Szczepan Jurzak

Szczepan Jurzak pseud. Grzegorz (ur. 26 grudnia 1900 w Pisarzowicach, zm. 29 września 1970 w Bielsku-Białej) – działacz socjalistyczny i komunistyczny, prezydent Bielska (1945), przewodniczący Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Opolu (1950–1953), Wrocławiu (1953–1954) i Zielonej Górze (1954–1956).

Życiorys

Po ukończeniu szkoły podstawowej w 1912 został robotnikiem budowlanym, w latach 1920–1922 odbywał służbę wojskową w 1 pułku czołgów w Żurawicy. Od 1923 pracował w fabryce zapałek w Czechowicach, od 1927 w fabryce wyrobów metalowych w Bielsku, gdzie był delegatem robotniczym.

W 1925 wstąpił do PPS. Od 1928 był sanitariuszem w Kasie Chorych w Bielsku, w 1934 został zwolniony. Działał w Związku Pracowników Budowlanych i Pokrewnych, w którym w 1936 został sekretarzem Zarządu Okręgowego (ZO). Ławnik w Sądzie Pracy w Bielsku z ramienia PPS i członek Rady Gminnej w Komorowicach. Brał udział w „jednolitofrontowych” akcjach politycznych z KPP, do której wstąpił w 1936. Wziął udział w konferencji okręgowej PPS w 1938, od maja 1939 był w komitecie PPS dla Śląska Cieszyńskiego i Zaolzia. Podczas okupacji nawiązał kontakt z byłymi KPP-owcami i był współtwórcą konspiracyjnej organizacji o nazwie Koło Przyjaciół ZSRR, która w 1942 przystąpiła do PPR. Od maja 1940 na przymusowych robotach w kopalni koło Bytomia, skąd po 3 miesiącach został zwolniony. Pracował w fabrykach w Bielsku i Bytomiu, gdzie współorganizował grupy sabotażowe. Wiosną 1942 został sekretarzem komórki PPR w Komorowicach, a w 1943 sekretarzem Bielskiego Podokręgu PPR. W 1944 uczestniczył w tworzeniu konspiracyjnych rad narodowych.

Od września 1944 przewodniczący Prezydium Powiatowej Rady Narodowej (PRN) w Bielsku, w 1945 mianowany prezydentem Bielska. W grudniu 1945 był delegatem na I Zjazd PPR. Od 1948 działał w PZPR. W latach 1950–1953 był przewodniczącym Prezydium WRN w Opolu, w latach 1953–1954 we Wrocławiu, a w latach 1954–1956 w Zielonej Górze. Od 1957 na emeryturze, członek plenum i egzekutywy Komitetu Miejskiego (KM) PZPR, w 1959 był delegatem na III Zjazd PZPR.

Był odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy II klasy i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Bibliografia

• Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 2, Warszawa 1987.