Stanislas Naulin

Stanislas Naulin

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	17 kwietnia 1870 Saint-Loup-Lamairé
Data i miejsce śmierci	3 listopada 1932 Paryż
Przebieg służby
Lata służby	1888 – 1932
Siły zbrojne	Armée française
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Odznaczenia

Stanislas Naulin (ur. 17 kwietnia 1870 w Saint-Loup-Lamairé w departamencie Deux-Sèvres, zm. 3 listopada 1932 w Paryżu) – francuski generał, od 23 sierpnia 1921 roku Naczelny Dowódca wojsk Sprzymierzonych na Górnym Śląsku w okresie działania Międzysojuszniczej Komisji Rządzącej i Plebiscytowej, następca Gratiera.

Jego dziadek był rolnikiem, ojciec zaś żandarmem. Naulin miał dwóch braci. W 1888 roku z drugą lokatą na 450 kandydatów został przyjęty do Specjalnej Szkoły Wojskowej w Saint-Cyr. Naukę skończył w roku 1890, utrzymując przez cały czas drugą lokatę, wśród ponad 400 uczniów.

W stopniu podporucznika trafił do 2. Pułku Strzelców Algierskich. Dwa lata później był już porucznikiem (1 października 1892). W 1893 roku uczęszczał do regionalnej szkoły strzeleckiej w Châlons kończąc ją jako najlepszy absolwent wśród 78 szkolonych. Od 1896 do 1898 uczył się w Wyższej Szkole Wojennej (drugie miejsce na 24 absolwentów). 26 grudnia 1898 r. awansował na kapitana i został przydzielony jako kapitan -stażysta do dowództwa armii. W Ministerstwie Wojny szybko zyskał uznanie jako autor wzorowo opracowanych raportów i przydatnych analiz. Szczególnie cenne okazały się: jego raport o stanie brytyjskiej marynarki wojennej oraz Peru, opracowanie napisane na miejscu podczas pełnionej tam misji w latach 1903-1905. Praktykę wojenną odbył w Algierii i Maroku. W marcu 1910 roku został szefem batalionu. Od 1912 roku pracował jako oficer 2 Biura Głównej Kwatery Sztabu.

Brał udział w I wojnie światowej awansując w listopadzie 1914 roku na podpułkownika zaś 25 czerwca 1916 na pułkownika (już od 1898 tymczasowo pełnił funkcje pułkownika tytularnego). Jako dowódca 15 Regimentu Piechoty szczególnie zasłużył się w bitwie pod Artois (1915); pod Verdun (1916) jako dowódca 303 Brygady; W Szampanii w okresie kwiecień-czerwiec 1917 na czele 45 Dywizji Piechoty oraz w Szampanii w okresie lipiec październik 1918 roku jako dowódca 21 Kompanii Artylerii. Już od początku wojny miał styczność z marszałkiem Fochem. 18 kwietnia 1918 roku awansował na generała brygady a już 10 czerwca został generałem dywizji, dowodząc wtedy 21 Korpusem Armijnym. Okazał się równie skuteczny w działaniach polowych jak i w administracji wojskowej, był oceniany jako oficer kompetentny, bystry i odważny. Po przybyciu na Śląsk szybko zyskał uznanie Le Ronda i pozostałych osobistości koalicji. Po powrocie ze Śląska Naulin dowodził w Algierii, Na Bliskim Wschodzie oraz Maroku. Od 1930 roku, aż do śmierci, pracował w Najwyższej Radzie Wojennej.

Odznaczenia

Francuskie:

• Krzyż Wielki Orderu Legii Honorowej^[1]
• Wielki Oficer Orderu Legii Honorowej^[2]
• Komandor Orderu Legii Honorowej^[2]
• Oficer Orderu Legii Honorowej (21 czerwca 1915)
• Kawaler Orderu Legii Honorowej (12 lipca 1911)
• Komandor Orderu Gwiazdy Czarnej Beninu (kolonialny)^[1]
• Kawaler Orderu Gwiazdy Czarnej Beninu (kolonialny)^[2]
• Kawaler Orderu Zasługi Rolniczej^[2]
• Krzyż Wojenny 1914–1918^[1]
• Krzyż Kombatantów^[1]
• Medal Kolonialny z okuciem „Maroc”^[1]
• Medal Pamiątkowy Maroka z okuciem „Casablanca”^[1]
• Medal Pamiątkowy Syrii i Cylicji^[1]
• Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny z okuciem „Engagé Volontaire”^[1][2]
• Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy)^[1][2]
• Medal Pamiątkowy Górnego Śląska (międzysojuszniczy)^[1]

Zagraniczne:

• Krzyż Wielki Orderu Alawitów (Maroko)^[1]
• Medal Zasługi Wojskowej (Maroko)^[1]
• Krzyż Wielki Orderu Sławy (Tunezja)^[1]
• Krzyż Wielki Orderu Zasługi Wojskowej (Hiszpania)^[1]
• Komandor z Gwiazdą Orderu Polonia Restituta (Polska)^[1]
• Krzyż Walecznych (Polska)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 (Polska)^[1]
• Komandor Orderu Świętego Skarbu (Japonia)^[1]
• Komandor Orderu Leopolda (Belgia)^[1]
• Krzyż Wojenny 1914-1918 (Belgia)^[1]
• Medal Izery (Belgia)^[1]
• Oficer Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry)^[1]
• Oficer Orderu Oranje-Nassau (Holandia)^[1]
• Kawaler Orderu Łaźni (Wielka Brytania)^[1]
• Medal za Wybitną Służbę (USA)^[1]
• Medal Honorowy Zasługi (Liban)^[1]

Przypisy

Bibliografia

• Nawrocka Anna, Kiper Roland: Francja i Francuzi na Śląsku, Wydawnictwo Instytut Śląski, Opole 2010, ISBN 978-83-62105-44-1, s. 160-163