Stanisław Brych
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1904–1933 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 7 Pułk Strzelców Wielkopolskich, |
| Stanowiska | dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 | |
Stanisław Brych (ur. 30 lipca 1887 w Dusznikach, zm. 7 czerwca 1933 w Iwoniczu) – major piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 30 lipca 1887 w Dusznikach (powiat Szamotuły) jako syn Franciszka i Jadwigi z domu Turkota[1].
Służył w Armii Cesarstwa Niemieckiego od 4 października 1904 do końca I wojny światowej.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego 12 listopada 1918 jako oficer. Brał udział w powstaniu wielkopolskim. Od lutego 1919 dowódca oddziału rekrutów w Rakoniewicach w ramach Grupy Zachodniej, od marca 1919 służył w Komendzie Etapy w Grodzisku Wielkopolskim. Od 7 kwietnia do 4 października 1919 pełnił funkcję dowódcy I batalionu w 7 pułku strzelców wielkopolskich. Awansowany do stopnia podporucznika 15 listopada 1919. Został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2][3]. Od 1923 był przydzielony do 55 pułku piechoty[4] jako oficer nadetatowy[5]. W 1924 służył w batalionie szkolnym nr 7[6]. Został awansowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[7]. Przydzielony do 2 pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku pełnił w nim w 1928 funkcję dowódcy II batalionu zapasowego[8]. Z dniem 1 czerwca 1931 został wyznaczony na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok[9][10][11], które sprawował do końca życia[1].
Zmarł 7 czerwca 1933 w Iwoniczu wskutek ogólnego zakażenia[1][12]. Został pochowany na Cmentarzu Garnizonowym w Poznaniu 10 czerwca 1933[1] (kwatera V, miejsce 251)[13].
Jego żoną od 2 października 1922 była, pochodząca ze wsi Adolfowo, Stefania z domu Opaska[1] (wzgl. Franciszka). Ich dziećmi byli: Urszula (ur. i zm. 1922) i Henryk (1922–1998).
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[14]
Przypisy
- ↑ a b c d e Księga zgonów (1932–1939). Parafia Wojskowa Rzymskokatolicka w Sanoku. s. 2 (poz. 4).
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 415.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 359.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 281.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 257.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1378.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 183.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 102.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 4.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32, 523.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty - 1 lipiec 1933 r.. Warszawa: 1933, s. 24.
- ↑ Zmarli. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 41, 26 stycznia 1934.
- ↑ Stanisław Brych. Cmentarze Miasta Poznania. [dostęp 2015-05-27].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Stanisław Brych. nieobecni.com.pl. [dostęp 2015-05-26].
Media użyte na tej stronie
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
Standarte seiner Majestät des Deutschen Kaisers
„Die Standarte, 4 m im Quadrat, besteht aus goldgelber Seide und zeigt das eiserne Kreuz, belegt mit dem kleineren Wappen Sr. Majestät. In den Winkeln des Kreuzes erscheinen je eine Kaiserkrone und drei rotbewehrte, schwarze Adler. Auf dem Kreuz steht "GO TT MIT UNS 18 70". Sobald Se. Majestät sich an Bord eines Schiffes begibt, wird die Kaiserstandarte am Topp des Grossmastes gehisst und alle anderen Kommando- und Unterscheidungszeichen gestrichen“.(Ströhl: Deutsche Wappenrolle, S. 80)
.png){kind=link}