Stanisław Dulfus

Stanisław Dulfus
pułkownik jazdy
Data i miejsce urodzenia22 marca 1762
Warszawa
Data i miejsce śmierci25 stycznia 1847
Warszawa
Przebieg służby
Lata służby1787–1825
Siły zbrojneArmia Pruska
Wojsko I Rzeczypospolitej
Armia Księstwa Warszawskiego
Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego
JednostkiPułk 4 Strzelców Konnych
Korpusu Żandarmerii
Stanowiskadowódca pułku kawalerii
dowódca żandarmerii
Główne wojny i bitwywojna polsko-rosyjska 1792
insurekcja kościuszkowska
wojna polsko-austriacka
inwazja na Rosję (1812)
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie)

Stanisław Dulfus baron herbu Dulfus (ur. 22 marca 1762 w Warszawie, zm. 25 stycznia 1847 w Warszawie) – pułkownik Wojska Polskiego.

Życiorys

Stanisław Dulfus urodził się 22 marca 1762 roku w Warszawie. W maju 1787 roku jako podchorąży rozpoczął służbę w pruskim 4 Pułku Huzarów Eugeniusza Fryderyka Księcia Wirtemberskiego. 30 listopada 1789 roku został zwolniony z pruskiej Armii, a 11 grudnia tego roku rozpoczął służbę w Kawalerii Narodowej Wojsk Rzeczypospolitej jako adiutant podporucznik. W 1792 roku uczestniczył w wojnie z Rosją. 18 czerwca tego roku walczył w bitwie pod Zieleńcami, a 18 sierpnia awansował na porucznika w Kawalerii Narodowej. Dwa lata później, w czasie insurekcji kościuszkowskiej znów walczył z Rosjanami. Wziął udział w bitwie pod Powązkami, Błoniem (10 lipca) i Kamionką. 12 września 1794 roku otrzymał nominację na podpułkownika. 12 stycznia 1801 roku, w stopniu kapitana, został przyjęty do Legionów Polskich we Włoszech. 1 kwietnia 1807 roku został szefem szwadronu w Pułku 2 Ułanów. 15 maja tego roku awansował na majora. 20 marca 1810 roku otrzymał nominację na pułkownika i dowódcę Pułku 4 Strzelców Konnych[1]. Przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego w 1812 roku[2]. 28 listopada 1812 roku w czasie bitwy nad Berezyną został ranny w lewą nogę.

13 grudnia 1816 roku został organizatorem i pierwszym dowódcą Korpusu Żandarmerii[3]. 1 czerwca 1825 roku został przeniesiony „na reformę”[4]. 25 grudnia 1828 roku został „umieszczony a la suite w wojsku”. Nie pełnił czynnej służby wojskowej i nie zajmował żadnego stanowiska, ale miał prawo występować w mundurze[5][6]. Zmarł 25 stycznia 1847 roku w Warszawie. Pochowany w katakumbach cmentarza Powązkowskiego (rząd 103-5)[7].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Bronisław Gembarzewski, Wojsko Polskie..., s. 132, 140.
  2. ↑ Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. 1812, nr 18, s. 175.
  3. ↑ Rozkaz dzienny Naczelnego Wodza do Wojska Polskiego z 13 grudnia 1816 roku.
  4. ↑ Rozkaz dzienny Naczelnego Wodza, wielkiego księcia Rosji Konstantego do Wojska Polskiego z 1 czerwca (20 maja) 1825 roku w: Gazeta Korespondenta Warszawskiego i Zagranicznego Nr 93 z 11 czerwca 1825 roku, s. 1259.
  5. ↑ Rocznik Woyskowy Królestwa Polskiego na rok 1829, Drukarnia Wojskowa, Warszawa 1829 rok, s. 22.
  6. ↑ Rocznik Woyskowy Królestwa Polskiego na rok 1830, Drukarnia Wojskowa, Warszawa 1830, s. 24.
  7. ↑ Cmentarz Stare Powązki: STANISŁAW DULFUS, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-11-02].

Bibliografia

  • Lista imienna Oficerów Legiów Polskich we Włoszech, wojsk posiłkowych przy Rzeczypospolitej Cyzalpińskiej: od roku 1797 po koniec 1806. Jako też Legii Nad-Dunajskiej od roku 1799 przy wojskach Rzeczypospolitej Francuskiej po koniec roku 1802, w: Kazimierz Władysław Wójcicki, Cmentarz Powązkowski oraz cmentarze katolickie i innych wyznań pod Warszawą i w okolicach tegoż miasta, tom III, Drukarnia S. Orgelbranda, Warszawa 1858, s. XXIII.
  • Bronisław Gembarzewski, Wojsko Polskie. Księstwo Warszawskie 1807-1815, Gebethner i Wolff, Warszawa 1905.

Media użyte na tej stronie