostrzu w kształcie litery V lub U, dodatkowo dla wykonywania specjalnych cięć używa się dłut odpowiednio wyprofilowanych.

  • Snycerka – artystycznie rzeźbiony w drewnie element mebla lub wyposażenia wnętrza (np. boazerii).
  • Snycerz – rzemieślnik specjalizujący się w rzeźbieniu w drewnie.

Przypisy

  1. "Słownik języka polskiego" Polskiej Akademii Nauk
  2. Antony Denning: Snycerstwo. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2012, s. 8. ISBN 978-83-213-4762-2.


Media użyte na tej stronie

Sculpteur sur bois JPG01.jpg
Autor: User:Jean-Pol GRANDMONT., Licencja: CC BY 2.0
Le sculpteur sur bois.
Narz snyc 01.jpg
Zdjęcie przedstawia zestaw narzędzi snycerskich (dłuta, pobijak)