Tadeusz Łabędzki

Tadeusz Stanisław Łabędzki

Data i miejsce urodzenia	24 grudnia 1917 Filadelfia, Pensylwania, USA
Data i miejsce śmierci	9 czerwca 1946 Warszawa, Polska
Zawód, zajęcie	dziennikarz, polityk
Narodowość	polska
Odznaczenia

Tadeusz Stanisław Łabędzki (ur. 24 grudnia 1917 w Filadelfii, zm. 9 czerwca 1946 w Warszawie) – polski polityk nurtu narodowego.

Życiorys

Jego ojciec Bronisław Łabędzki za zorganizowanie strajku szkolnego w 1905, został zesłany na Sybir, z którego udało się mu uciec i wyjechać do Stanów Zjednoczonych.

W 1919 Tadeusz Łabędzki powrócił z rodzicami do kraju, w 1936 r. ukończył Państwowe Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika^[1] w Łodzi. Należał do 3 Łódzkiej Drużyny Harcerzy im. Romualda Traugutta^[2] oraz działał w Narodowej Organizacji Gimnazjalnej. Rozpoczął studia na wydziale prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W tym okresie brał udział w wielu akcjach i manifestacjach młodzieży narodowej, głównie na terenie Warszawy.

W okresie międzywojennym był działaczem młodzieżowym Stronnictwa Narodowego. W latach 1937–1939 był redaktorem naczelnym „Wszechpolaka”, pisma organizacji Młodzież Wszechpolska – Związek Akademicki. Po agresji Niemiec i ZSRR na Polskę i okupacji terytorium kraju, włączył się natychmiast jesienią 1939 roku do konspiracji, jako współorganizator i jeden z przywódców Narodowo-Ludowej Organizacji Wojskowej, będącej odłamem Stronnictwa Narodowego.

W 1941 powrócił wraz z całą NLOW do organizacji Stronnictwa. Po rozmowach prowadzonych w 1943 z Januszem Kornasem, Władysławem Furką, Zygmuntem Zagórowskim i Januszem Gorczykowskim utworzona została jednolita organizacja Młodzieży Wszechpolskej (MW). Na początku 1944 w Warszawie odtworzył w konspiracji Młodzież Wszechpolską, na czele której stanął; także jako redaktor konspiracyjnego pisma „Wszechpolak”. Jego Chorągiew Warszawska MW, której przewodniczył, liczyła 125 członków. Podczas okupacji niemieckiej i po wojnie wydawał czasopismo „Wszechpolaka”, które ukazywało się do czasu aresztowania Łabędzkiego.

W latach 1945–1946 był żołnierzem NZW. 7 kwietnia 1946 został aresztowany w przygotowanej przez UB zasadzce, w mieszkaniu Leszka Roszkowskiego przy ulicy Gdańskiej. Został przewieziony do MBP w Warszawie i tam – podczas trwania śledztwa z udziałem Adama Humera – zamordowany 9 czerwca 1946. Ciało zakopano w nieznanym miejscu. Grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie w Kwaterze „Na Łączce”. Jego przyjaciele i współoskarżeni – aplikant adwokacki Lechosław Roszkowski oraz studenci Tadeusz Zawadziński i Jan Morawiec – zostali skazani na śmierć i wyroki wykonano.

Order i upamiętnienie

W 2012 postanowieniem prezydenta RP Bronisława Komorowskiego został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej^[3][4].

W Łodzi, przy ul. Kilińskiego 86, na domu, w którym mieszkał, odsłonięto poświęconą mu tablicę oraz nazwano ulicę jego imieniem^[5].

Wuj Stefana Niesiołowskiego.

Przypisy

Bibliografia

• 80 lat Młodzieży Wszechpolskiej w: Wszechpolak, nr 1/2002
• Lucyna Kulińska, Narodowcy. Z dziejów Obozu Narodowego w Polsce w latach 1944–1947, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa–Kraków 1999.
• Lucyna Kulińska, Mirosław Ostrowski, Rafał Sierchuła, Narodowcy. Myśl polityczna i społeczna Obozu Narodowego w Polsce w latach 1944–47, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa–Kraków 2001
• Lucyna Kulińska, Związek Akademicki "Młodzież Wszechpolska" i "Młodzież Wielkiej Polski w latach 1922-1947, Warszawa 2004.
• Wojciech Muszyński, Z dziejów Stronnictwa Narodowego (1928-1947), "Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej" 2007, nr 8-9.
• Jolanta Mysiakowska-Muszyńska, Tadeusz Łabędzki, [w:] Konspiracja i opór społeczny w Polsce 1944-1956. Słownik biograficzny. T. IV, Kraków-Warszawa-Wrocław 2010.
• Jolanta Mysiakowska-Muszyńska, Tadeusz Łabędzki, [w:] Lista strat obozu narodowego w latach 1939-1945. Słownik biograficzny. T. 1, Warszawa 2010.