Sopot Festival

Sopot Festival

Lata aktywności	1961–1980, 1984–2009, 2012–2015, od 2017
Miejsce	Gdańsk (1961–1963) Sopot (od 1964)
Strona internetowa

Sopot Festival (początkowo Międzynarodowy Festiwal Piosenki, w latach 1977–1980 Międzynarodowy Festiwal Interwizji) – międzynarodowy festiwal muzyczny odbywający się w Operze Leśnej w Sopocie.

Historia imprezy

Scena Top of the Top Sopot Festival

Scena Opery Leśnej przed modernizacją 2010–2012

Pierwszy festiwal trwał od 25 do 27 sierpnia 1961 roku. Jego pomysłodawcą był Władysław Szpilman. Do 1963 roku włącznie festiwale odbywały się w hali Stoczni Gdańskiej a później festiwal przeniósł się do Opery Leśnej w Sopocie. Pierwszym konferansjerem festiwalu był Lucjan Kydryński, który w latach 60. prowadził audycję radiową „Rewia piosenki”, a pierwszymi konferansjerkami były Irena Dziedzic i Zofia Słaboszewska. Podczas pierwszych festiwali piosenki zapowiadali też aktorzy Mieczysław Voit i Elżbieta Czyżewska.

Największy rozkwit festiwal przeżywał w latach 1977–1980, kiedy Telewizja Polska postanowiła uczynić z niego konkurencję dla Konkursu Eurowizji, organizując Festiwal Interwizji. Zamysł zrealizowano z rozmachem, na jaki mogła już sobie pozwolić znakomicie doinwestowana przez Macieja Szczepańskiego TVP. Począwszy od charakterystycznej dla propagandy sukcesu telewizyjnej czołówki, przez imponującą scenografię, aż po dobór gwiazd i nagród (jacht pełnomorski jako Nagroda Publiczności) – festiwal próbował, mniej lub bardziej udanie, realizować polskie marzenie o wielkiej imprezie na światowym poziomie.

Na Festiwalu Interwizji organizowano 3 konkursy międzynarodowe:

1. Konkurs o Grand Prix z udziałem przedstawicieli stacji telewizyjnych, w którym oceniano piosenki (kompozycje)
2. Konkurs wytwórni fonograficznych o Grand Prix du Disque, w którym oceniano interpretację piosenek (czyli wykonawców)
3. Konkurs Piosenki Polskiej – zgodnie z festiwalową tradycją zagraniczni uczestnicy obu konkursów przedstawiali swoje interpretacje polskich przebojów. Celem było propagowanie polskiej twórczości na szerszą skalę. Nagrodą w tym konkursie był Bursztynowy Słowik. Na zakończenie każdego z 4 festiwalowych wieczorów występowała jedna gwiazda – 3 razy zagraniczna i raz (w dniu konkursu polskiego) polska.

Najwięcej emocji wzbudził festiwal 1979, gdy na scenie wystąpiła ówczesna gwiazda pierwszej wielkości, zespół Boney M., z zakazaną w Polsce piosenką Rasputin^[1] (telewizja nadała ten występ z jednodniowym poślizgiem, wycinając kontrowersyjną – godzącą w sojusz z ZSRR – piosenkę). To wtedy Demis Roussos porwał do tańca Irenę Dziedzic, a Andrzej Rosiewicz latał jako pszczoła nad całą Operą Leśną.

W latach 1981–1983 festiwal nie odbywał się ze względu na sytuację w kraju. W wielu artykułach prasowych w tym okresie pojawiły się artykuły podsumowujące całą historię festiwalu, panowało przekonanie, że impreza ta zniknęła na zawsze z kalendarza imprez. Wznowienie festiwalu w 1984 roku, ponownie pod nazwą „Międzynarodowy Festiwal Piosenki” było prawdziwym wydarzeniem, oznaczającym tzw. postępującą normalizację sytuacji w kraju. Największym wydarzeniem tego festiwalu był występ, już pierwszego dnia, Charles’a Aznavoura.

Festiwal 1988 zorganizowano pod hasłem „Srebrny Jubileusz”, z okazji 25-lecia imprezy. Gospodarzami festiwalu były dwa pokolenia prezenterów – Krystyna Loska i jej córka Grażyna Torbicka oraz Lucjan Kydryński i jego syn Marcin Kydryński.

Po festiwalu 1988 (za którego organizację odpowiadał Teatr Muzyczny w Gdyni) na posiedzeniu Komitetu Organizacyjnego w Urzędzie Wojewódzkim ogłoszono, że nie ma środków do sfinansowania następnego. Na kolejne posiedzenie Jerzy Gruza zaprosił Wojciecha Korzeniewskiego z Biura Usług Promocyjnych UP w Sopocie, który zaproponował przejęcie festiwalu w prywatne ręce bez potrzeby dofinansowania ze strony budżetu. Wzbudziło to konsternację, ale po kilku następnych spotkaniach definitywnie wyrażono zgodę. Była to pierwsza z powodzeniem, bez potrzeby jakiejkolwiek dotacji, tej rangi sprywatyzowana impreza w tamtych czasach w Europie Wschodniej. Korzeniewski został prezydentem festiwalu i przy współpracy zaprzyjaźnionych firm oraz sponsorów organizował festiwale do 1993 roku. Wśród partnerów byli między innymi znani brytyjscy producenci telewizyjni: Gavin Taylor i Ben Challis, którym udało się wyemitować fragmenty festiwalu w kilkunastu stacjach telewizyjnych na świecie, dzięki udziałowi czołowych gwiazd MTV: Johnny Hates Jazz, Dannii Minogue, Hue & Cry, Technotronic, Erasure, Deacon Blue, Alison Moyet, Aztec Camera, OMD, Bros, Jimmy Somerville, Paul King (prowadzący). Były to festiwale najbardziej rozbudowane do tej pory o imprezy towarzyszące, które ogarnęły całe miasto takie jak: Targi muzyczne (hala SKT), festiwale na Molo, Sopot Classic (w kościołach), Wielka gonitwa festiwalowa (hipodrom), festiwale w kinach, restauracjach, teatrze oraz na ul Bohaterów Monte Cassino.

Inna podczas festiwalu w 2009

Najważniejszymi partnerami Wojciecha Korzeniewskiego w budowaniu strategii marketingowej festiwali miały: brytyjskie Saatchi & Saatchi, MTV, Fuji TV, ULA ltd oraz Kąpielisko Morskie w Sopocie.

Organizatorem festiwalu od 1994 roku do 2004 roku była TVP. Prawo do organizacji straciła w 2004.

Organizatorem Sopot Festival od 2005 roku była telewizja TVN. W 2006 roku organizator postanowił powrócić do międzynarodowego charakteru konkursu. W latach 2005–2009 prowadzenie gali festiwalu należało do Magdy Mołek. Po upływie umowy w 2009 roku TVN zrezygnowało z organizacji tej imprezy – w 2010 i 2011 roku festiwal nie odbył się z powodu remontu Opery Leśnej.

Od 2012 roku festiwal organizowała telewizja Polsat. W tym czasie, w latach 2012–2013 festiwal nosił nazwę Top of the Top Sopot Festival z konkursem o Bursztynowego Słowika oraz koncertami towarzyszącymi. W 2014 festiwal odbył się pod nazwą Polsat Sopot Festival.

W 2015 roku telewizja Polsat zrezygnowała z organizowania festiwalu^[2]. Władze miasta postanowiły jednak zorganizować tego roku w Sopocie jednodniowy festiwal, jednakże bez transmisji telewizyjnej.

W 2016 roku koncert nie odbył się z uwagi na brak partnera telewizyjnego, którym wstępnie miała być TVP^[3].

Po roku przerwy podjęto decyzję o przywróceniu festiwalu. Od 2017 roku organizuje go TVN. W 2018 roku organizator ponownie podjął decyzję o powrocie do międzynarodowej formuły konkursu^[4].

Poszczególne edycje konkursu i ich zwycięzcy

Edycja	Data	Artysta	Utwór	Punkty	Zwycięski kraj
Gdańsk
1	25–27 sierpnia 1961	Jo Roland	„Nous deux”	84	Szwajcaria
2	6–7 sierpnia 1962	Jeanne Yovanna	„Ti krima”	106	Królestwo Grecji
3	15–16 sierpnia 1963	Tamara Miansarowa	„Пусть всегда будет солнце! (Pust' wsiegda budiet sołnce!)”	188	ZSRR
		Simone Langlois	„Toi et ton sourire”	188	Francja
Sopot
4	6–12 sierpnia 1964	Nandia Konstandopulu	„Je te remercie mon coeur”	214	Królestwo Grecji
5	5 sierpnia 1965	Monique Leyrac	„Mon pays”	226	Kanada
6	25–26 sierpnia 1966	Lana Cantrell	„I’m All Smiles”	102	Stany Zjednoczone
7	17 sierpnia 1967	Dana Lerska	„Po prostu jestem”	282	Polska
8	24 sierpnia 1968	Urszula Sipińska	„Po ten kwiat czerwony”	244
9	27 sierpnia 1969	Henri Dès	„Maria Consuella”	324	Szwajcaria
10	27 sierpnia 1970	Robert Charlebois	„Ordinaire”	172	Kanada
11	26 sierpnia 1971	Samantha Jones	„He Moves Me”	232	Wielka Brytania
12	23 sierpnia 1972	Andrzej Dąbrowski	„Do zakochania jeden krok”	182	Polska
		Lew Leszczenko	„Я не был с ним знаком (Ja nie był s nim znakom)”	182	ZSRR
13	21–22 sierpnia 1973	Tony Craig	„Can You Feel It”	182	Wielka Brytania
14	21–22 sierpnia 1974	Marion Rung	„Uskon lauluun”	204	Finlandia
15	20–21 sierpnia 1975	Glen Weston	„I Still Love You”	132	Wielka Brytania
16	25–26 sierpnia 1976	Irina Ponarowska	„Molba (Zowi mienia, lubow')” „Мольба (Зови меня, любовь)”[5][6][7]	132	ZSRR
17	26 sierpnia 1977	Helena Vondráčková	„Malovaný džbánku”	36	Czechosłowacja
		Farah Maria	„El recuerdo de aquel”		Kuba
		Zdzisława Sośnicka	„Kochać znaczy żyć”		Polska
18	24 sierpnia 1978	Ałła Pugaczowa	„Всё могут короли (Wsio mogut koroli)”	36	ZSRR
		Vaclav Necker	„Patrik”	36	Czechosłowacja
		Dream Express	„Just Wanna Dance with You”		Belgia
19	24 sierpnia 1979	Czesław Niemen	„Nim przyjdzie wiosna”	66	Polska
		Bessy	„Ke ti den tadina”		Grecja
20	20–22 sierpnia 1980	Marion Rung	„Where Is the Love”	36	Finlandia
		Marika Gombitová	„Vyznanie”		Czechosłowacja
		Nikołaj Gnatiuk	„На ветрах осенних (Na wietrach osiennich)”		ZSRR
		Jigsaw	„Sky High”		Wielka Brytania
		Vox	„Bananowy song”		Polska
21	15–16 sierpnia 1984	Krystyna Giżowska	„Blue Box”	60
		Anne Veskil	„Надежда гаснет (Nadieżda gasniet)”		ZSRR
		Lux	„I Am Free”		RFN
		Eva Maria Pickert	„Frei zu sein”		NRD
22	21–28 sierpnia 1985	Herreys	„Summer Party”	72	Szwecja
		Hans Vermuatrn	„I Only Know My Name”	72	Holandia
23	20–23 sierpnia 1986	Mara Getz	„Hero of My Heart”	176	Stany Zjednoczone
		Vicki Benckert	„Gråt inte Eva”		Szwecja
24	19–21 sierpnia 1987	Double Take	„Rockola”	198	RFN
		Maywood	„Stay with Me”		Holandia
25	17–19 sierpnia 1988	Kenny James	„The Magic in You”	60	Stany Zjednoczone
26	17–18 sierpnia 1989	Dance With The Strangers	„By”	66	Norwegia
		Mieczysław Szcześniak	„Who Loves People”		Polska
27	17 sierpnia 1990	Lora Szafran	„Trust Me at Once”	60
28	23–24 sierpnia 1991	New Moon	„Ice”	60	Łotwa
29	27 sierpnia 1992	Edyta Bartosiewicz	„Love”	182	Polska
		Sisqó	bd.		Austria
		Maanam	„W ciszy nawet kamień rośnie”		Polska
30	27 sierpnia 1993	Arina	„Rain Is Coming Down”	72	Litwa
31	26 sierpnia 1994	Varius Manx	„Zanim zrozumiesz”	132	Polska
32	25 sierpnia 1995	Kasia Kowalska	„A to co mam...”	82
33	22–24 sierpnia 1996
34	22 sierpnia 1997	Total Touch	„Somebody Else’s Lover”	42	Holandia
35	21 sierpnia 1998	Alex Baroni	„Male che fa male”	52	Włochy
36	20–22 sierpnia 1999	Małgorzata Ostrowska	„Lawa”	112	Polska
37	18–19 sierpnia 2000	Helena Vondráčková	„Veselé Vánoce a šťastný nový rok”	112	Czechy
38	24–25 sierpnia 2001	Natacha Atlas	„Ayeshteni”	70	Belgia
39	23–24 sierpnia 2002	Irena Santor	„Jeszcze kochasz mnie”	46	Polska
40	22–23 sierpnia 2003	Skaldowie	„Hymn o miłości”	30
41	20–21 sierpnia 2004
42	2–4 września 2005	Andrzej Piaseczny	„Z głębi duszy”	34
43	1–3 września 2006	Mattafix	„Big City Life”	63	Wielka Brytania
44	31 sierpnia–2 września 2007	Feel	„A gdy jest już ciemno”	32	Polska
45	23–24 sierpnia 2008	Oh Laura	„Release Me”	33	Szwecja
46	22–23 sierpnia 2009	Gabriella Cilmi	„Sweet About Me”	47	Australia
47	24–25 sierpnia 2012	Eric Saade	„Hotter Than Fire”	56	Szwecja
48	23–24 sierpnia 2013	Imany	„You Will Never Know”	84	Francja
49	22–23 sierpnia 2014	Ewa Farna	„Cicho”	66	Polska
50	21 sierpnia 2015	Nagrody nie przyznano
51	18–20 sierpnia 2017
52	14–16 sierpnia 2018	Mihail Sandu	„Who You Are”		Rosja
53	13–16 sierpnia 2019	Frans	„If I Were Sorry”		Szwecja
54	2020	Konkurs nie odbył się z powodu wybuchu pandemii COVID-19 w Polsce
54	17–19 sierpnia 2021	Dawid Kwiatkowski	„Bez Ciebie”		Polska
55	16–19 sierpnia 2022

Prowadzący

Liczba zwycięstw

Liczba zwycięstw	Kraj	Rok
18	Polska	1967, 1968, 1972, 1977, 1979, 1980, 1984, 1989, 1990, 1994, 1995, 1999, 2002, 2003, 2005, 2007, 2014, 2021
6	ZSRR	1963, 1972, 1976, 1978, 1980, 1984
5	Szwecja	1985, 1986, 2008, 2012, 2019
4	Stany Zjednoczone	1966, 1973, 1986, 1988
	Wielka Brytania	1971, 1975, 1980, 2006
	Czechosłowacja	1977, 1978, 1980, 1985
3	Grecja	1962, 1964, 1979
	Holandia	1985, 1987, 1997
2	Szwajcaria	1961, 1969
	Kanada	1965, 1970
	Finlandia	1974, 1980
	Belgia	1978, 2001
	RFN	1984, 1987
	Francja	1963, 2013
1	Kuba	1977
	NRD	1984
	Norwegia	1989
	Łotwa	1991
	Austria	1992
	Litwa	1993
	Włochy	1998
	Czechy	2000
	Australia	2009

Zobacz też

• Album muzyczny Przeboje Opery Leśnej
• Sopot TOPtrendy festiwal
• Festiwal Jedynki
• Sopot Hit Festiwal

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Strona internetowa festiwalu
• Strona Sopot Festival (Plejada). sopotfestival.onet.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-01-08)].