Tadeusz Dymowski

Tadeusz Dymowski

Data i miejsce urodzenia	25 października 1888 Kliny
Data i miejsce śmierci	13 maja 1949 Lublin
Poseł na Sejm Ustawodawczy (II RP)
Okres	od 29 czerwca 1919 do 28 listopada 1922
Przynależność polityczna	Polska Partia Socjalistyczna
Odznaczenia

Tadeusz Dymowski ps. „Maciej” (ur. 25 października 1888 we wsi Kliny, zm. 13 maja 1949 w Lublinie) – polski działacz socjalistyczny i związkowy, członek PPS i Organizacji Bojowej PPS. Poseł na Sejm Ustawodawczy 1919–1922.

Życiorys

Syn Wacława, zarządcy majątku i Józefy z domu Kasperowicz lub Kasprowicz. Po ukończeniu szkoły elementarnej, od 1903 pracował jako terminator, a następnie jako ślusarz w fabryce maszyn rolniczych W. Moritza w Lublinie.

Działalność społeczną i polityczną rozpoczął w kółkach młodzieżowych skupionych wokół Jana Hempla. Pod koniec 1904 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, wprowadzony przez brata Stanisława. Zajmował się agitacją i kolportażem wydawnictw PPS. Po wybuchu rewolucji 1905 organizował strajki i wystąpienia chłopskie w okolicach Lublina i Janowa. W związku z tą działalnością był kilkakrotnie aresztowany, a pod koniec 1905 wydalono go z fabryki, za działalność agitacyjną.

W 1905 został członkiem Organizacji Bojowej PPS. Brał udział akcjach na sklepy monopolowe i urzędy gminne. W 1905 był również członkiem Lubelskiego Okręgowego Komitetu Robotniczego PPS.

Od listopada 1906 po rozłamie działał w PPS Frakcji Rewolucyjnej. 31 grudnia 1907, został aresztowany i uwięziony na Zamku w Lublinie. 2 kwietnia 1908 został skazany na 3 lata zesłania do guberni tomskiej. Do Polski wrócił w 1911. Początkowo mieszkał w Warszawie, lecz od 1912 rozpoczął pracę w fabryce W. Hessa (późniejsza Lubelska Fabryka Wag) i działał w PPS-Frakcji Rewolucyjnej oraz w Związku Zawodowym Metalowców.

W 1915 został ponownie aresztowany i oskarżony o zdradę państwa rosyjskiego. Na mocy wyroku Wojennego Sądu Okręgowego w Mińsku, został skazany na 1 rok i 2 miesiące twierdzy. Więziono go w Smoleńsku i na Tagance w Moskwie. Został uwolniony po rewolucji lutowej 1917. Organizował PPS wśród moskiewskiej Polonii, następnie przebywał w sanatorium na Krymie, później pracował w fabryce samolotów w Symferopolu, gdzie również współtworzył PPS.

W listopadzie 1918 powrócił do Lublina i podjął działalność w Związku Zawodowym Robotników Przemysłu Metalowego. Został członkiem OKR PPS w Lublinie. Uczestniczył w akcji rozbrajania wojsk okupacyjnych. Organizował wsparcie dla Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej. Był również działaczem Lubelskiej Rady Delegatów Robotniczych.

Od 1919 został członkiem Tymczasowej Komisji Centralnej Związków Zawodowych. W trakcie wyborów parlamentarnych 1919, został wybrany 26 stycznia 1919 z listy nr 3 (PPS), w okręgu wyborczym nr 22 (Lublin). Na mocy wyroku Sądu Najwyższego z 31 maja 1919 jego mandat został unieważniony. W wyborach 29 czerwca 1919 ponownie uzyskał mandat poselski. W Sejmie Ustawodawczym, jako poseł Związku Polskich Posłów Socjalistycznych, pracował w komisji opieki społecznej, oraz komisji robót publicznych. Reprezentował również ZPPS w Konwencie Seniorów. Jako jeden z 10 posłów na Sejm Ustawodawczy z województwa lubelskiego, był członkiem Wojewódzkiego Komitetu Obrony Narodowej w Lublinie w 1920 roku^[1].

W wyborach parlamentarnych w 1922 kandydował z listy nr 2 (PPS) w ramach listy państwowej oraz w okręgu wyborczym 26 (Lublin), lecz nie uzyskał mandatu. W 1926 był jednym z założycieli i przewodniczącym komitetu okręgowego powstałej z inspiracji komunistów PPS-Lewicy. Przez krótki czas był przewodniczącym tej partii. We wrześniu 1926 był aresztowany jednak do rozprawy sądowej nie doszło. W 1927 wycofał się z działalności partyjnej.

W 1928 wstąpił do Stowarzyszenia b. Więźniów Politycznych, był członkiem zarządu koła, a następnie jego prezesem. W latach trzydziestych pracował w Lubelskiej Spółdzielni Spożywców. Według niektórych informacji kandydował w wyborach parlamentarnych 1930 z listy nr 2 (PPS dawna Frakcja Rewolucyjna), w okręgu wyborczym 26 (Lublin), lecz nie uzyskał mandatu.

Podczas okupacji niemieckiej, w 1940 aresztowany przez gestapo i krótko więziony. Od 1944 był członkiem PPR w Lublinie. Po zakończeniu okupacji został pracownikiem Zarządu Miejskiego Lublina, radnym miejskim oraz ławnikiem Sądu Specjalnego Karnego w Lublinie. Od 1947 był przewodniczącym Powiatowej Rady Narodowej w Lublinie. Zmarł w 1949.

W 1937 był odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami.

Przypisy

Bibliografia

• Biogram Tadeusza Dymowskiego na stronie Biblioteki Sejmowej
• Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, Tom I, Warszawa 1985