Stanisław Henryk Szczucki
 rotmistrz | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1913–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 _4r_BAR.svg){kind=small}    | |
Stanisław Henryk Szczucki (ur. 20 lipca 1892 w Antoninach na Wołyniu, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – rotmistrz Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 20 lipca 1892 w Antoninach, w rodzinie Juliusza i Bogumiły z Bodnarów[1]. W latach 1904–1908 uczył się w Szkole Handlowej Edwarda Rontalera w Warszawie, a później przeniósł się do Szkoły Handlowej w Krzemieńcu, w której dwa lata później złożył maturę. Następnie przez dwa lata studiował w Szkole Politechnicznej we Lwowie. W 1913 został powołany do armii rosyjskiej, ukończył Jelizawetgradzką Szkołę Kawalerii. Od 1918 żołnierz III Korpusu Polskiego w Rosji, do czasu internowania przez Austriaków[2].
1 stycznia 1919 wstąpił do Szwadronu Ziemi Warszawskiej, z którym 17 lutego wyruszył na front litewsko-białoruski. W czerwcu został przeniesiony do 3 pułku ułanów[2]. 13 stycznia 1920 objął dowódcztwo szwadronu[3]. 28 lutego 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[4].
Od 27 września 1921 do 7 lipca 1922 był słuchaczem kursu w Centralnej Szkole Jazdy w Grudziądzu. Po ukończeniu kursu powrócił do 3 puł. na stanowisko instruktora jazdy konnej. W listopadzie 1923 został przesunięty na stanowisko dowódcy szwadronu[3][5]. W 1924 został przydzielony do 5 Samodzielnej Brygady Kawalerii na stanowisko dowódcy szwadronu pionierów[6]. 3 maja 1926 został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 56,5. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[7]. W tym samym roku został przeniesiony do 8 pułku ułanów z pozostawieniem na stanowisku dowódcy szwadronu pionierów 5 SBK[8], a później 5 szwadronu pionierów[9][10]. W 1937 został przeniesiony do dywizjonu przeciwpancernego 10 Brygady Kawalerii w Rzeszowie na stanowisko podkwatermistrza[3]. Później został przeniesiony do korpusu oficerów administracji, grupa administracyjna[11]. W marcu 1939 nadal pełnił służbę w dppanc. 10 BK na stanowisku oficera administracyjno-materiałowego[12]. Na początku 1939 został przeniesiony w stan spoczynku[3].
W kampanii wrześniowej walczył w 3 puł[3][1]. Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej 032/1 z 14 kwietnia 1940, poz. 45[13].
Stanisław Henryk Szczucki był żonaty z Zofią z Pruszyńskich[3].
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia majora[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4491
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[15][11]
- Srebrny Krzyż Zasługi (17 marca 1934)[16][11]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[3]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[3]
Zobacz też
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
- Zbrodnia katyńska
Przypisy
- ↑ a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 613.
- ↑ a b Kiński 1995 ↓, s. 485.
- ↑ a b c d e f g h Kiński 1995 ↓, s. 486.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 12 marca 1921 roku, s. 385.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 605, 683.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 83, 547, 606.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 123.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 297, 349.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 52, 81.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 149, 666.
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 297.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 718.
- ↑ Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki, Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, 2000, s. 283.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 297.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 64, poz. 98 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
- Kazimierz Banaszek; Krystyna Wanda Roman; Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Jan Kiński. Pro Memoria. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 1–2 (151–152), 1995. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny. ISSN 0043-7182.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik kapitana Wojska Polskiego (1919-39).
