Solaris Valletta
 Solaris Valletta 11 na targach Transexpo 2007 w Kielcach | |
| Dane ogólne | |
| Inne nazwy | Solaris Valetta |
|---|---|
| Producent | |
| Premiera | |
| Lata produkcji | |
| Miejsce produkcji | |
| Dane techniczne | |
| Typy nadwozia | autobus międzymiastowy i podmiejski klasy MIDI |
| Układ drzwi | 1-0-0 (2002) |
| Liczba drzwi | 2 |
| Szerokość drzwi | 1002 mm (2002) |
| Silniki | |
| Moc silników | 1) 221 kW (300 KM) |
| Skrzynia biegów | Voith D851.3 (automatyczna) |
| Liczba przełożeń | 3 |
| Długość | 10990 mm |
| Szerokość | 2550 mm |
| Wysokość | 2950 mm |
| Wnętrze | |
| Liczba miejsc siedzących | 45 (2002) |
| Informacje dodatkowe | |
| ABS | Tak |
| ASR | Tak |
| Klimatyzacja | Opcja |
Portal  Komunikacja miejska | |
Solaris Valletta, Solaris Valletta 11, Solaris Urbino 11.001 – autobus który był produkowany przez polską firmę Solaris Bus & Coach S.A. z Bolechowa koło Poznania w dwóch odmianach, jako model podmiejski lub międzymiastowy. Jak dotąd, powstały cztery sztuki.
Model podmiejski
Pierwsza odmiana niskowejściowego modelu „Valletta” została wyprodukowana pod koniec 2002 roku i na początku 2003 roku dla firmy ATP (Assocjazzjoni Trasport Pubbliku) z Ħamrun, z przeznaczeniem dla stolicy Malty. Powstały jedynie 3 sztuki tych autobusów. Były one dostosowane do ruchu lewostronnego (RHD) obowiązującego na Malcie. Zastosowano w nich silniki Iveco NEF F4AE0681B Euro 3 o pojemności skokowej 5,9 dm³ i mocy maksymalnej 176 kW (240 KM), w wyposażeniu opcjonalnym był silnik DAF PF 183C o mocy maksymalnej 183 kW (250 KM), jednostka napędowa zblokowana została z 3-biegową automatyczną skrzynią biegów Voith Diwa 851.3[1]. Silnik zamontowano na zwisie tylnym wzdłuż osi pojazdu, moc przenoszona jest na klasyczną osią tylną typu ZF A-132. W zawieszeniu przednim zastosowano oś portalową ZF RL 85A. Szkielet autobusu i jego poszycie zewnętrzne wykonano ze stali nierdzewnej 1.4003. Jednoczęściową ścianę przednią wykonano całkowicie z tworzyw sztucznych wzmacnianych włóknem szklanym, dzielona szyba przednia jest wklejona. Ściana tylna składa się z plastikowego pasa nadokiennego, szyby wklejanej bezpośrednio w konstrukcję nadwozia oraz aluminiowej pokrywy silnika. 41 sztywnych foteli firmy Astromal umieszczono na podestach, 4 fotele części niskopodłogowej mają składane siedziska. Dzięki temu można wygospodarować przestrzeń przeznaczoną do zamocowania wózka inwalidzkiego. Pod podestami siedzeń znajduje się zbiornik paliwa i zbiorniki sprężonego powietrza. Ponad nadkolem prawego koła jest tablica rozdzielcza instalacji elektrycznej. Deska rozdzielcza została znacznie uproszczona. Wentylację wnętrza zapewniały dwa elektrycznie sterowane luki dachowe i 10 przesuwnych okien bocznych o części przesuwnej obejmującej niemal połowę ich powierzchni. Ze względu na warunki klimatyczne autobus był pozbawiony grzejników konwektorowych i nagrzewnic.
Model międzymiastowy
Druga odmiana to średniopodłogowy model międzymiastowy zaprezentowany po raz pierwszy we wrześniu 2007 roku na targach Transexpo w Kielcach[2]. Powstał by zbadać preferencje klientów autobusów międzymiastowych. Gdyby spotkał się z zainteresowaniem miał być produkowany od 2008 roku. Jednak najpóźniej jesienią 2008 roku sprzedano jedyny prototypowy egzemplarz testowy do firmy Marco Polo Wrocław. Nie rozpoczęto produkcji seryjnej ze względu na brak zamówień. Autobus posiada manualną skrzynię biegów ZF Ecolite, półki bagażowe wewnątrz pojazdu i luki bagażowe pod podłogą. Dla tej odmiany opracowano nowe miejsce pracy kierowcy. Posiada ono szkielet i dużą część oblachowania ze stali nierdzewnej, uzupełnionej przez elementy wykonane z aluminium. Do napędu pojazdu zastosowano silnik Cummins ISBe4 300 o mocy maksymalnej 221 kW (300 KM). Prototyp zaprezentowany na Transexpo 2007 do lata 2008 roku był wykorzystywany jako autobus testowy u potencjalnych odbiorców.
Autobusy w obu wersjach były stylizowane przez polską firmę stylistyczną Nc.Art z Sękocina Starego koło Warszawy[3]. Graficznym symbolem tych autobusów jest ptak Merill.
Doświadczenia zebrane przy projekcie i testowaniu modelu Valletta zaowocowały w zaprezentowanym jesienią 2009 roku modelu Solaris InterUrbino 12.
Przypisy
- ↑ Zbigniew Rusak: Solaris Valetta - nowy autobus z Bolechowa do komunikacji lokalnej. InfoBus, 10 grudnia 2002. [dostęp 2009-10-29].
- ↑ Aleksander Kierecki: Solaris na TRANSEXPO 2007. InfoBus, 16 października 2007. [dostęp 2009-10-29].
- ↑ Przemysław Dobrosławski: Nc.Art – prekursor polskiego wzornictwa pojazdów transportu publicznego. InfoBus, 23 października 2007. [dostęp 2009-10-29].
Linki zewnętrzne
- Opis modelu Solaris Valletta w Solaris Club
- Symbole modeli Solaris w serwisie Solaris Club – ptak Merill
- Zdjęcia i dane modeli Solaris Valletta 11 w serwisie Transport.Wroc.Biz
.jpg){kind=logo}
.jpg){kind=small}
Media użyte na tej stronie
Autor: Felix O, Licencja: CC BY-SA 2.0
Autobus Solaris Valletta typu regionalnego (podmiejski)
Autor: Marek Banach, Licencja: CC BY-SA 3.0
Wnętrze autobusu Solaris Valletta w odmianie międzymiastowej. Kod fabryczny - Solaris Urbino 11.001.
Autor: Marek Banach, Licencja: CC BY-SA 3.0
Prototyp autobusu Solaris Valletta z 2007 roku na targach Transexpo 2007 w Kielcach. Kod fabryczny - Solaris Urbino 11.001.