Superliga polska w piłce ręcznej kobiet

PGNiG Superliga Kobiet

2021/2022
Państwo	Polska
Dyscyplina	piłka ręczna
Organizator rozgrywek	Superliga sp. z o.o.
Data założenia	1956
Założyciel	ZPRP
Poprzednia nazwa	Ekstraklasa (1998–2010), I liga (1956–1998)
Przekształcona na zawodową	2019
Prezes	Piotr Należyty[1]
Komisarz	Piotr Łebek[1]
Przewodniczący Rady Nadzorczej	Henryk Szczepański
Partner TV	Telewizja Polska[2] (TVP Sport)
Sponsor tytularny	PGNiG
Rozgrywki
Liczba drużyn	8
Niższy poziom ligowy	I liga polska
Puchary	Liga Mistrzyń, Puchar EHF, Challenge Cup
Zwycięzcy
Pierwszy zwycięzca	Cracovia (1956/1957)
Obecny zwycięzca	MKS Zagłębie Lubin (2021/22)
Najwięcej zwycięstw	MKS Lublin (22)
Strona internetowa

PGNiG Superliga Kobiet^[3] – najwyższa w hierarchii klasa żeńskich ligowych rozgrywek piłki ręcznej w Polsce, będąca jednocześnie najwyższym szczeblem centralnym (I poziom ligowy). Zmagania w jej ramach toczą się cyklicznie (co sezon), systemem kołowym. Jej triumfator zostaje Mistrzem Polski, zaś najsłabsze drużyny relegowane są do I ligi polskiej. Czołowe zespoły klasyfikacji końcowej każdego sezonu uzyskują prawo występów w europejskich pucharach w sezonie następnym (Lidze Mistrzyń, Pucharze Zdobywczyń Pucharów, Pucharze EHF, bądź Pucharze Challenge EHF).

Decyzję o przeprowadzaniu mistrzostw Polski piłki ręcznej kobiet w formule ligowej podjęto w 1956, a pierwsza edycja ligi odbyła się w sezonie 1956/1957. Od samego początku do dziś rywalizacja ligowa toczona jest w tzw. wersji duńskiej (czyli odmianie 7-osobowej) na obiektach zamkniętych (halach sportowych). Do sezonu 2018/19 włącznie rozgrywkami zarządzał Związek Piłki Ręcznej w Polsce. Od sezonu 2007/2008 do 2015/16 na zakończenie rozgrywano fazę play-off. Najwięcej tytułów mistrza Polski zdobył MKS Perła Lublin – 22.

Na przestrzeni lat zmianom ulegała zarówno nazwa rozgrywek (pierwotnie I liga, następnie Ekstraklasa, a od 2010 Superliga), jak i system ich przeprowadzania (klasyczna formuła ligowa, formuła ligowa z późniejszym podziałem na grupę mistrzowską i grupę spadkową, formuła ligowa z fazą play-off), różna była też liczba drużyn przystępujących do rywalizacji (od 6 do 12).

Od początku sezonu 2010/2011 sponsorem tytularnym rozgrywek Superligi zostało Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo, a ich oficjalna nazwa brzmi PGNiG Superliga Kobiet^[4].

W sezonie 2016/2017 nastąpiła zmiana w systemie przeprowadzania rozgrywek, dotychczasowy system z podziałem na fazę play-off i play-out został zastąpiony podziałem na dwie „szóstki”. Pierwsza „szóstka” grała o mistrzostwo Polski, drużyny z miejsc 7-12 broniły się przed spadkiem. Rozgrywki te przebiegały systemem każdy z każdym, mecz i rewanż. Oznaczało to 10 dodatkowych meczów potrzebnych do wyłonienia mistrza i spadkowiczów.^[5].

W 2019 roku na mocy zawartej umowy pomiędzy PGNiG, a Superligą sp. z o.o., podjęto decyzję o stworzeniu ligi zawodowej. Proces profesjonalizacji rozpoczął się w marcu, a w lipcu ZPRP powierzył prowadzenie ligi spółce Superliga sp. z o.o. Od sezonu 2019/20 spotkania rozgrywane są systemem czterorundowym, każdy z każdym, bez fazy play-off - każda para zespołów rozgrywa po dwa spotkania w hali swojej i rywala. Do pierwszej ligi spada ostatni zespół tabeli.^[6]

Triumfatorki

Bilans klubów

• 22 tytuły – MKS Perła Lublin
• 9 – Ruch Chorzów
• 7 – AZS Wrocław
• 7 – Cracovia
• 5 – AKS Chorzów
• 3 – ŁKS Łódź
• 3 – Pogoń Szczecin
• 3 – Sośnica Gliwice
• 3 – Unia Łódź
• 3 – MKS Zagłębie Lubin
• 2 – Vistal Gdynia
• 2 – Start Elbląg
• 2 – Otmęt Krapkowice
• 2 – Stal Chorzów
• 2 – Zryw Łódź
• 1 – AZS AWFiS Gdańsk
• 1 – AZS Katowice
• 1 – AZS Warszawa
• 1 – IKP Łódź
• 1 – Piotrcovia Piotrków Trybunalski
• 1 – Spójnia Warszawa
• 1 – SKS Warszawa
• 1 – Znicz Łódź

Zobacz też

• Superliga polska w piłce ręcznej mężczyzn
• Mistrzostwa Polski w piłce ręcznej kobiet
• Puchar Polski w piłce ręcznej kobiet
• Związek Piłki Ręcznej w Polsce

Przypisy