Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza Rosji

Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza Rosji
Россійская соціалъ-демократическая рабочая партія
Ilustracja
Państwo

 Rosyjska FSRR

Skrót

РСДРП

Lider

Julij Martow (mienszewicy), Włodzimierz Lenin (bolszewicy)

Data założenia

1898

Data rozwiązania

1920

Adres siedziby

Piotrogród

Ideologia polityczna

socjaldemokracja, socjalizm
frakcje:
 • bolszewicy (marksizm)
 • mienszewicy (socjaldemokracja)

Członkostwo
międzynarodowe

Druga Międzynarodówka

Barwy

     czerwień

Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza Rosji (SDPRR) lub RSDPR – Rosyjska Socjal-Demokratyczna Partia Robotnicza (ros. РСДРП – Россійская соціалъ-демократическая рабочая партія[1]) – rosyjska socjaldemokratyczna partia polityczna działająca w latach 1898–1918.

Została utworzona 13 marca 1898 roku w Mińsku przez grupę działaczy skupionych wcześniej w Związku Walki o Wyzwolenie Klasy Robotniczej. Jej sekcjami autonomicznymi były SDKPiL i Bund. Działała zarówno na emigracji, jak i na terenie Rosji. Partia dysponowała licznymi organami prasowymi, w tym Iskrą[2]. Od 1903 roku, po II zjeździe partii w Brukseli i Londynie w 1903, podzielona na frakcje bolszewików i mienszewików. Rozłam w partii spowodowany został przez spór pomiędzy Włodzimierzem Leninem a Julijem Martowem. Martow twierdził, że członkowie partii powinni działać niezależnie od kierownictwa partii, Lenin nie zgodził się z tym i podkreślił potrzebę silnego przywództwa. Sprawę poddano pod głosowanie. Martow wygrał je, otrzymując 28 do 22 głosów[3]. Debata była kontynuowana po głosowaniu, przez co wielu działaczy Martowa opuściło Kongres w trakcie jego trwania na znak protestu. Lenin wykorzystał ten fakt w celach propagandowych i nazwał swoją frakcję bolszewikami, czyli większością. Oponentów popierających Martowa określił natomiast mienszewikami, czyli mniejszością. Niemniej jednak bolszewicy w kolejnych latach rzeczywiście stali się w partii większością i cieszyli się większym poparciem społecznym[4]. Niektórzy członkowie partii próbowali zjednoczyć zwaśnione frakcje, co się nie udało[5].

Trzecią frakcją w SDPRR była działająca od 1913 frakcja międzydzielnicowców. Podczas rewolucji 1905 jej liczebność zaczęła znacząco wzrastać; w 1907 liczyła 84 300 członków, w tym 46 100 bolszewików i 38 200 mienszewików. Po upadku caratu i powrocie Lenina z emigracji wobec polityki przedstawionej przez niego w tezach kwietniowych drogi frakcji SDPRR ostatecznie się rozeszły[6], a frakcje wyodrębniły się w partie. Po rewolucji październikowej i stworzeniu monopartyjnej dyktatury przez bolszewików[7] sprawująca władzę partia bolszewików utworzyła Rosyjską Komunistyczną Partię (bolszewików), natomiast partia mienszewików po przejściowym okresie tolerowanego istnienia w RFSRR w czasie rosyjskiej wojny domowej[8] została ostatecznie zdelegalizowana przez bolszewików w roku 1920, a jej czołowi aktywiści udali się na wymuszoną emigrację.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ zapis zgodny z pisownia przed reformą ortografii w 1918 roku
  2. ↑ Fischer 1964, s. 35; Pipes 1990, s. 357; Rice 1990, s. 64–69; Service 2000, s. 129–135.
  3. ↑ Rice 1990, s. 81–82; Service 2000, s. 154–155.
  4. ↑ Fischer 1964, s. 39; Rice 1990, s. 82; Service 2000, s. 155–156; Read 2005, s. 60–61.
  5. ↑ Rice 1990, s. 85; Service 2000, s. 163.
  6. ↑ Międzydzielnicowcy we wrześniu 1917 przyłączyli się do bolszewików.
  7. ↑ Wbrew stanowisku mienszewików, eserowców i części bolszewików, postulujących socjalistyczny rząd koalicyjny oparty na przygniatającej większości parlamentarnej uzyskaną w powszechnych wyborach do Konstytuanty w grudniu 1917.
  8. ↑ Gdy opowiedziała się jako neutralna, a przeciw politykom i formacjom wojskowym Białych, zaś bolszewicy dopuszczali do wyboru działaczy mienszewickich do rad i tolerowali istnienie organizacji partyjnej.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie