Tadeusz Bejm
| Data i miejsce urodzenia | 27 kwietnia 1929 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1 maja 1988 |
| Minister administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska | |
| Okres | od 28 maja 1975 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca | |
| Minister komunikacji | |
| Okres | od 27 marca 1976 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister | |
| Okres | od 17 grudnia 1977 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
            | |
Tadeusz Bejm (ur. 27 kwietnia 1929 w Kuźnicy Starej, zm. 1 maja 1988 w Warszawie) – działacz komunistyczny, poseł na Sejm PRL VI kadencji, minister administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska (1975–1976), minister komunikacji (1976–1977), minister-członek Rady Ministrów (1977–1980) i minister (1980).
Życiorys
Syn Józefa (1894–1966) i Teresy z domu Sendal (1893–1980), miał dwóch braci i dwie siostry. W 1936 podjął naukę w szkole powszechnej, kończąc trzy klasy przed wybuchem II wojny światowej, po czym został wraz z rodziną przesiedlony z Gdyni do Przystajni, gdzie ukończył szkołę w 1943. Był pracownikiem zakładu wędliniarsko-rzeźniczego. W 1944 wraz z rodziną został aresztowany przez Gestapo i był więziony w Lublińcu, po czym do 1945 pracował przymusowo w kopalni rudy żelaza „Krystyna” w Pankach. Osiadł w tym samym roku wraz z rodziną w Wojciechowie. W 1948 ukończył Średnią Szkołę Zawodową w Oleśnie i zdał egzamin na czeladnika wędliniarsko-rzeźnickiego w Izbie Rzemieślniczej w Katowicach. W 1950 został pracownikiem fizycznym, a następnie kierownikiem działu eksportu w Centralnym Zarządzie Przemysłu Mięsnego w Katowicach. W 1952 ukończył ze stopniem mata Szkołę Specjalistów Morskich w Ustce. Od 1953 do 1958 pracował w Polskich Liniach Oceanicznych jako oficer na statkach handlowych, był zastępcą kapitana. W 1956 ukończył Centralną Szkołę Partyjną PZPR im. Juliana Marchlewskiego. W latach 1960–1968 studiował zaocznie na Wydziale Morskim Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie, uzyskując tytuł magistra ekonomii.
W 1948 wstąpił do Powszechnej Organizacji „Służba Polsce” i następnie do Związku Młodzieży Polskiej. W 1949 został wysłany do brygady „SP” w Szczecinie, gdzie zasiadał w zarządzie ZMP. W 1953 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1951-1953 był tajnym współpracownikiem (informatorem) stalinowskiej Informacji Wojskowej o pseudonimie „Bystry”, a w 1954 został tajnym współpracownikiem Urzędu Bezpieczeństwa o pseudonimie „Bałajda”[2].
W 1958 został I sekretarzem Komitetu Dzielnicowego partii w gdańskim Nowym Porcie, a w 1959 sekretarzem Komitetu Miejskiego PZPR w Gdańsku, którym był do 1963. W latach 1963–1969 pełnił funkcję przewodniczącego prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku, a następnie w latach 1969–1971 (m.in. w trakcie wydarzeń grudnia 1970) przewodniczącego prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku. W 1971 objął stanowisko I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku. W latach 1972–1976 poseł na Sejm PRL VI kadencji. W latach 1971–1981 członek Komitetu Centralnego PZPR.
W latach 1975–1976 był ministrem administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska, a w 1976–1977 ministrem komunikacji, następnie do 1980 pełnił urząd ministra-członka Rady Ministrów i ministra. Od 1977 do 1985 piastował funkcję wiceprezesa Najwyższej Izby Kontroli. Był także członkiem Rady Redakcyjnej organu teoretycznego i politycznego KC PZPR „Nowe Drogi”. Należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację.
Od 1955 był żonaty z Barbarą Heleną z domu Sendelą, z którą miał syna Krzysztofa (ur. 1957). Zmarł w wyniku ciężkiej choroby. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 39C-8-4)[3].
Ordery i odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy II klasy (1974)
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1984)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1969)
- Złoty Krzyż Zasługi (1964)
- Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)
- Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984)
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1973)
- Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1972)
- Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1966)
- Medal Komisji Edukacji Narodowej (1974)
- Złoty Medal „Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej” (1981)
- Wielki Oficer Orderu Narodowego Zasługi (Francja, 1967)
Przypisy
- ↑ Do 3 kwietnia 1980 jako minister-członek Rady Ministrów.
- ↑ Piotr Brzeziński, Zapomniani dygnitarze. Pierwsi sekretarze Komitetu Wojewódzkiego PPR/PZPR w Gdańsku w latach 1945–1990. Szkice biograficzne, Wydawnictwo IPN, Gdańsk 2013, s. 305–306.
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
Bibliografia
- Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944–1991. Warszawa: PWN, 1991, s. 335. ISBN 83-01-10386-8. OCLC 69290887.
- Nota biograficzna w Gedanopedii.
- Informacje w BIP IPN.
| Prezydenci Gdańska (1945–1950) |
|
|---|---|
| Przewodniczący Prezydium Rady Narodowej Gdańska (1950–1973) |
|
| Prezydenci Gdańska (od 1973) |
|
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Media użyte na tej stronie
Baretka: Medal 30-lecia Polski Ludowej
Baretka: Medal 40-lecia Polski Ludowej
Baretka: Złoty Medal za Zasługi dla Obronności Kraju.
Baretka: Brązowy Medal "za Zasługi dla Obronności Kraju".
Gen. Wojciech Jaruzelski przygotowuje się w studiu telewizyjnym do odczytania przemówienia informującego o wprowadzeniu stanu wojennego. Warszawa, 13 XII 1981
Tadeusz Bejm grób - Warszawa, Cmentarz Wojskowy na Powązkach.
Autor: Bert Verhoeff for Anefo, Licencja: CC BY-SA 3.0 nl
Bezoek van de Poolse premier Jaroszewicz aan het Pools oorlogskerkhof in Breda. Jaroszewicz in gesprek met o.m. kolonel Stasiak
Autor: Borodun, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar: l'Ordre national du Mérite, Grand Officier
Baretka: Srebrny Medal "za Zasługi dla Obronności Kraju".