Stanisław Żochowski

Stanisław Żochowski
Brodzic
major NSZ major NSZ
Data i miejsce urodzenia

17 lutego 1908
Łomża

Data i miejsce śmierci

1 lutego 1999
Brisbane

Przebieg służby
Siły zbrojne

Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie
NOW
Sign (cross) of Narodowe Siły Zbrojne (NSZ) at plaque in Sanok.jpg Narodowe Siły Zbrojne
Kotwica symbol.svg Armia Krajowa

Jednostki

29 DP
2 KP

Późniejsza praca

politolog

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (od 1941)

Stanisław Żochowski herbu Brodzic, ps. „Brodzic” (ur. 17 lutego 1908 w Łomży, zm. 1 lutego 1999 w Brisbane) – polski prawnik, politolog i historyk, kapitan dyplomowany Wojska Polskiego (II RP), w czasie II wojny światowej major Narodowych Sił Zbrojnych, na emigracji mianowany podpułkownikiem.

Życie i działalność

Pochodził z rodziny szlacheckiej pieczętującej się herbem Brodzic. Pradziad Stanisława – Józef Żochowski był żonaty z Marią Kisielnicką z Kisielnicy. Jego dziadkowi Henrykowi skonfiskowano majątek w powiecie augustowskim. Ojciec Zygmunt był kapitanem wojsk rosyjskich w 14 Ołonieckim pułku piechoty, żonaty z Wandą Salomeą Władysławą ze Szczęsnowiczów ze Żmudzi.

Ukończył gimnazjum w Łomży. W latach 1927–1930 studiował w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Został dowódcą plutonu, potem kompanii w pp Leg. w Lublinie. W latach 1931–1935 studiował prawo na KUL-u, uzyskując tam tytuł magistra.

W 1935 r. jego żoną została Maria Truszkowska z majątku Godów w pow. puławskim. W latach 1936–1938 studiował w Wyższej Szkole Wojskowej w Warszawie. W 1938 r. był I oficerem sztabu 29 Dywizji Piechoty. Zaś w 1939 r. kwatermistrzem tej dywizji.

Uczestniczył w kampanii wrześniowej, m.in. w walkach w rejonie Piotrkowa Trybunalskiego. Dywizja została rozbita w składzie armii gen. Stefana Dąb-Biernackiego. W 1939 i 1940 roku podejmował nieudane próby przejścia granicy do Francji.

W 1941 r. dowódca byłej 29 DP Ignacy Oziewicz wezwał go do Warszawy. Został szefem Oddz. III w Narodowej Organizacji Wojskowej. Po rozłamie w NOW, w 1942 r. przeszedł do tworzonej przez płk. Ignacego Oziewicza organizacji Narodowe Siły Zbrojne (NSZ) i został szefem sztabu dowództwa NSZ. Jeździł na inspekcje do terenowych ogniw NSZ. Obaj dążyli do połączenia NSZ z ZWZ-AK, z zachowaniem odrębności NSZ.

W 1943 r. aresztowano gen. Grota Roweckiego i płk. Ignacego Oziewicza. Nowym dowódcą NSZ został płk. dypl. inż. T. Kurcyusz. W obliczu tarć między dowództwami AK i NSZ na tle warunków połączenia, płk. Kurcyusz wysłał kpt. Żochowskiego do Naczelnego Wodza PSZ w Londynie dla omówienia warunków połączenia obydwu formacji. W 1944 po trzymiesięcznej podróży przez Bałkany, dotarł do Londynu, gdzie został odznaczony Krzyżem Walecznych[1]. Po wykonaniu zadania otrzymał przydział do Sztabu Naczelnego Wodza w Oddziale Operacyjnym. Wkrótce przeniesiono go do 2 Korpusu we Włoszech. Tam krótko dowodził 17 batalionem strzelców lwowskich, następnie był znów w sztabie Korpusu, z dodatkowymi zadaniami oficera łącznikowego gen. Andersa do Brygady Świętokrzyskiej NSZ, stacjonującej w Niemczech.

Wykorzystując konspiracyjne kontakty na kraj, sprowadził żonę i córkę do Włoch. W 1946 roku nastąpiła demobilizacja Korpusu.

Major Stanisław Żochowski wraz z rodziną osiadł w południowej Anglii, na dzierżawie małej farmy kwiatowo-owocowej. W 1950 wyjechał do Australii, osiedlając się w Brisbane. Pod koniec lat 50. Władysław Anders awansował go do stopnia podpułkownika[2]. W 1991 zmarła bezdzietnie jego jedyna córka Hania.

W 1993 obronił doktorat z nauk politycznych z zakresu współczesnej historii Polski, na Polskim Uniwersytecie Na Obczyźnie w Londynie, który wręczył mu były rektor tej uczelni, prof. Jerzy Gawenda[3].

Autor wielu książek o tematyce politycznej, polskiej armii, Narodowych Siłach Zbrojnych, Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie oraz o losach rodziny, był członkiem Polskiego Towarzystwa Naukowego Na Obczyźnie[4].

Publikacje książkowe

  • Brytyjska polityka wobec Polski 1916-1948, Londyn 1978.
  • Monografia generała dywizji Tadeusza Kutrzeby, Londyn 1979, Lublin 1997
  • Gen. Stanisław Fiszer, szef sztabu ks. Józefa, Londyn 1981.
  • O Narodowych Siłach Zbrojnych – NSZ, Londyn 1983.
  • Nasz pamiętnik (1914-1984) (współautor: Maria Żochowska), Londyn 1984, Lublin 1993
  • British Policy in Relation to Poland in 2nd World War, New York 1988.
  • Unia brzeska w Polsce XVII wieku. Monografia ks. Cypriana Żochowskiego Metropolity całej Rusi i Arcybiskupa Połockiego (1635-1693), Brisbane-Londyn 1988.
  • Wywiad polski we Francji 1940-1945, Londyn 1990.
  • Myślę o wrześniu 1939, Londyn 1993.
  • Rządy zbirów 1940-1990 (współautor: Henryk Pająk), Wyd. Retro, Lublin 1996, 1997[5][6]

Zobacz też

Przypisy

  1. Lesław M. Bartelski: Czas bitew. Opowieść o AK od lipca 1943 po styczeń 1944. Warszawa 1993. s. 75. ISBN 978--83-85-74604-1.
  2. Zbigniew Sudułł: Człowiek-enigma. Wspomnienie o Stanisławie Żochowskim. polesinaustralia.com. [dostęp 2014-09-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-06)].
  3. Stanisław Żochowski: Monografia generała dywizji Tadeusza Kutrzeby. 1997. s. 4.
  4. Wybór członków Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie, Polskie Towarzystwo Naukowe na Ojczyźnie s. 129. docplayer.pl. [dostęp 2017-06-04].
  5. Henryk Pająk, Stanisław Żochowski, Rządy zbirów. 1940-1990, Lublin: „Retro”, 1996, ISBN 83-905292-5-4, OCLC 233485246.
  6. Henryk Pająk, Rządy zbirów, 1940-1990, Stanisław Żochowski, wyd. Wyd. 2, Lublin: Wydawn. Retro, 1997, ISBN 83-87510-16-5, OCLC 57552956.

Bibliografia

  • S. Żochowski, M. Żochowska, Nasz Pamiętnik (1914-1984), Wyd. II, Retro, Lublin 1993.
  • Stanisław Żochowski na stronach Paryskiej Kultury [1]

Media użyte na tej stronie

PL Epolet mjr.svg
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
Kotwica symbol.svg
Autor: Liftarn, Licencja: CC BY-SA 2.5
Kotwica symbol
POL Krzyż Walecznych (1941) BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1941).
Sign (cross) of Narodowe Siły Zbrojne (NSZ) at plaque in Sanok.jpg
Autor: Lowdown, Licencja: CC BY-SA 3.0
Znak Narodowych Siły Zbrojnych (NSZ) na tablicy pamiątkowej w Sanoku