Sufczyn (województwo małopolskie)

Sufczyn

wieś
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Powiat	brzeski
Gmina	Dębno
Liczba ludności (2008)	1960[1]
Strefa numeracyjna	14
Kod pocztowy	32-852[2]
Tablice rejestracyjne	KBR
SIMC	0819444
Położenie na mapie gminy Dębno Sufczyn
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Sufczyn
Położenie na mapie województwa małopolskiego Sufczyn
Położenie na mapie powiatu brzeskiego Sufczyn
49°57′45″N 20°44′57″E/49,962500 20,749167

Sufczyn – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie brzeskim, w gminie Dębno.

Wieś położona jest na pograniczu dwóch krain geograficznych. Południowa część miejscowości z przysiółkami: Górny, Rajsko, Granice i Zagórze znajduje się na północnym krańcu Karpat, a dokładniej Pogórza Wiśnickiego. Północna część Sufczyna z przysiółkiem Dolny i okolicami trasy krajowej nr 94 należą już do Kotliny Sandomierskiej. Przez wieś przepływa rzeka Kisielina.

W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie tarnowskim. Integralne części miejscowości: Granice pod Bukową, Granice Sufczyńskie, Rajsko, Sufczyn Dolny, Zagórze^[3].

Nazwa

Nazwę miejscowości w zlatynizowanej staropolskiej formie Suchczyn wymienia w latach (1470–1480) Jan Długosz w księdze Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis^[4].

Historia

Sufczyn powstał w 1317 lub 1357^[5] na podstawie przywileju Władysława Łokietka. Zezwolił on Mściwojowi z rodu Pobogów dziedzicowi Dębna za poczynione przezeń na rzecz tego księcia, a późniejszego króla zasługi i służby osadzić wieś na prawie średzkim wraz z immunitetem. Do XVIII w. Sufczyn był nazywany Suchczynem^[6].

Wieś w 1470 roku wymienił Jan Długosz w Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis, gdzie jako właściciela wsi zanotował kasztelana i starostę krakowskiego Jakuba Dębińskiego. W 1581 znajdowało się w niej 15 łanów kmiecych, 3 zagrodników z rolą, 2 piekarzy, 1 dudę i 4 rzemieślników^[6]. Właścicielem wsi był w tym czasie Jan Rupniewski^[6].

Pod koniec XIX wieku wieś wymienia Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i notuje w Sufczynie dwa obszary: dworski i wiejski. W obszarze dworskim leżało 12 domów i liczył on 86 mieszkańców. Miał 544 mórg roli, 37 morg łąk, 4 morgi ogrodu, 26 morg pastwisk, 158 morg lasu, 4 morgi moczarów i 9 morg nieużytków. Znajdował się w nim zakład gorzelniczy, 2 karczmy oraz młyn. Majątek ten należał do Wyhowskich. Obszar mniejszy, wiejski liczył 651 morg roli, 81 morg łąk, 85 morg pastwisk i 25 morg lasu. Znajdowało się tam 154 domy, a wieś liczyła w sumie 907 mieszkańców w tym 41 wyznania mojżeszowego^[6].

Sufczyn do 1934 pełnił funkcję gminy. Ostatnim wójtem był Piotr Witek, a przed nim urząd ten sprawował przez wiele lat Adam Michałek. Po utworzeniu gmin zbiorowych w 1934 Sufczyn przyłączono do gminy Dębno.
Dzielnice wsi w czasach emigracji: Dół, Góra, Granice, Zagórze i Rajsko.

Zabytki

W Sufczynie znajduje się figura św. Jana Nepomucena. Ustawiona została na kamiennym, ogzymsowanym postumencie, na którego czołowej ścianie widnieją dwa płaskorzeźbione kartusze z herbami Nowina i Trąby oraz wykonana współcześnie z figurą antyczną majuskułą łacińska inskrypcja informująca, iż figurę ową ufundowali Józef Janota z żoną Teofilą, a stało się to 6 października 1751 roku.

• 

  Zespół Szkół im. ks. prałata płk. Tadeusza Dłubacza w Sufczynie

• 

  Kościół parafialny pw. Ducha Świętego w Sufczynie

• 

  Tablica w sufczyńskim kościele, upamiętniająca ks. Stanisława Macha i ks. Tadeusza Dłubacza

• 

  Wnętrze kościoła w Sufczynie

Zobacz też

• Sufczyna

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Sufczyn, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 556 .