Stefan Cieński

Stefan Cieński Stephan Ritter Cieński-Cienia von Pomian
pułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia	20 sierpnia 1875 Tomaszowce
Data i miejsce śmierci	1940 USRR, ZSRR
Przebieg służby
Siły zbrojne	C. K. Armia, Wojsko Polskie
Jednostki	Pułk Ułanów Nr 6 6 Pułk Ułanów Kaniowskich Komenda Miasta Łodzi
Stanowiska	dowódca pułku zastępca komendanta miasta komendant miasta
Odznaczenia

Stefan Cieński (ur. 20 sierpnia 1875 w Tomaszowcach, zm. 1940 w ZSRR) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 20 sierpnia 1875 w Tomaszowcach^[1]. Był synem Bolesława^[2]

Był oficerem C. K. Armii. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. Służąc w pułku ułanów nr 6 w czerwcu 1917 został awansowany do stopnia majora^[3].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został zweryfikowany do stopnia podpułkownika. W tej randze od 1919 do 1920 był dowódcą 6 pułku Ułanów Kaniowskich. Został awansowany do stopnia pułkownika kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[4][5]. W 1923 pozostawał w Rezerwie Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI^[6]. Z dniem 1 marca 1924 został przydzielony do 6 pułku Ułanów Kaniowskich w Stanisławowie, jako nadetatowy z równoczesnym odkomenderowaniem do Inspektoratu Jazdy przy Inspektoracie Armii Nr 5^[7]. Z dniem 20 września tego roku został przydzielony na stanowisko zastępcy komendanta miasta Łódź^[8][9]. W październiku 1926 został zatwierdzony na stanowisku komendanta miasta Łódź^[10]. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[11]. W 1928 mieszkał we Lwowie^[12]. W 1934, jako pułkownik kawalerii w stanie spoczynku, był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto^[13].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD. Został przewieziony do więzienia przy ulicy Karolenkiwskiej 17 w Kijowie. Tam prawdopodobnie na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście dyspozycyjnej 72/1-89 oznaczony numerem 3165)^[2]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Czterej pułkownicy kawalerii w stanie spoczynku z Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI w 1934 wymienieni jako oficerowie przewidziani do użycia w czasie wojny, tj. Stefan Cieński, Rudolf Lang, Wawrzyniec Łobaczewski, Gwido Poten, zostali zamordowani w 1940 i widnieją na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami^[14]
• Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej dwukrotnie^[14]
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[14]
• Krzyż Wojskowy Karola^[14]
• Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii^[14]
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy^[14]
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913^[14]

Przypisy

Bibliografia

• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.