Stefan Witkowski (generał)

Stefan Witkowski
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

22 września 1873
Kraków

Data i miejsce śmierci

25 stycznia 1954
Rybnik

Przebieg służby
Lata służby

1893–1923

Siły zbrojne

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png Armia Austro-Węgier
Orzeł hallerczyków.jpg Armia Polska we Francji
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Krzyż Wojskowy Karola Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Stefan Witkowski (ur. 22 września 1873 w Krakowie, zm. 25 stycznia 1954 w Rybniku) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Stefan Witkowski urodził się 22 września 1873 roku w Krakowie, w rodzinie Karola i Marii z Galińskich. 18 sierpnia 1893 roku, po ukończeniu siedmioklasowej wojskowej szkoły realnej, rozpoczął pełnić zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii[1]. Na majora został awansowany ze starszeństwem z 1 listopada 1912 roku. W tym samym roku był przydzielony do Korpuśnej Szkoły Oficerów w Ołomuńcu, pozostając oficerem nadetatowym c. i k. 54 pułku piechoty[2].

Na pułkownika został awansowany ze starszeństwem z 1 listopada 1917 roku i 110. lokatą, pozostając oficerem nadetatowym c. i k. 20 pułku piechoty[3]. W 1918 roku dostał się do niewoli włoskiej. W 1919 roku, po uwolnieniu z niewoli, wstąpił do Armii Polskiej we Francji[4]. W Armii gen. Hallera został przydzielony do 10 pułku strzelców polskich, a następnie do 7 Dywizji Strzelców Polskich[1].

30 września 1919 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[5]. Rano 23 lipca 1920 roku przybył do Grodna i przejął od generała Adama Mokrzeckiego dowództwo grupy operacyjnej, występującej w składzie Frontu Północno-Wschodniego. Formalnie został mianowany dowódcą grupy operacyjnej dekretem Naczelnego Wodza z 8 sierpnia 1920 roku[6]. Od 15 sierpnia tego roku pełnił służbę w Departamencie I Broni Głównych i Wojsk Taborowych Ministerstwa Spraw Wojskowych, a od 1 września w Centralnej Komisji Wyszkolenia[1]. 9 maja 1921 roku został mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego[7]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 13. lokatą w korpusie generałów[8]. Z dniem 31 grudnia 1923 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w drodze superrewizji[9][10][11][12][13][14].

Na emeryturze mieszkał w Warszawie przy Alei 3 Maja 16[15]. 26 kwietnia 1931 został wybrany wiceprezesem Polskiego Związku Łyżwiarskiego[16]. Pełniąc tę funkcję został wyznaczony sędzią głównym zawodów Mistrzostw Europy w łyżwiarstwie figurowym zaplanowanych na 3–6 lutego 1939 w Zakopanem[17][18]. Po zakończeniu II wojny światowej był nauczycielem Technikum Górniczego w Rybniku (obecnie Zespół Szkół Technicznych). Zmarł 25 stycznia 1954 roku w Rybniku[19].

Stefan Witkowski był żonaty z Amelią Czerny-Breyl, z którą miał jedno dziecko[20].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c Stawecki 1994 ↓, s. 351.
  2. ↑ Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1913, Wiedeń 1912, s. 293, 610.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1918 ↓, s. 67.
  4. ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 183.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 15 maja 1920 roku, poz. 504.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 34 z 8 września 1920 roku, poz. 802.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 21 maja 1921 roku, poz. 761.
  8. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 15.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 81 z 29 grudnia 1923 roku, s. 750.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 10 stycznia 1924 roku, s. 6 sprostowano omyłkę drukarską zastępując wyrazy „w stan nieczynny” wyrazami „w stan spoczynku”.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 120.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1406.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 880.
  14. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 322.
  15. ↑ Spis Abonentów 1938 ↓, s. 381.
  16. ↑ Sport. Naczelnik Chrzanowski prezesem Polskiego Związku Łyżwiarskiego. „Słowo Polskie”. 117, s. 11, 30 kwietnia 1931. 
  17. ↑ Maxie Weber i Ernst Beier startują w Zakopanem na łyżwiarskich mistrzostwach Europy. „Ilustrowany Kurier Codzienny”. 22, s. 13, 22 stycznia 1939. 
  18. ↑ Po raz pierwszy w Zakopanem łyżwiarskie mistrzostwa Europy. „Ilustrowany Kurier Codzienny”. 37, s. 11, 6 lutego 1939. 
  19. ↑ Mandrysz 1997 ↓, s. 30.
  20. ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 352.
  21. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 102 „za zasługi na polu rozwoju sportu”.
  22. ↑ Lista starszeństwa 1918 ↓, s. 509.

Bibliografia

  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres. Wiedeń: c. i k. Nadworna Drukarnia Państwowa, 1918.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
  • Spis Abonentów Warszawskiej Sieci Telefonów Polskiej Akcyjnej Spółki Telefonicznej i Rządowej Warszawskiej Sieci Okręgowej rok 1938/39. Warszawa: Zakłady Graficzne „Dom Prasy” S.A., 1938.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
  • Iwo Mandrysz. Zapomniany Generał. „Polska Zbrojna”, 1997-02-05. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. 
  • Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.

Media użyte na tej stronie

PL Epolet gen bryg.svg
Naramiennik generała brygady Wojska Polskiego (1919-39).
Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.

It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.

After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzeł hallerczyków.jpg
Odznaka pamiątkowa Armii gen. Józefa Hallera
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
AUT Karl-Truppenkreuz BAR.svg
Baretka Krzyża Wojskowego Karola – Austro-Węgry. (Karl-Truppenkreuz)
Ordine imperiale della corona di ferro, austria.png
nastrino Ordine imperiale della corona di ferro
Signum laudis2.gif
Baretka Signum laudis
AUT Franz Joseph 50 years of reign - Military Medal.svg
Autor: Mimich, Licencja: CC BY-SA 3.0
Military Medal for 50 years of reign of Emperor Franz Joseph (=Signum Memoriae)
Med. Austria 1912-1913.JPG
Austrian mobilitation cross of 1912/1913's ribbon
AUT Jubiläumskreuz 1908.png
Autor: Mimich, Licencja: CC BY-SA 3.0
Krzyż Jubileuszowy 1908 (Austro-Węgry)
AUT KuK Kriegsbande BAR.svg
Baretka: Wstążka Wojenna (Kriegsbande) dla odznaczeń austro-węgierskich (m.in.: Militär-Verdienstkreuz; Militär-Verdienstmedaille (Signum Laudis); Franz-Joseph-Orden; Tapferkeitsmedaille).